Fronda21-22

ządzące o charakterze narodowo-liberalno-konserwatywnym, względnieniekomunistycznym, nieidentyfikujące się z lewicą, należy zepchnąć na pozycjepermanentnie obronne. W wyniku tych starań zdyskredytowano m.in.słowa „węgierski" i „narodowy": „Peter Esterhazy powiedział, i to w dodatkuw Związku Kulturalnym Żydów Węgierskich, że na Węgrzech nie możnadokonywać interpretacji, gdy jakiś pisarz albo polityk stwierdza, że jest Węgrem.Gdy coś takiego mówi, oznacza to, że myśli o czymś innym"".Dla osiągnięcia celu powrócono do doświadczeń zdobytych jeszcze w latach20-tych podczas walki z „socjalistycznym faszyzmem" i do wypracowanegow latach 30-tych „antyfaszystowskiego" i „frontowo-ludowego" stylu walki,względnie do „taktyki salami" kojarzonej z Matyasem Rakosim. Tabolszewicka technika polega na tym, że przy pomocy przewagi w mediachokreśla się - w tym przypadku robią to „walczący z antysemityzmem" -kto po drugiej stronie barykady jest w porządku, a kto jest niesalonowy.Presja wywierana na przeciwnika, w razie potrzeby nawet w formiemasowej akcji, nasila się aż do momentu, gdy nie odizoluje sięod akurat upatrzonego kandydata na „niesalonowość", względnie jegosojuszników. Tym sposobem Rakosi odcinał - jakby z kiełbasy salami - kolejne„plasterki" ze zwycięskiej w wyborach do parlamentu z 1945 roku i dysponującejabsolutną przewagą głosów Niezależnej Partii Drobnych Rolników;i ten sam sposób w celu osłabienia swych oponentów wykorzystują od 1990roku postkomunistyczni lewicowcy i lewicowi liberałowie. Nie można też pominąćfaktu, że wykorzystując odpowiednie możliwości finansowe popierająoni powstawanie coraz to nowych partii i stronnictw po stronie opozycji.W porównaniu do całkowicie rozdrobnionej prawicy, lewica (w tym przypadkupostkomuniści i „liberałowie") jednoczy wszystkie swe siły na wzór FrontuJedności Narodu i w sferze politycznej zajmuje coraz to nowe tereny.Sojusz partii postkomunistycznej i „liberałów", uchodzących kiedyś za jejnajbardziej zdeterminowanych przeciwników (jeden z najwybitniejszych angielskichbadaczy rewolucji i walki o wolność 1956 roku, Bill Lomax, twierdzi, żeowi „liberałowie" tylko formalnie odrzucili marksizm-leninizm, a tak naprawdęsą „leninistami w liberalnym przebraniu" 12 ), jedynie na pierwszy rzut oka jestzaskakujący, a najłatwiej można go uzasadnić, wskrzeszając ducha antyfaszyzmu,znanego z frazeologii okresu międzywojennego. 13Gdy trzeba obawiać sięnajgorszego, gdy trzeba stanąć oko w oko z najstraszniejszym przeciwnikiem,ZIMA-2000107