prezydent miasta radomia zmiana studium uwarunkowań i ...

ZMIANA STUDIUM UWARUNKOWAŃ I KIERUNKÓW ZAGOSPODAROWANIA PRZESTRZENNEGO GMINY RADOM
Część II – Kierunki zagospodarowania przestrzennego
W przypadku obszarów zabudowanych, gdzie liczba i zróŜnicowanie nakładających się
uwarunkowań jest znaczna, nie jest zasadne określanie parametrów i wskaźników zabudowy
oraz standardów zagospodarowania przestrzeni na etapie studium. Muszą one być ustalane
indywidualnie dla kaŜdego terenu w planach miejscowych na podstawie szczegółowych
analiz. Niniejsze studium formułuje następujące generalne zasady ich ustalania jako wytyczne
do planów miejscowych:
Wskaźniki i parametry zabudowy w dzielnicach ukształtowanych powinny być jednym
z narzędzi przestrzegania zasady rozwoju miasta „do wewnątrz” (intensyfikacja
zabudowy terenów zurbanizowanych i ograniczenie rozpełzania się zabudowy).
Minimalny procent powierzchni biologicznie czynnej oraz maksymalny wskaźnik
intensywności zabudowy są szczególnie istotne dla regulacji warunków uŜytkowania
przestrzeni na terenach o dominującej funkcji mieszkaniowej lub mieszanej z duŜym
udziałem zabudowy mieszkaniowej, a takŜe dla obiektów infrastruktury społecznej.
W tych przypadkach określa się intensywność zabudowy w zaleŜności od uwarunkowań
na poziomie od 0,4 na terenach zabudowy jednorodzinnej i do 2–3 w zabudowie
wielorodzinnej, w tym mieszkalno-usługowej. Na pojedynczych działkach z zabudową
wysoką intensywność moŜe osiągać wartości ponad 3. Minimalny udział powierzchni
biologicznie czynnej na takich terenach to 20–30%.
Dla funkcji usługowych i produkcyjno-usługowych oraz usługowo-mieszkaniowych na
terenach bez specjalnych ograniczeń, w tym w strefie śródmiejskiej oraz na obszarach
węzłowych zasadne jest ustalanie nie maksymalnego, lecz minimalnego wskaźnika
intensywności zabudowy na poziomie 1. Na takich terenach z udziałem zabudowy
mieszkaniowej minimalny udział powierzchni biologicznie czynnej to równieŜ od 20 do
30%. MoŜna teŜ na terenach o funkcji mieszanej ustalać minimalny udział powierzchni
biologicznie czynnej w odniesieniu do powierzchni uŜytkowej mieszkań na poziomie 0,2
w zabudowie śródmiejskiej i 0,3 m 2 na 1 m 2 powierzchni uŜytkowej na osiedlach
o zabudowie intensywnej.
Dla funkcji produkcyjno-usługowych poza obszarami węzłowymi i strefą śródmiejską
równieŜ celowe jest ustalanie minimalnego wskaźnika intensywności zabudowy, przy
czym, z uwagi na ekonomiczną wartość gruntów, najmniejsza jego wartość to 0,1.
Kształtowanie wysokości zabudowy powinno wynikać z analizy szczegółowych
uwarunkowań kaŜdego miejsca oraz stosowania niŜej zestawionych zasad:
Tabela nr 2.5: Zasady kształtowania wysokości zabudowy
Kryterium
Zasady kształtowania wysokości zabudowy
Ochronne w stosunku
do wartości
kulturowych,
przyrodniczych,
krajobrazowych
Kompozycyjnoformalne
Ochrona charakteru, w tym wysokości, zespołów zabudowy: zabytkowych, o
wartościach kulturowych i współczesnych, lecz o wyraźnie zdefiniowanym i
akceptowanym wyrazie i kompozycji.
Ochrona stref ekspozycji zespołów i obiektów zabytkowych.
Zachowanie specyfiki miejsca i ochrona wartości historycznych, w tym na obszarach
chronionych kompleksowo, np. w zespole przyrodniczo-krajobrazowy m.
Utrzymanie istniejących powiązań widokowych, np. otwarć na wartościowe elementy
krajobrazu otwartego albo krajobrazu kulturowego.
Wzbogacanie kompozycji, np. poprzez: akcentowaniu zakończeń osi widokowych,
udostępnianiu nowych punktów widokowych przez lokalizacje wysokiej zabudowy w
wybranych miejscach.
Miejska Pracownia Urbanistyczna, 26-600 Radom ul. śeromskiego 53; tel/fax 048 36-20-208 e-mail mpu@mpu.radom.pl
35