PrzeglÄ daj publikację - Biblioteka Cyfrowa Ośrodka Rozwoju Edukacji

Janusz Leśniak 1)PoznańZastosowanie komputera do indywidualizacji zadańtłumaczeniowychKażdy nauczyciel powinien być przygotowanyna sytuacje, kiedy zachodzi koniecznośćrozwiązywania złożonych problemów dydaktyczno-wychowawczych.Czasem kumulują się onew odniesieniu do większej liczby uczniów tej samejklasy i wówczas mówi się o klasie „trudnej”. Przezkilka lat prowadziłem zajęcia z języka angielskiegoz takim właśnie zespołem uczniów. Wszyscy powtarzalico najmniej jeden rok nauki. Wielu posiadałoopinie z poradni psychologiczno-pedagogicznychpotwierdzające różnego rodzaju dysfunkcje, jak naprzykład zespół nadpobudliwości psychoruchowejz zaburzeniami koncentracji (ADHD), dysleksja,dysgrafia, dysortografia, zaburzenia emocjonalne,obniżone możliwości intelektualne. Ponadto częstozdarzało się, iż ze względów organizacyjnych zajęciamusiały odbywać się bez podziału na grupy(razem 26 osób). Wówczas standardowe technikii procedury prowadzenia zajęć zawodziły. Trudnobyło utrzymać dyscyplinę. Gdy wszyscy uczniowieotrzymywali do wykonania takie same zadania,często wykonywała je tylko garstka najlepszych,reszta odpisywała gotowe rozwiązania. W tejsytuacji koniecznym było sięgnięcie po niekonwencjonalnesposoby przeprowadzania lekcji.Opis pis technikiPo omówieniu nowego tematu, wykonaniuna tablicy określonej liczby przykładów orazsprawdzeniu, czy uczniowie zrozumieli podanezadania, przychodził czas na pracę indywidualnąuczniów. Ta opisywana w tym artykule polegałana wykonywaniu zadań tłumaczeniowych wylosowanychz bazy danych komputera. Częśćzadań dotyczyła tematu omówionego na lekcji,część odnosiła się do tematów powtórzeniowych.Przyjąłem następujące założenia, które zmuszałykażdego ucznia do pracy:Uczeń powinien być zajęty przez cały czas,przeznaczony na wykonywanie zadań indywidualnych.W związku z tym liczba zadańdo wykonania musi nieco przekraczać możliwościich realizacji. Gdyby zlecone zadaniamożna było wykonać w czasie krótszym niżna to przeznaczony, wówczas przez resztę tegoczasu uczeń z podanymi wyżej dysfunkcjamibędzie się zajmować innymi tematami, raczejniezwiązanymi z językiem angielskim. Możnapowiedzieć, że jest na to rada: takim uczniomnależy dać do wykonania dodatkowe zadania.Problem polegał jednak na tym, że skoro większośćuczniów cechowała się nadpobudliwością,polecenie wykonania dalszych zadań spotykałosię z natychmiastowym i gwałtownymprotestem. Uczniowie ci uważali, iż dawanieim dodatkowych prac jest niesprawiedliwe.W końcu doszło do tego, iż chcąc się uchronićprzed koniecznością realizacji dalszych zadań,uczniowie starali się przekonywać mnie, iż ciąglesą jeszcze w trakcie ich rozwiązywania, mimo iżw rzeczywistości pracę zakończyli. W tej sytuacjizdecydowałem się na formułowanie większejliczby zadań, których wykonanie znacznie przekraczałoprzeznaczony na to czas lekcji.Każda praca ucznia jest oceniana. Ponieważpo każdej lekcji oceniałem wykonaną pracę,uczniowie czuli się zmuszeni do podjęciawysiłków, aby uzyskać choćby ocenę dopuszczającą.Oczywistym jest, iż skoro nawetnajlepszy uczeń nie był w stanie przetłumaczyćw przeznaczonym na to czasie wszystkichzadań, przy ocenianiu prac należało złagodzićkryteria oceny. Przyjąłem, że aby otrzymaćdaną ocenę, wystarczyło wykonać od 60 do80% zadań w stosunku do kryteriów „tradycyjnego”oceniania, kiedy to zadania taksą formułowane, aby wszystkie mogły byćwykonane w zakładanym czasie.1)Dr Janusz Leśniak jest nauczycielem języka angielskiego w Zespole Szkół Budowlano-Drzewnych w Poznaniu.84