Fronda21-22

Nagle, na suficie, nie dalej jak dwa łokcie od niego, przykucnęła, niczymgigantyczny nietoperz, ubrana na czarno postać. Płakała, a jej wielkie łzy odrywałysię od twarzy, szybowały w górę i głośno uderzały o twarde kamienie.Były jak krople potrafiące drążyć skałę. „Dlaczego ty mnie nie kochasz?" -zapytała łkając. „Dlaczego każesz mi cierpieć z ciekawości?" Ostatnią sylabęzagłuszył jednak gwałtowny wybuch płaczu. Samson poczuł jakby przez jegouszy przebijała się filistyńska włócznia. Ból stawał się nie do zniesienia. Walczył.Po raz pierwszy w życiu poczuł, że przegrywa. Resztkami sił próbowałjeszcze opanować swoje myśli. „Zdradź mi swój sekret, proszę..." Teraz, dlaodmiany, w jej głosie brzmiała słodycz miodu. Tej tortury nie mógł już wytrzymać.Poddał się. Słowa wylały się z niego jak wezbrane wody z pękniętejtamy: „Głowy mojej nie dotknęła nigdy brzytwa, albowiem od tona matki jestemBożym nazirejczykiem. Gdyby mnie ogolono, osłabnę i stanę się zwykłymczłowiekiem."Kobieta natychmiast uspokoiła się. Wycisnęła na ustach kochanka długipocałunek i wybiegła przez otwarte drzwi. Samson zobaczył jak wręcza jakiemuśchłopcu mały pieniążek i coś mu tłumaczy. Ogarnął go nagły niepokój.„Dl...?" Stracił przytomność.(28.01.2000)AbiszagW komnacie panował półmrok, światło, ukośnie wpadające dośrodka przez duże, ozdobione lichtarzami okna, tworzyło mieniącesię tęczowo smugi, w których nieustannie krążyły drobinkikurzu. Właśnie tym wirującym pyłkom przyglądał się KrólDawid, półleżąc w wielkim dębowym łożu pod pięcioma piękniezdobionymi kocami z owczej wełny. Dygotał z zimna, mimo iż było dopierookoło dziewiątej godziny dnia. Czekał. Słudzy ponoć już znaleźli „lekarstwo"na jego dolegliwość i właśnie szykowali je do prezentacji. Dawid niecierpliwiepatrzył przed siebie. Kurz, w wielobarwnym strumieniu padającegoprzed drzwi światła poruszał się leniwie, jak młoty robotników, pracującychnieopodal pałacu w palącym jerozolimskim słońcu.Wtem rozległo się głośne i zdecydowane pukanie. „Już są!" - pomyślałWładca.ZIMA-2000 21