Fronda21-22

kiego nie doczeka, bo, jak dało się już zauważyć, dominującą tendencją jestzakłamywanie dziejów, nie tylko sztuki zresztą. Naszą - czyli moją i moichkolegów artystów - ambicją i marzeniem było uprawianie sztuki na możliwienajwyższym poziomie, na przekór dyrektywom totalitarnego systemu.Obwiniano nas i oskarżano o uległość i naśladowanie tendencji zdegenerowanegokapitalizmem Zachodu, ale w przeciwieństwie do naszych intelektualistównas nie interesowała żadna ideologia. Każdy artysta na swój rachunekposzukiwał drogi dla siebie i przestrzeni dla swojej twórczości. Byliśmyzbyt upartymi indywidualistami, żeby ulec jakiejś zbiorowej histerii ideologicznej.Moja dojrzałość artystyczna przypadła na okres końca sporów na tematzależności czy sprzeczności pomiędzy „sztuką i nauką" i początku rozważańo etyce w postępowaniu artystycznym i sztuce. Było nas niewieluw skali kraju, licząc najwytrwalszych - kilkunastu, podoczepiani tu i tam, alebez zaplecza materialnego i instytucjonalnego. Żadna galeria ani muzeumnie może się pochwalić troską o artystów polskich tamtych lat, naprawdę heroicznych,o czym nie mają pojęcia gówniarze wskakujący nam na plecy.1 tych kilkunastu artystów wprowadziło w szczery popłoch wielotysięcznąarmię pacykarzy, dobrze usadowionych w „związkach", szkołach i chałturachokolicznościowych. Bo rozeszła się wieść, że „konceptualiści" zwalczają malarstwoi negują wartość dzieła sztuki! Po Zjeździe Marzycieli w Elbląguurządziłem spotkanie w klubie plastyków w Łodzi, podczas którego odczytałemswój manifest Artysta jest. Zagotowało się jak w ulu, zakrzyczano mnie,uniemożliwiając dyskusję i tak zostałem trędowaty do końca mojego pobytuw tym mieście. A teraz spotykam się z głosami, gdzie niektórzy spośród tych„związkowych" plastyków, których socjalizm nagradzał fotelami profesorskimiza oportunizm, zaliczani są do „postmodernistów"! To dla takich postmodernistówbyliśmy „emisariuszami ideologii kapitalistycznej", a, dla symetrii,wyniosłą pogardą i nienawiścią obdarzali nas szczycący się swojąignorancją „opozycjoniści"! Opozycjonizm ten polegał na malowaniu kolejekpo mięso czy portretów niewygodnych dla komuny osób w sposób socrealistyczny,bo, żeby obwieścić coś ludowi, trzeba używać prostego języka. Naszaliteratura i sztuka, którym przypisuje się zasługi oporu wobec systemu,jest oportunistyczna pod względem wartości artystycznych, jest deklaratywna,ale jałowa twórczo. Artyści w różny sposób szli na kompromis z rzeczywistościąsocjalistyczną - ideowo czy formalnie albo, ulegając siłą inercji ko-ZIMA-2000321