ŚciÄ gnij nr 1(8)/2008 - PortalMorski.pl

PRACA NA STATKACH RO-ROStatki ro-ro, czyli statki poziomegoładowania, są obecnie jednymz najbardziej rozwijających sięśrodków transportu morskiego. Przewożąwszystkie ładunki, jakie możnazaładować w technice poziomego ładowania,a więc: samochody osobowe,zestawy drogowe, naczepy samochodowe,sprzęt specjalistyczny (koparki,spychacze, lokomotywy, sprzęt wojskowy),a także wagony kolejowe orazkontenery. Są to statki, które stanowiąalternatywę dla transportu lądowego,a zarazem są „morskimi autostradami”czyli przedłużeniem szlaków lądowychpomiędzy wszystkimi kontynentami.W tym odcinku cyklu, przedstawimyspecyfikę pracy na tego typu statkachz uwzględnieniem tras oceanicznychi krótkiego zasięgu.Na zwykłych statkach ro-ro odzałogi wymagane są takie same dokumenty,jakie pozwalają na pracę na innychtypach statków. Dodatkowe kursyi szkolenia obowiązują na wybranychtypach statków poziomego ładowania,a zatem na statkach typu ro-pax,promach pasażersko-samochodowychi na promach pasażersko-kolejowych.Związane jest to z większą liczbąprzewożonych osób. „Czysty” statekro-ro zabiera do 12 pasażerów, główniekierowców zestawów drogowych.Na pozostałych statkach, gdzie liczbapasażerów przekracza 12 osób, załogapowinna być przeszkolona w pięciupodstawowych kursach mających nacelu zapewnienie bezpieczeństwa pasażeromw sytuacjach kryzysowych.Szkolenie jest określane jako „Specjalistyczneszkolenie na statki pasażerskietypu ro-ro” i składa się z następującychzagadnień:• kierowania tłumem,• opieki nad pasażerami w pomieszczeniachhotelowych,• bezpieczeństwa pasażerów i ładunku,• dowodzenia w sytuacjach kryzysowych,• o zachowaniu ludzkim.Szkolenia odbywają się w ośrodkachszkoleniowych uznanych przezdyrektora Urzędu Morskiego, którychadresy są dostępne na stronach internetowychUrzędów Morskich w Szczeciniei Gdyni. Koszt szkolenia wynosiok. 230 PLN.Istnieją dwa typy żeglugi, jakieuprawiają statki ro-ro. W większościprzypadków jest to żegluga regularna,która charakteryzuje się znaczną ilościąportów na dobę (np.: od dwóchdo czterech, pięciu) oraz krótkimiprzelotami (np.: pięć, sześć, dziesięćgodzin) w zależności od linii. Minusemtak napiętego harmonogramuzawinięć jest dyspozycyjność załogiprzez 24 godziny na dobę, a cosię z tym wiąże, więcej godzin pracy,aniżeli wypoczynku. Związane jest toz nieustannymi manewrami, mocowaniemi rozmocowywaniem ładunku,a także z obsługą urządzeń dostępudo pokładów ro-ro, np.: wind. Trzebapodkreślić, iż przy załadunku i wyładunku(jeżeli mocowanie wykonujezałoga) uczestniczą wszyscy marynarze,bez względu na podział obowiązkówchoćby przy pełnieniu wachtmorskich. W większości przypadkówjest też stosowana praktyka, aby marynarzew przelotach dokonywali prackonserwacyjnych na statku, co skutkujetym, że pracuje się równe 24 godzinyna dobę. W związku z taką intensywnościąpracy, kontrakty zawierane22 THE MARITIME WORKER STYCZEŃ - LUTY 2008