Nr 21 (180) - Płock

*ZBIGNIEW PREISNER W PŁOCKU*ZBIGNIEW PREISNER W PŁOCKU*ZBIGNIEW PREISNER W PŁOCKU*ZBIGNIEW PREISNER W PŁOCKU*„...Jest rok 2007, żyjemy w wolnym kraju. Europa jest zjednoczona, nie ma granic, wiz, często nie potrzebu−jemy już paszportów. Nasz świat staje się totalnie medialny, mały i coraz bardziej zunifikowany. Patrzymyna niego przez pryzmat setek kanałów telewizyjnych i Internetu. Porozumiewamy się ze sobą poprzez telefo−ny komórkowe i pocztę elektroniczną. Cieszymy się dobrodziejstwami postępu w medycynie, jesteśmy corazbardziej zamożni i żyjemy coraz dłużej, ale czy lepiej...? Wydawać by się mogło, że nic już nam do szczęścianie brakuje. „Cisza, noc i sny...”, mój nowy album stawia jednak ważne pytanie...”Zbigniew PreisnerElżbieta Towarnicka – pierwsze kroki wokalnestawiała u prof. Leokadii Kukawskiej, uczennicysłynnej śpiewaczki Heleny Zboińskiej – Ruszkow−skiej. W 1978 roku ukończyła studia wokalnew Akademii Muzycznej w Krakowie u prof. Barba−ry Walczyńskiej. Jest laureatką Konkursu Wokali−Teresa Salgueiro jest portugalską śpiewaczką,wokalistką zespołu Mandreus. Jej kariera rozpoczę−ła się nieoczekiwanie, w 1986 roku, kiedy odkryłoją dwóch założycieli zespołu (R. Leao i G. Gomes),gdy w kawiarni w lizbońskiej dzielnicy Bairo Altowraz z grupą przyjaciół śpiewała przy stoliku oboknich. Po pierwszym przesłuchaniu z Pedro AyresMagalhaes’em, innym z założycieli Madredeus, Te−resa Salgueiro została głosem i, jak mówi Ma−galhaes, „największą inspiracją muzyki zespołu”.Teresa Salgueiro śpiewa sopranem. WizerunkiTeresy Salgueiro i zespołu Madredeus są mylone,ponieważ śpiewaczka była wierna zespołowi od sa−styki Operowej im A. Didura w Bytomiu. Współ−pracowała z Operą Krakowską kreując główne par−tie sopranowe w takich spektaklach jak: „Cygane−ria”, „Tosca”, „Poławiacze pereł”, ”Traviata”, ”Ri−goletto”, „Wolny strzelec”, ”Król Roger”, ”Dydonai Eneasz”, „Orfeusz i Eurydyka”. Brała udziałw czołowych festiwalach muzycznych w kraju(„Warszawska jesień”, „Vratislavia cantans”, „Mu−zyka w Starym Krakowie”) a także za granicą. Wy−stępowała i stale występuje w Niemczech, we Wło−szech, Francji, Rosji, Litwie, Ukrainie, Argentynie,Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Szwecji i Bel−gii. Brała udział w Festiwalu Muzyki Filmowejkompozytora Zbigniewa Preisnera na Akropoluw Grecji oraz w kopalni soli w Wieliczce. Dokona−ła licznych nagrań muzyki filmowej (do filmówKieślowskiego: „Trzy kolory”, „Dekalog”, „Pod−wójne życie Weroniki”) i innych. Ze szczególnymupodobaniem wykonuje muzykę oratoryjno−kanta−tową. Otrzymała wiele znakomitych recenzji od wy−bitnych krytyków muzycznych krajowych i zagra−nicznych. Pierwszego października 1998 roku wy−stąpiła w Teatrze Narodowym w „Requiem dla mo−jego Przyjaciela”, zadedykowanym przez Zbignie−wa Preisnera zmarłemu w 1996 Krzysztofowi Kie−ślowskiemu. Obecnie prowadzi własną klasę śpie−wu solowego w Krakowskim Konserwatorium.mego początku, nie nagrywając nigdy albumu solo−wego. Jednak w 2005 roku, wydano kompilację róż−nych utworów, w których uczestniczyła bądź przytworzeniu których współpracowała z innymi arty−stami. Kompilację tę wielu błędnie określa jako„pierwszy album solowy Teresy Salgueiro”. Na al−bumie, zatytułowanym „Obrigado”, śpiewa w utwo−rach, których różnorodność stylów i okresów, uka−zuje wszechstronność śpiewaczki; między innymi,album zawiera utwory, które Teresa Salgueiro na−grała wspólnie z Madredeus, z mistrzem gitary por−tugalskiej A. Chainho, z tenorem katalońskim J.Carrerasem, ze śpiewakami brazylijskim C. Velosoi Z. Baleiro. W tym roku wydała album „Vocę e eu”,będący pierwszą pracą solową Teresy Salgueiro,która ponownie odświeża repertuar „Música Popu−lar Brasileira”: od Pixinguinhy, przez António Car−losa Jobim i Chico Buarque po Dorivala Caymmi.Album otwiera utwór „Chovendo na Roseira” Antó−nia Carlosa Jobim, pierwszy z 22 utworów; ostatnimjest „A banda” Chico Buraque.Dlaczego biedni dotykają rozpaczy– a bogaci są coraz bardziej samotni?To wszystko obejmuje cisza, noc i sny.Cisza budząca niepokój.Noc przykrywająca rozpacz i smutek.Sny o nadziei na przemianę.Posłuchajmy Hioba.Może to pozwoli pokonać —hasła, mamidła, etykiety i obojętnośćkołyski nasze otaczające.Krzysztof PiesiewiczMaj 2005Zbigniew Preisner – stworzył muzykę do kilkudziesię−ciu filmów, przedstawień teatralnych i produkcji telewi−zyjnych. Współpraca z Krzysztofem Kieślowskimi Agnieszką Holland przy ich największych filmach przy−niosła mu ogromną sławę i popularność. Poza kompono−waniem wspaniałej muzyki filmowej pracował równieżdla krakowskiej „Piwnicy pod Baranami”.Urodził się 20 maja 1955 roku w Bielsku−Białej jakoZbigniew Kowalski. Uczył się grać na gitarze i fortepia−nie. Już w liceum zaczął komponować, nigdy jednak nieukończył żadnej szkoły muzycznej. Samodzielnie uczyłsię grać – ze słuchu odtwarzał wysłuchane nagrania. Stu−diował historię oraz filozofię na Uniwersytecie Jagielloń−skim w Krakowie. W 1977 roku związał się z ”Piwnicąpod Baranami”. Pod wpływem Zygmunta Koniecznegozaczął pisać muzykę do „piosenek artystycznych”. Po suk−cesach w Piwnicy rozpoczął współpracę z Teatrem Sta−rym w Krakowie. Potem przyszedł czas pierwszych kom−pozycji filmowych. W 1982 roku pracował nad ”Progno−zą pogody” razem z Antonim Krauze, przez którego poz−nał Krzysztofa Kieślowskiego. Film „Bez końca” zapo−czątkował stałą współpracę z Kieślowskim. Razem ze sce−narzystą Krzysztofem Piesiewiczem stworzyli telewizyjnycykl „Dekalog”, „Podwójne życie Weroniki” oraz trylogię„Trzy kolory”. Śmierć Kieślowskiego w 1996 roku unie−możliwiła realizację ich drugiego tryptyku: „Niebo, Czy−ściec, Piekło”. To właśnie muzyka do dzieł KrzysztofaKieślowskiego rozsławiła nazwisko Preisnera. Dwukrot−nie część swoich kompozycji do filmów KieślowskiegoPreisner podpisał pseudonimem – nazwiskiem fikcyjnego,duńskiego kompozytora Van den Budenmayera. Obecniekompozytor pracuje we własnym studiu pod Krakowem.Z początkiem lat dziewięćdziesiątych Preisner stał sięznany na całym świecie. W tym okresie napisał muzykę dofilmów wielu różnych reżyserów, m.in.: do filmu „Promi−nent” J. Irvinga, „Zabawy w Boga” brazylijskiego reżyseraH. Babenco, „Skazy” L. Malle’a. i „Kiedy mężczyzna ko−cha kobietę” L. Mendoki. Jest też autorem partii orkiestrydo albumu „On An Island” gitarzysty zespołu Pink FloydDavida Gilmoura. W 1994 zdobył Cezara za muzykę do fil−mu „Trzy kolory: Czerowny”, drugiego – w 1995 za kom−pozycję do filmu J. Beckera „Elisa”. W 1997 zdobył Srebr−nego Niedźwiedzia na Festiwalu Berlińskim za „Wyspęprzy ulicy ptasiej”. Trzykrotnie (w 1991, 1992, 1993) zostałuznany za Najwybitniejszego Kompozytora Muzyki Filmo−wej przez Stowarzyszenie Krytyków Filmowych w Los An−geles. Kilka razy był nominowany do Złotego Globu:w 1992 roku za muzykę do filmu „Zabawa w Boga” orazw 1994 za „Trzy kolory: Niebieski”. Styl Preisnera możnaprzede wszystkim określić jako romantyczny; pozostajepod znacznym wpływem J. Sibeliusa.Sygnały Płockie13