Fronda21-22

lecz nie mogącą abstrahować od prawdy czy moralności), a stalą się dziedzinąautonomii bezwzględnej. Nastąpiło to, przed czym przestrzegał Pius XII - to,co względne, zdominowało to, co absolutne. Zdaniem wspomnianego już RoccoButtiglione w łonie chrześcijańskiej demokracji zwyciężył pogląd, iż „jest topartia, która (...) prowadzi katolików do demokracji, przygotowując ich doprzystosowania się do systemu reguł i wartości właściwych systemowi demokratycznemu(...) a jej historyczna rola kończy się w momencie, w którym katolicycałkowicie zaakceptują demokrację".W każdej epoce istniała pokusa sojuszu ołtarza z tronem. Jak w średniowieczuwielu ludzi Kościoła zaangażowało się bardziej w obronę feudalizmuniż w głoszenie chrześcijańskiego orędzia, tak i dziś nie brakuje katolików (achadecy wydają się w tym przodować), którzy wierność demokracji przedkładająnad wierność Chrystusowi.Z pewnością jest to fragment szerszego procesu sekularyzacji, który dotknąłtakże inne sfery życia, ale jego wpływ w polityce jest szczególnie widocznyi brzemienny w konsekwencje. W gruncie rzeczy cały problem sekularyzacjimożna - sprowadzając go z wyżyn globalnych do wymiarówkonkretnej egzystencji - zawrzeć w jednym pytaniu: czy widzisz obecnośćBoga w twoim życiu?W tym kontekście nadal aktualne zostaje spostrzeżenie, jakie zawarłprzywódca włoskiej chadecji Alcide De Gasperi w swoim liście do Piusa XIIze stycznia 1953 roku, kiedy pisał: „Częstokroć przykre doświadczenia, jakiewynosiłem z konferencji i kontaktów międzynarodowych, potwierdzająprawdziwość wskazań Waszej Świątobliwości. Niejednokrotnie poruszamysię w próżni, z trudem idziemy naprzód, bo nie kieruje nami jakaś głębszamyśl moralna, nie zagrzewa nas wspólna wiara. Doprawdy, w spotkaniachtych często natrafiamy na ludzi o szlachetnych zaletach i pełnych woli poświęcenia,ale w chwilach poważnych decyzji nie ma Chrystusa między nami,ponieważ wielu z obecnych nie wzywa Go i nie uznaje."ESTERA LOBKOWICZZIMA'2000 191