PrzeglÄ daj publikację - Biblioteka Cyfrowa Ośrodka Rozwoju Edukacji

Uczniowie nie wykonują identycznych prac, leczkażdy z nich realizuje nieco inne w ramach tegosamego tematu. Powodem przyjęcia tego założeniabyło uniemożliwianie ściągania rozwiązań.W przypadku tych samych zadań do wykonaniaokazywało się, że wielu słabszych uczniów nawetnie podejmowało próby ich rozwiązania, czekającaż rozwiążą je uczniowie lepsi, od którychmogli je odpisać. Z uwagi na fakt, że zajęciaodbywały się w zbyt małych salach, aby każdyuczeń siedział przy osobnym stole, nie było totrudne. Skoro jednak poszczególne zadania różniłysię od siebie i było ich dużo, nawet najlepsiuczniowie rozwiązywali jedynie swoje własnezadania, nie udzielając pomocy innym. Programkomputerowy, który opracowałem, umożliwiałtworzenie dowolnej liczby różnych zestawówzadań. Z reguły przygotowywałem 5-8 zestawów.Identyczne zadania były przydzielaneuczniom, którzy nie siedzieli obok siebie. W kilkuprzypadkach było tak, iż w żadnym zestawie niebyło takich samych zadań.Uczniowie nie są informowani, ile zadań należywykonać na poszczególne stopnie, wiedzą jedynie,że im więcej ich wykonają, tym uzyskająlepszy stopień. Na pierwszy rzut oka zasada tamoże wydawać się bardzo kontrowersyjna. Wiadomoprzecież, że każdy nauczyciel powinieninformować uczniów, jakie są kryteria otrzymaniaodpowiednich ocen. Z drugiej jednak strony,w opisywanym przypadku wielu uczniom wcalenie zależało na otrzymaniu wyższej oceny niżminimalna ocena zaliczająca, czego wyrazembyło często pojawiające się pytanie: „Ile trzebazrobić, aby dostać ocenę dopuszczającą?”.Wiedząc, ile wynosi minimum, uczeń, którybył przekonany, że już je osiągnął, z reguły zaprzestawałdalszej pracy. Nie znając natomiastkryterium zaliczenia, uczeń starał się wykonaćjak najwięcej zadań, pracując przez cały czasprzeznaczony na wykonywanie pracy.Program komputerowyPrzygotowanie oddzielnych zestawów zadańdla kilku grup, a w niektórych przypadkachnawet dla każdego ucznia, było możliwe dziękiopracowaniu przeze mnie programu komputerowegow języku Visual Basic. Program pozwalałna wylosowanie i wydrukowanie odrębnychzestawów zadań tłumaczeniowych ze zbiorugotowych zdań umieszczonych w bazie danych.Danymi były zbiory tematów w postaci z1, z2,...zn. Każdy z tych zbiorów składał się odpowiednioz liczby zdań k1, k2,... kn. Ze zdań podanychw zbiorach były losowane konkretne zdania. Dodam,iż z technicznego punktu widzenia zbiory zezdaniami były najpierw przygotowywane za pomocąprogramu Excel a następnie wprowadzanedo programu w Visual Basic.Przykład tworzenia zestawówzadańPokażmy na przykładzie sposób tworzeniazestawu danych na jedną lekcję. Załóżmy, że należałoprzygotować 8 zestawów. Każdy zestaw miałbyć losowany z dwóch zbiorów danych:zbiór 1: formy can/ can’t (temat przerabianyna danej lekcji),zbiór 2: zdania z tekstu w podręczniku NewHeadway, Beginner 2) (tekst przerabiany napoprzedniej lekcji).Przyjmijmy, że w skład każdego zestawumiały wchodzić trzy zdania ze zbioru 1 i pięćzdań ze zbioru 2. W każdym zestawie miałowięc być osiem zdań. Gdyby przyjąć, że żadneze zdań nie może się powtórzyć w jakimkolwiekzestawie, oznaczało to, że minimalne liczby zdańw zestawach (jednocześnie minimalne liczby zdańw zbiorach 1 i 2) musiały wynosić:8 zestawów x 3 zdania = 24 zdania ze zbioru 1,8 zestawów x 5 zdań = 40 zdań ze zbioru 2.Po przygotowaniu ośmiu zestawów komputerautomatycznie ustalał, dla ilu uczniów mabyć wytworzony każdy z nich. W tym przypadkukażdy z zestawów 1-7 był powtarzany po trzyrazy, a zestaw 8 pięć razy. W ten sposób otrzymano26 zestawów, a więc tyle, ilu uczniówliczyła klasa. Końcowy etap produkcji zestawówpolegał na oddzielnym losowaniu kolejności zdańw ramach każdego z identycznych zestawów.Początkowym problemem związanymz przygotowaniem zestawów była niewielkaliczba zbiorów, z których można było losowaćzdania a także niewielka liczba zdań, szczególnie2)J. Soars, L. Soars (2000), New Headway, Beginner, OUP.85