Fronda21-22

za obliczem cierpiącego Boga jest Człowiecza radość,jak podobieństwo za wizerunkiem. W imię tegosłońca, które wnika w winogrona i odbijasię od śniegu...jest taki sam; blask odsyła do tego, co tajemniczeBlaski nieosiągalne (wielkie słowa), ale zarazem owewielkie słowa wyznaczają podobny stopień uwagiartysty w stosunku do świata: wobec takiego ustosunkowania się do rzeczywistości(które jest absolutnie prymarne) całkowicie wtórne zdają się byćprzedstawione wyżej dylematy artysty z Północy. Tropienie „znaku" jest niezdeterminowaneniczym (wiersz Przyśnił mi się brzeg Jawy...) poza zapewnetalentem i ową trudną do wysłowienia zdolnością, a zarazem odwagą, uporemi determinacją w podążaniu tropem Tajemnicy. Może owym tropieniembyć dla Grabowskiego bowiem zarówno klasyczna kontemplacja ruin (Pompejeukazane w geście jak najbardziej osadzonym w tradycji), jak i grzebaniepatykiem w wygasłym ognisku w Białce (Tatrzańskiej?) - w wierszu zatytułowanymPierwsze ognisko tej wiosny z paradoksalnym podtytułem cantus ambrosius.Tam też czytamy:AJeśli coś odbija się, to znaczyże na pewno jest, że jestgdzie indziej.zatem: w poezji i tak zasadnicza pozostaje sprawność w podtrzymaniui uczciwym (to znaczy skutecznym) wyartykułowaniu pierwszegozdziwienia, pierwszego zaskoczenia: mamy diachronię. Synchroniazaś zasadza się na klasycyzmie, który tak jak pojmowany w Ziemnympoczątku - nie jest klasycyzmem deklaratywnym. Nie jest uwikłaniem sięw mowę dostojną, nie jest wkroczeniem w teren „mowy sacrum", nie jest teżkapliczką, przed którą ma bić pokłony miłośnik erudycyjnych esejów literackichRyszarda Przybylskiego. A czym więc jest?Nim będę mozolnie klecił odpowiedź, dwa przykłady. Jan Kochanowskii - wspomniany wyżej Sarbiewski.Kochanowski:ZIMA2000 393