Fronda21-22

się umocnić swoją pozycję polityczną. „Wieczne Miasto" coraz wyraźniej jawiłosię jako prastara, niewzruszona skała, na którą z rosnącą czcią spoglądaływstępujące na arenę dziejów nowe narody. Rzym umiał zresztą przywiązywaćje do siebie - nie tylko poprzez wiarę, ale również i w wymiarzepolitycznym. Ukoronowanych i namaszczonych władców określał jako królówz łaski Bożej: przez to sam Rzym - jako ośrodek rozdzielający godności- stawał się ważnym czynnikiem politycznym, z którym należało się liczyć.Patriarchat Konstantynopola z wielu powodów nie mógł przekształcić sięw podobny, samodzielny czynnik. Przede wszystkim nie mógł on powoływaćsię na apostolskie pochodzenie, ponieważ kościoły i biskupstwa Jerozolimy,Antiochii, Aleksandrii i Rzymu powstały wcześniej. Wszak dopiero sobórpowszechny z roku 381 podniósł Konstantynopol do rangi równej Rzymowi.W dodatku w tym samym mieście rezydował bizantyjski cesarz,którego uważano nie tylko za głowę państwa, ale i za najwyższegodostojnika Kościoła, wobec czego patriarcha nawet w dziedziniekościelnej nie mógł pochwalić się niezależnością.Z naszego punktu widzenia wyżej wspomniane różnicemiędzy Wschodem a Zachodem są zasadnicze: widać wyraźnie,że Kościół na Wschodzie jest podporządkowany władzypolitycznej, na zachodzie zaś ukształtował się wzórodwrotny. Stefan - decydując się na przyjęcie chrztu^- musiał dokonać wyboru między tymi wzorami.Jako że pochodził ze Wschodu, wydawałoby się,że w naturalny sposób powinien raczej związaćsię z Bizancjum, tym bardziej, że wśródszczepów węgierskich od wieków jużrozpowszechnione były różne wschodnieodłamy chrystianizmu, np. nestorianizm,które zresztą zrosłysię z pierwotną wiarą Węgrów,opisywaną na wstępie. Niemniej-jak wspominaliśmy- Kościół rzymski nawszystko, co odbiegałood jego kanonu,ZIMA 2000