Z PIŁKĄ - do strony głównej - Małopolski ZwiÄ zek Piłki Nożnej

ReminiscencjeNadtytuł o tyle wprowadza w błąd, że w tzw. międzyczasie -dzielącym odcinek 2 od niniejszego - poród raportu odbył się.Franciszek Smuda złożył meldunek z wykonanej pracy, używającdo tego bogatej gamy kolorów. Zabieg to niewątpliwie efektowny,za to trud całkiem zbyteczny. Bo adekwatnie do stanu rzeczy,sytuacji w jakiej znalazła się reprezentacja za kadencji Smudy,na białym papierze powinny widnieć jedynie czarne litery. A krójpisma powinien być obowiązkowo pogrubiony. Ku przestrodze,aby już nigdy nie obłaskawiać „narodowej” zbawcami wyłącznie zurojenia. Jako złowieszcze memento…Rozwinięciu tematu służy ostatni odcinekobrachunków z Franciszkiem Smudą w roli selekcjonera.Będzie o polskim wkładzie w przebiegimprezy, która wbrew zapowiedziom przyniosłasportowe, bo przecież nie organizacyjne, fiasko.Czy będzie drugi cud nad Wisłą?(Polska - Grecja, czerwiec 2012)Po premierze EURO został w kieszeni punkt.Ponieważ jednak kieszeń była mocno dziurawa,gdzieś w okolicach Stadionu Narodowego zgubionopunkty dwa. Do bilansu strat trzeba dopisaćkoszt propagandowego balona z napisem„jesteśmy wielcy”. Balon pękł zanim zdążył poleciećprosto do raju bram.Po końcowym gwizdku hiszpańskiego inżynieraCarballo zajęciem obowiązkowym stało sięrobienia dobrej miny do złej gry. Wedle hasła „todopiero początek”, albo „mamy remis, więc nieprzegraliśmy”. To cokolwiek obłudne rozumowanie.Wprawdzie zgodne z zapisem tabelarycznym,ale zgoła fałszywe w stosunku do oczekiwań.Bo mocnego wejścia w imprezę zabrakło itrzeba to sobie powiedzieć prosto w oczy. Chyba,że złota myśl selekcjonera Łazarka („pierwszapołowa 0-3, druga 1-0, więc wyszło na remis”)musi być wiecznie żywa.W Warszawie było dobrze, ale tylko przez dwakwadranse. (…)(…) Kto mógł przewidzieć w przerwie, żesprawy wymkną się spod polskiej kontroli? Nikt.Ale też nie było żadnych podstaw do snuciatakich przypuszczeń. Należało tylko zachowaćinicjatywę, nadal zamykać Greków na ich połowiei szukać szans na podwyższenie wyniku. Stałosię zgoła odwrotnie, całkiem głupio i fatalnie. Tozdziesiątkowany rywal zaczął nadawać ton, boPolacy bez słowa protestu nagle oddali pole dogry. Brak sił ledwie po trzech kwadransach meczu?Względy taktyczne, jeśli w tym przypadku prawdziweto będące piramidalną bzdurą? Niech toSmuda sam ogarnie i oceni skalą swego intelektu.Sprzeciw następny budzi rozpaczliwe trzymaniesię podstawowego składu, oczywiście poza przymusowązmianą Rybusa na Tytonia. Dlaczego dokońca grzał ławę Dudka, skoro z odbiorem piłki wśrodkowej strefie było beznadziejnie? Jak obronićtezę o niewzruszalności wyjściowej „11”, jeśli naplacu już nie było Szczęsnego, a jego kilku kolegówoddychało rękawami?Remis jest sprawiedliwy. Z tą wszak różnicą,akurat nader istotną w futbolu, że to Polacypierwsi powinni odesłać Greków do kąta. Lecz,przepraszam za frontowy slang, nie dobili wroga.To nie napawa optymistycznie przed wojną polsko-bolszewicką,choć chciałbym się mylić. No inigdzie nie jest powiedziane, że cud nad Wisłą(1920) może się zdarzyć tylko raz.Spóźniony prezent dla Cieślika(Polska - Rosja, czerwiec 2012)Smuda nie skapitulował przed Advocaatem,Warszawa nie padła. Wbrew przypuszczeniomnie doszło do jej oblężenia, a nawet podjętocałkiem konkretne działania kontruderzeniowe.Remis wprawdzie nie daje pełni satysfakcji, aleprzedłuża nadzieje. Co ważniejsze, na zupełnieinnym podłożu psychologicznym niż w sytuacji,gdyby wczoraj było źle.A było zaskakująco dobrze, momentami nawetbardzo dobrze. Z greckiego koszmarku nie pozostałośladu, bój z Rosjanami rozgorzał na całego itrwał do ostatniej sekundy. Była to walka toczonabez żadnych kompleksów. Męska, twarda i fair,zresztą obustronnie. (…)Zwycięstwo nad Rosją zawsze rajcuje polskąduszę. Obchodzący niedawno 85. urodzinylegendarny Cieślik oczywiście dałby wszystko, abywynik 2-1 po Chorzowie ’57 i Augsburgu ’72 byłrównież kojarzony z Warszawą ’12. To wprawdzienie nastąpiło, lecz i tak we wczorajszym remisiemieścił się spóźniony prezent dla Pana Gerarda.Z dedykacją od dzisiejszego pokolenia reprezentantówdla człowieka, który dwa razy w jednymmeczu pokonał Jaszyna. I pewnikiem był dumny,że Polska ponad pół wieku później zagrała z Rosjąznów na wysokim poziomie.Tamto zwycięstwo na Stadionie Śląskim nieprzekuło się niestety na awans do finałów MŚ,bo o wszystkim decydował dodatkowy mecz wLipsku. Co będzie teraz, we Wrocławiu? Tegonie wiemy. Czesi myślą dokładnie o tym samyco my, a na dodatek są bliżsi celu. Trzeba z nimiwygrać, nie ma rady. Mając w świeżej pamięciwczorajszy mecz, to absolutnie wykonalnezadanie. Ale pod warunkiem, że o delektowaniusię warszawskim remisem nie może być mowy.Mecz z Rosją skończył się równo z końcowymgwizdkiem Starka. Co naprawdę warto traktowaćbardzo poważnie. Bowiem pamiętamyz przeszłości, czym kończyły się dla Polakówmecze rzekomo łatwe do wygrania. Korea ’02,Ekwador ’06. Takich meczów i takich podejść dotematu już wystarczy...Koniec snu o potędze. Trzebajechać po piasek na Copacabanę(Polska - Czechy, czerwiec 2012)W interesach bywa najczęściej tak, że abycoś później wyjąć, najpierw trzeba coś włożyć.Wkład własny Polaków we wczorajszy mecz zCzechami niewątpliwie został wniesiony. Niestety,był to wkład czysto werbalny.W gadkach-szmatkach o powstaniu wielkiejdrużyny byliśmy świetni, na poziomie światowym.Zewsząd udzielano bankowo pewnych gwarancjina historyczny awans do ćwierćfinałów EURO.Polak, co umie doskonale od wieków, groźniepomachiwał szabelką. I na tym się skończyło.Skąd my to znamy?Patrzę na końcową tabelę grupy A i bez lupypowiększającej widzę to, przed czym odwracajągłowy jeszcze wczorajsi apologeci niedoszłegotriumfu. Jutro zaczną, a raczej już zaczęli, akcjęidącą w kompletnie odwrotnym kierunku.Skopią d... Smudzie (gdyby wygrał, stalibyza nim murem), pomyślą o postawieniu Laciezarzutów prokuratorskich („dłużej tak przecieżbyć nie może”...). I otuleni biało-czerwonymiszalikami dołączą do tłumów, aby wspólnymgłosem wykrzyczeć porywający protest sond podtytułem „J... PZPN”. Popadanie w skrajności tonaprawdę polska specjalność. A co, może nie?Na boisku we Wrocławiu dokonała się brutalnieszczera weryfikacja wartości biało-czerwonych.Mieli do wykonania, obojętnie jak, ważnezadanie. Dodatkowych opcji nie było, wyłączniezwycięstwo nad Czechami pozostawiało drużynęW niecierpliwym oczekiwaniuDziennikSmudy w grze. Ta gra na przyzwoitym poziomietrwała może 25 minut. Doskonałą okazję miałLewandowski, powinien ją wykorzystać. Z dalekouderzył Boenisch. I tyle. (…)(…) Nie da się wygrać meczu, który wygraćtrzeba, bez przekraczania środkowej linii boiska.W tej strefie nie mogło być Rosicky’ego, co przypominamz przekąsem. Bo gdyby w polskiej drużyniezabrakło któregoś z asów, alibi na wytłumaczenieporażki byłoby jak drut.To samo odnosi się do pomeczowych wypowiedziTytonia i Błaszczykowskiego, choć oniakurat nie zawiedli. Ale, sorry, mówili brednie otym, co wydarzyło się po przerwie. Leitmotivemobu komentarzy była konieczność prowadzeniaprzez Polaków gry ofensywnej, co zwiększałoryzyko narażenia się na kontrę. Wreszcie zadałją Jiracek.To wersja dla naiwnych i zarazem ślepych. Boto Czesi (przymuszeni prowadzeniem Grekóww Warszawie) bezustannie rozwijali akcjezaczepne. Zaś rzekome ataki ze strony polskiejbyły po pauzie równie konkretne, co w drugiejodsłonie nieudanej premiery EURO. Ich - pozaostatnimi minutami - w ogóle nie było, drodzyPanowie!Słaby mecz z Grecją, bardzo dobry z Rosjąi znów słaby z Czechami - tak wyglądał udziałbiało-czerwonych w imprezie, w której już ichnie ma. Czy to zasłużony wyrok? Odpowiedźjest zawarta w poprzednim zdaniu. Chętnychzajmowania się duperelami można wesprzećminutowym zapisem faz poszczególnych spo-8