Fronda21-22

- Wejść! - krzyknął głośniej niż możnabyło oczekiwać od jego niemłodej krtani.Drzwi otworzyły się bezszelestnie i równiecicho wkroczyła do królewskiej sypialni kobieca postać. Milcząc, stanęła pośrodkuoświetlonego kolorowym światłem, kawałka dywanu. Drzwi zamknęłysię za nią i zaraz potem rozległ się w komnaciedźwięk, jaki wydają krzyżujące się włóczniestrażników. Dziewczyna odziana byław długą tunikę z niebieskiego egipskiego lnu. Materiał ten był tak przezroczysty,że widać było, iż jest to jej jedyne okrycie. Długie czarne włosy, zaplecionew kilkanaście warkoczy, spływały jej z ramion.Ciszy wypełniającej powietrze nieprzerywały już nawet odgłosy uderzeń dobiegająceniegdyś zza okna. Dziewczyna przez dłuższą jeszcze chwilę stała nieruchomowpatrzona w króla, po czym przestraszyła się, jakby nie zrobiła tego,co jej polecono, i powolnym ruchem zaczęłaodwijać pasek oplatający ją w talii. Dawidpodniósł się nieznacznie na swoim łożu, widzącjak się schyla, chwyta tunikę na wysokości kostek, podnosi ją do góryi zdejmuje przez głowę. Okrycie rzuciła przed swoje stopy i wyprostowała się.Stała teraz naga przed Królem i oczekiwałaz niepokojem na jego słowa. Dawid, onieśmielonyjej ślicznym brązowym ciałem, nachwilę stracił mowę. Jego jabłko Adama gwałtownie poruszyło się w góręi w dół. W końcu z właściwą sobie powagą rzekł:Obróć się. Obróć się, Szunemitko!Niech się nacieszę twoim widokiem!Dziewczyna podniosła zaciśnięte dłoniena wysokość czoła. Niepewna, zaczęła kręcić się w miejscu. Z początku powoli,onieśmielona obecnością Władcy, z czasem jednak coraz szybciej, aż jejpołyskujące czarno warkocze zaczęły wirowaćdookoła jej głowy. W końcu zatrzymałasię, włosy oplotły dookoła jej szyję, a małepiersi falowały przyspieszonym oddechem. „O, jakże piękna jesteś, jakżewdzięczna. Postać twoja wysmukła jak palma, a piersi twe jak grona winne"22FRONDA 21/22