Fronda21-22

umysłowych. Człowiekowi, który tyle trudu poświęcił poznawaniu świata,odnosząc szereg zwycięstw i godnie znosząc porażki, trudno przecież wyrzecsię niewątpliwej radości bycia filozofem.Gorzej jest ze mną. Opisany przez profesora kryzys kultury, a ja takżesporo miejsca poświęciłem jemu w swoim Podnośniku (który nie może sięprzebić przez „politycznie poprawną" cenzurę, a trzeci wydawca, który jestksiążką zachwycony, ma kłopoty finansowe, bo tylko „poprawni" mająszmal), ten kryzys godzi bardziej we mnie, bo ja wciąż nie przestałem wierzyćw sztukę, żyć sztuką i marzyć o sztuce. Ponieważ jeszcze jestem człowiekiemwolnym, złowieszcze prognozy, o które nie trudno patrząc w telewizori kolorowe magazyny, odbieram tak samo, jak ujadanie propagandykomunistycznej, na którą jestem już od dawna uodporniony i obieram marszrutępod prąd - ku awangardzie! W obliczu kolejnej inwazji zła i głupotymusimy jeszcze poważniej traktować zadanie, jakie przed nami stawia sztukai kultura. Wymaga to od nas skupienia uwagi i ascezy, odpowiedzialnościi przykładu, odpowiedzialnego spożytkowania wolności wreszcie.Nie przeszkadza mi, a nawet bawi mnie, kiedy widzę jak artyści starająsię dopasować do bliżej nieokreślonej tendencji, mody czy instynktowniewyczuwanej koniunktury zwanej „postmoderną", „postmodernizmem", czyli„ponowoczesnością". W końcu każda młodość jest „przedstarością", starość„pomłodością", a impotencja twórcza - impotencją. Ale będę gryzł doostatniego zęba, kiedy ktoś zechce mnie „ponowocześnie" wziąć za mordęlub zakneblować usta.ZBIGNIEW WARPECHOWSKI