Fronda21-22

Wojciecha Wencla znałam do niedawna jedynie jako polemicznego publicystę.Po tym, jak zmiażdżył Macheja, zgruchotal Podsiadłę, a zwłaszcza zdemolowałnieszczęsnego Michalskiego, zaczął jawić mi się jako pryncypialnymoralista, niedoświadczany pokusami, niesplamiony upadkiem, nieprzemakalnydla grzechu, kolejna facjata w panteonie zimnych czaszek na podobieństwoImmanuela Kanta, który upierał się, że lepiej, by zginęła cała ludzkośćniż by miała zostać naruszona zasada sprawiedliwości; słowem, tzw. osobnikporządny w rodzaju tych, o których Charles Peguy pisał: „Ich skóra moralna,stale nietknięta, stała się dla nich skorupą i pancerzem bez skazy. Oni nieprzedstawiają tego otwarcia spowodowanego jakąś straszną raną, jakąś niezapomnianąudręką, jakimś niepokonanym żalem, jakimś szwem wiecznieźle zrobionym, jakimś śmiertelnym niepokojem, jakąś ukrytą goryczą, jakąśruiną stale maskowaną, jakąś raną nigdy nie zagojoną. Nie ofiarowują otwarciasię na łaskę, co jest w swojej istocie grzechem. Ponieważ nie są zranieni,nie są już podatni na zranienia. Ponieważ nie brakuje im niczego, nie otrzymująwięcej nic. Nie mogą otrzymać tego, co jest wszystkim. Sama miłośćBoga nie leczy tego, który nie ma ran."Z dużym zainteresowaniem sięgnęłam więc po Odę chorej duszy, ostatnitomik poetycki Wencla. Ponieważ deklaruje się on jako zwolennik ewangelicznejzasady jedności życia i twórczości - „tak-tak, nie-nie" - rozumiem, żemam prawo jego „poezję życia wewnętrznego" traktować jako odzwierciedleniestanu duszy autora. Gdzież się więc poeta odnajduje?Ano, odnajduje się, jakże by inaczej, na kartach Biblii. Jest jednymz uczniów, którzy chodzą z Jezusem.od trzech dni słuchałem Twoich rekolekcjilecz nic nie zrobiłem aby się wyzwolićz grzechu z objęć tego który mnie wciąż zwodzizatrzymuje w miejscu i popycha w nicośćchociaż opłakane - mamy swe dziedzictwo:pole krwipole krwipole krwiz grobami dla cudzoziemców(Pole krwi)ZIMA-2000 399