Kapliczki i krzyże - Dzielnica XI Miasta Krakowa

Przydrożne krzyże i kapliczki przez stulecia wrosły w polski krajobraz. Stawiano je na pamiątkę
wydarzeń historycznych lub rodzinnych, w podzięce za opiekę lub jako zadośćuczynienie za
popełnione grzechy. Nierzadko pojawiały się w miejscach czyjejś śmierci albo jako forma ofiary
mającej chronić przed epidemią, złymi mocami czy żywiołami.
Były nie tylko symbolami wiary, wyrazami czci dla Boga i świętych, ale i formą patriotyzmu,
dziękczynienia za doznane łaski czy prośbami o uchronienie od niebezpieczeństw.
Być może inspiracją do postawienia wielu były błagalne słowa suplikacji:
„Od powietrza, głodu, ognia i wojny, wybaw nas Panie
Od nagłej i niespodzianej śmierci, zachowaj nas Panie”
lub słowa pieśni „Te deum laudamus”:
„Ciebie, Boga wysławiamy, Tobie, Panu wieczna chwała,
Ciebie, Ojca niebios bramy, Ciebie wielbi ziemia cała”.
Zanurzone w przydrożne zarośla, znaczące istotne punkty na drodze (np. rozstaje, połowę odległości
między miejscowościami, przełęcze) lub miejsca ważnych wydarzeń, przetrwały wiele stuleci.
Były miejscem modlitwy, zadumy, odpoczynku. Obawiano się ich przenoszenia, nikt nie ważył się
ścinać drzew, na których je zawieszono.
6