Fronda21-22

ozmowie, zdało mi się, że znalazłem się pośrodku wielkiego, zielonego lasu,który porastały rozłożyste dęby. Szedłem przed siebie w absolutnej ciszy.W tym osobliwym lesie nawet trawa przestała szeleścić. Kroczyłem otwartąaleją, a z dala, wśród drzew, połyskiwało światło. Im dalej szedłem, tym wyraźniejwidziałem, że zaczyna się ono rozszczepiać na tysiące ogników, otaczającychźródełko, z którego tryskała kryształowo czysta woda. Gdy tam doszedłem,zdumiałem się, że nigdzie nie czuję swądu przypalanych knotówani zapachu wosku. I wtedy w dali pojawił się przede mną świetlisty młodzieniec.Przyjaźnie pokiwał głową, a następnie przywołał mnie do siebie.Nie czułem strachu. Ba, w ogóle nic nie czułem. Było mi radośnie, lekko i cokrok wzbijałem się w przestworza. Nawet nie wiem kiedy się przed nim znalazłem.Odległość to się ściągała, to rozciągała, jak chciałem. Nagle w jegoręku znalazła się księga.- Masz i jedz - powiedział do mnie. Wbiłem w nią zęby, ale zamiast twardego,suchego, jałowego oporu papieru poczułem miękki, gorzki smak.Młodzieniec poprowadził mnie i ruszyliśmy ku polu tysięcy świec. Terazdopiero dostrzegłem, że przy każdej stoi anioł i pilnuje płomienia.- Postawiono je tu w dniu chrztu tych ludzi - powiedział do mnie młodzieniec.A potem usłyszałem głos wołający: Biada ludziom, których płomieńgaśnie, gdy przechodzi Pan Zastępów. Biada nieodpornym na wiatr.I choć nic się z pozoru nie zmieniło, lecz oto niektóre świece, jakby podwpływem wichury, zgasły, drugie drżały niepewnie, trzecie zaś dawały światłojasne, mocne, nieporuszone.- Pomóż mu - młodzieniec wskazał w bok, na świecę, której płomień migotałcoraz słabiej. Podbiegłem do niej i otoczyłem płomień obiema dłońmi.Czułem straszliwy żar, narastający, kłujący. Obudziłem się zlany potem.»fJ4 FRONDA 21/22