Fronda21-22

to raczej głos kogoś, kto odkrywa prawdę o swej duchowej i moralnej nędzy,kto o własnych siłach nie jest w stanie się z niej wyrwać i komu ta świadomośćpali wnętrze. Nastrój Wenclowych poezji przywodzi na myśl psalmy, o którychOjcowie Kościoła mówili, że pouczają nas o dwu rzeczach - o nieskończonejnędzy i grzeszności człowieka, który zdolny jest do każdej zbrodni oraz o niezmierzonymmiłosierdziu Boga, który nie gorszy się grzesznikiem i zawszeczeka na niego z otwartymi ramionami. Kwintesencją tego rozpoznania jestzwłaszcza Psalm 51 - wyznanie win pokutnika i prośba o miłosierdzie - moimzdaniem klucz do zrozumienia najnowszego tomiku Wencla. Nieprzypadkowow wierszu Punkt zwrotny pojawia się cytat z tego właśnie psalmu:pokrop mnie hizopem a czystym się stanęobmyj mnie a ponad śnieg wybielejęInny utwór, zatytułowany Psalm 51 (50): styczeń 1997, to przyznanie się dosłabości nie tylko ludzkiej, lecz i poetyckiej. Niemożności samozbawienia towarzyszyniemożność wypowiedzenia się. Ratunkiem i w jednym, i w drugimprzypadku jest ucieczka w psalmy. Grzesznik ucieka się o pomoc do Boga; poetaw psalmach odnajduje najdoskonalszą formę oddania stanu swej duszy.(...) już wie czym stać się pragnie:tłem w pięćdziesiątym pierwszym psalmie(Psalm 51 (50): styczeń 1997)Wencel pokazuje, że nie ma katolickich Schwarzeneggerów, którzy w samopołudnie wyzywają zło na pojedynek w słońcu. Wszyscy jesteśmy poranionymigrzesznikami, potrzebującymi Zbawiciela.ANNA BEDNARSKAWojciech Wencel, Oda chorej duszy,bibLioteka, Warszawa 2000402FRONDA 21/22