Fronda21-22

stwo wobec katolików albo uwzględnienie jakiejś katolickiej racji. Czym prędzejsię więc poprawił i w dalszym toku wywodu zasugerował, że choć wiaraw dogmaty jest zła sama w sobie, to jednak koniecznie należy wierzyćw dogmaty protestanckie. Zwyczajny Anglik (ta użyteczna postać) mimoniechęci do wszelkich różnic religijnych żywi przekonanie, że jego religia konieczniemusi nadal różnić się od katolicyzmu, uważa bowiem (wedle autoraartykułu), że „Brytania jest protestancka tak jak morze jest słone".Spoglądając z rewerencją na głęboki protestantyzm pana Michaela Arlena2,pana Noela Cowarda albo najnowszego murzyńskiego tańca w Mayfair, czujemyjednak pokusę, by zapytać: „Jeśli sól utraci swój smak, czymże ją posolić?"A ponieważ z powyższego cytatu możemy logicznie wywnioskować, że lordBeaverbrook, pan James Douglas, pan Hannen Swaffer i wszyscy ich naśladowcysą w gruncie rzeczy surowymi i nieugiętymi protestantami (zaś protestanci,jak wiadomo, słyną z dociekliwego i zapamiętałego studiowania Pisma,w czym nie przeszkodzi im żaden ksiądz ani papież), możemy sobie pozwolićna interpretację tego stwierdzenia w świetle innego, mniej znanego cytatu. Nieda się wykluczyć, że gdy porównywali protestantyzm do morskiej soli, prześladowałoich mgliste wspomnienie fragmentu, w którym ten sam Autorytet mówiło jednym świętym źródle, pełnym wody żywej, dlatego tak nazwanej, żenaprawdę daje życie i zaspokaja pragnienie ludzi; w odróżnieniu od rozmaitychsadzawek i bajorek, bo kto się z nich napije, znowu będzie pragnął. A przytrafiasię to niekiedy osobom, które wolą pić słoną wodę.Być może nazbyt to prowokujący początek dla wyznania moich najgłębszychprzekonań, ale z całym szacunkiem trzeba wskazać, że prowokacja wyszłaod protestantów. Kiedy protestantyzm z niezmąconym spokojem oznajmia,że sprawuje powszechny rząd dusz, w stylu Brytanii panującej nadmorzami, wolno odpowiedzieć, że kwintesencja takiej właśnie soli zalega grubąwarstwą na dnie Morza Martwego. Protestantyzm przypisuje sobie władzę,jaką w chwili obecnej nie może się poszczycić żadna religia. Od niechcenia zawłaszczamiliony agnostyków, ateistów, hedonistycznych pogan, niezależnychmistyków, badaczy fenomenów parapsychicznych, teistów, teozofów, wyznawcówwschodnich kultów i przeróżnych wesołych koleżków żyjących jakote bydlęta, które zginą. Udawanie, że wszyscy ci ludzie są protestantami, toobniżanie prestiżu i znaczenia protestantyzmu. To sprowadzanie protestantyzmudo samej tylko negacji - a sól nie jest negacją.ZIMA-2000243