Fronda21-22

golnie może Sarbiewskiego nie zapomnę, autora wielu genialnych łacińskichwierszy, a przynajmniej jednego zaskakująco odkrywczego wiersza-odpowiedzina zastanawiające z kolei pytanie Grabowskiego z jego canzonetty:CzemuOni mają pieśni, a my uszyDo słuchania?Skromne to pytanie współczesnego autora, (czyż nie nawiązujące do toposuskromności twórcy? - dla Curtiusa: skromności afektowanej, przedchrześcijańskiej„excusatio propter infirmitatem"), samo w sobie zdradza intencjęcałej książki, ale też od razu umieszcza nas kapitalnie w samymcentrum europejskiej tożsamości kulturowej (przynajmniej charakterystycznejdla Północy Kontynentu), którą wyznaczała (a czy wyznacza w dalszymciągu? - chyba już nie!) w wielki stopniu horyzontalna perspektywa Alp,a biograficznie i topograficznie - konieczność przekradania się (przekraczania)przez górskie masywy (w naszym północno-słowiańskim wydaniu - takżeprzez Karpaty), aby dotrzeć do kolebki, aby opowiedzieć się zdecydowaniewobec tradycji i tego, co otrzymaliśmy w spadku, a co nazywało się różniew zależności od epoki: tradycją, polorem, gustem, a nawet formą losu i stawaniasię kultury Starego Kontynentu. Mądra książka najnowszych wierszyGrabowskiego odnosi się do tych kwestii, ale opowiada ona także i o doświadczeniu:zadziwienia? zazdrości? ambicji? chęci dorównania? - wszystkich tychnie do rozdzielenia idei i emocji, ustanawiających naszą tożsamość wobec,w odniesieniu do Nich, do ich tożsamości, do ich zapisu, do ich tekstu.Jest jakoś tak, jakby Ziemny początek był książką pisaną przez jakieś miejscowe,sarmackie - z wygnania pochodzące - wcielenie Owidiusza: tak - autoraTristiów, tego być może pierwszego poety języka łacińskiego, zmagającegosię tak wyraźnie z „kwestią słowiańską". Choć, z drugiej strony, owospostrzeżenie kuleje jak okrętowy szyper, bo dla Owidiusza „kwestia słowiańska"jest grypsera zesłania (oddalenie i tęsknota warunkujące wszelkiegorodzaju idiosynkrazje i frustracje), podczas gdy dla Grabowksiego nie jestona jakąś tam gramatyką czy sublimacją ułomności, jest raczej (chyba?) właściwąperspektywą, którą przyjmuje się jak los czy fiasko młodzieńczych marzeń- bez zbytniego rozglądania się na boki i ustawiania w ostrym błyskuZIMA-2000 391