Fronda21-22

Dotarł do mnie, bo szukał prawdziwego oporu. Chciał być słyszany przez kogoś,kto pasję jego niewiary spali własną żarliwością.* * *Marta, kobieta którą wtedy kochałem, patrzyła na naszą znajomość z rosnącąniechęcią.- Nie mógłbyś zrobić czegoś bardziej pożytecznego niż spotykać się i rozmawiaćnie wiadomo o czym z tym Tomaszem?- Jak to nie wiadomo o czym? O wierze, o Bogu - odpowiadałem nieporuszony.Machnęła ręką i nie ustępowała: zawsze o tym samym.- Dałbyś raz wreszcie spokój. Nie wiem, co może być interesującegow takich rozmowach o Bogu - dla Marty problem wiary nie istniał. Przyjmowałatradycję albo też to, co za nią uchodziło. Wszystko, co dotyczyło dogmatów,prawdziwości objawienia, prawdopodobieństwa faktów, stanowiącychpodstawę religii, pozostawało poza nią. Irytacja Marty była praktyczna: złościłasię, że zamiast pójść z nią do kina czy do znajomych wolałem umówićsię z Tomaszem i walczyć z nim nie wiadomo o co albo pójść na nabożeństwodo kościoła.- Nie wierzy? - mówiła. - No to dobrze. Ale co to w ogóle za problem.Jedni wierzą tak, drudzy siak. Co z tego wynika? I dlaczego to jest takie ważne,żeby on wierzył tak jak ty?- Nic nie rozumiesz - odpowiadałem wówczas podrażniony. - Tu nie chodzio to, czy on wierzy jak ja, czy inaczej, ale czy wierzy w prawdę.- Ee tam, prawdę. Każdy sądzi, że ją ma. A wy z Tomaszem dzielicie włosna czworo. Wierzy, to wierzy, nie, to nie.I na tym zwykle kończyły się nasze rozmowy.* * *Cóż miałem odpowiedzieć? Ze to wcale nie jest drobnostka? Ze to, w jegoprzypadku przynajmniej, rzecz rozstrzygająca? Że, czułem to bardzo wyraźnie,ważył się los zbawienia jego duszy? Wyśmiałaby mnie. W przeciwieństwie doTomasza, Marta nie była dobrym materiałem na neofitę. Żyła związana z ziemiąi jej troskami, pochłonięta przez codzienność, zamknięta w kręgu innychZIMA.2000 30\