Fronda21-22

Krzysztof Koehler, kiedy w swojej recenzji pisał, że „glos poety, o ile chcedojść tam dokąd zmierza, musi być przedreligijny; nie ma żadnego założeniau podstaw ani u celu tych rozważań".Jeżeli jednak zechcemy czytać Rymkiewicza nie jako teologa, lecz jakokronikarza najbliższej okolicy; jeżeli tezę o naszej równości z fauną i florą potraktujemynieortodoksyjnie, widząc w niej wanitatywną metaforę kruchościczłowieka - paradoksalnie dowiemy się o świecie i naszym w nim istnieniubardzo wiele:Poeta jest nieobecny jest tam gdzie go nie maJego wiersze są - głuche! Jego mowa - niema!Gdzie się na drugą stronę istnienie odwracaW liściach wczoraj pożółkłych - tam jest jego pracaPrzy gawronie bez skrzydła przy żabie bez nogiW chruście przy domu pliszki ma swój dom ubogiMoże słucha co mówią jego nocni gościeDługie czarne ślimaki w kosmicznym kompościePędy dzikiego wina liście już czerwoneTeż mają swoją drugą nie znaną nam stronęMoże jest tam u siebie - przy sosnach - w ogrodzieGdzie przez dziurawą siatkę przechodzi czas-złodziejSiłą wierszy Rymkiewicza jest portretowanie życia pod jarzmem czasu.Panujący w ogrodzie nieporządek odpowiada chaosowi śmierci; kompost, doktórego z takim upodobaniem powraca poeta w nowym tomie, zyskuje zatemwymiar kosmiczny, staje się metaforą rozkładu wszelkiego bytu. Psujemysię wszyscy - już tu, w każdej sekundzie życia. Nikt w polskiej poezjiXX wieku nie wyraził tej prawdy w sposób tak sugestywny jak Rymkiewicz.Niedawno przez listę dyskusyjną „Frondy" (www.fronda.pl/lista) przetoczyłasię dyskusja o kaszubskich wioskach. Wśród kilkunastu wypowiedziZIMA-2000 373