ŚciÄ gnij nr 1(8)/2008 - PortalMorski.pl

JAK ZOSTAĆ OPERATOREM DYNAMICZNEGOPOZYCJONOWANIA STATKU? CZ. 3Po przedstawieniu Państwu w poprzednichwydaniach The MaritimeWorker (5/2007, 6/2007)części składowych systemu DP orazprocedur szkoleniowych dotyczącychotrzymania Świadectwa DPO, możemyśmiało przejść do zaprezentowania specyfikipracy na wybranych typach statkówoffshore w aspekcie wykorzystaniadynamicznego pozycjonowania statku.Przed zamustrowaniem w nowej dlanas kompanii offshore nie dostaniemymateriałów szkoleniowych informującychjak przebiegają operacje, jaka jestorganizacja działów personalnych. Niejesteśmy osłuchani z terminologią fachową- częstokroć jest to specyficzny slang,którego próżno szukać w słownikachtechnicznych lub morskich.W kolejnych artykułach zrezygnujemyz próby tłumaczeń terminów na językpolski, wprowadzając opisy schematówi zdjęć tylko w języku angielskim.Na samym początku, by nie narazićsię na śmieszność, nie pytamy nikogodo czego służą nowe dla nas urządzeniai osprzęt na pokładzie. Tak naprawdęz reguły nie mamy pojęcia jak wyglądapraca na nowym dla nas statku specjalistycznymi borykamy się z pasmem nieporozumień,zanim wszystko sobie poukładamy.Dodatkowym problem mogąstać się nieżyczliwi koledzy z pracy, którzyz różnych przyczyn, wolą dezinformowaćniż pokazać praktyczne wykorzystanieurządzeń.Wiele kompanii stosuje system overlapdla nowych pracowników. Czas naoswojenie się z nowym statkiem należyspożytkować na przeczytanie: kompanijnegoSafety Management System - SMS,procedur i instrukcji obsługi nowych dlanas urządzeń, rozmowach z tymi, którzychcą nam pomóc i przekazać część swojegodoświadczenia.Rozpoczniemy od specjalistycznegostatku DSV - Diving Support Vessel.Na początku należałoby wyjaśnić dlaczegotakie statki powstały i jakie technikinurkowania są obecnie stosowane?Nieco problemów związanychz nurkowaniem:Zanurzenie pod wodąZa każdym razem, kiedy wciągamy powietrzedo płuc, azot, będący głównymskładnikiem powietrza, kontaktuje sięz krwią przepływającą wokół pęcherzykówpłucnych. Azot rozpuszcza sięwe krwi i wędruje wraz z nią do wszystkichtkanek organizmu. W ten sposóbw naszym ciele przez całe życie znajdujesię pewna (stała w warunkach powierzchniowych)ilość tego gazu.Podczas nurkowania, kiedy oddychamysprężonym powietrzem, za pośrednictwemnaszej krwi, w tkankachrozpuszcza się dodatkowa porcja azotu.Na jego ilość wpływają głębokość i czasnurkowania. Proces ten zachodzi zgodniez prawem rozpuszczalności gazóww cieczach. Dlatego, w naszych tkankach(zawierających prawie 80% wody) rozpuszczasię tym więcej azotu, im głębieji dłużej nurkujemy.Wynurzenie sięPodczas wynurzania, kiedy ciśnienie wokółwypływającego nurka spada, zawartyw płynach tkankowych azot nie możeutrzymać się dłużej w postaci rozpuszczoneji zaczyna wydzielać się z tkanekw formie mikropęcherzyków. Zjawisko toprzypomina sytuację, kiedy z otwartej butelkiszampana wydziela się CO 2(tam teżciśnienie cieczy, po wyjęciu korka, spadagwałtownie z poziomu ok. 2 at. do 1 at.).Podczas szybkiego wynurzenia rozprężającesię pęcherzyki tego gazu mogąblokować naczynia krwionośne w różnychczęściach organizmu powodującschorzenie zwane chorobą dekompresyjną.Aby nie dopuścić do gwałtownegowydzielania azotu w tkankach nurkajego wynurzenie musi przebiegaćz określoną prędkością, zależną od stosowanychtabel dekompresyjnych. Wwarunkach wysokiego nasycenia azotem(po długim lub/i głębokowodnymnurkowaniu) na określonych głębokoś-THE MARITIME WORKER STYCZEŃ - LUTY 200811