• Nr 49-50 BELGRAD 2011 • - Polonia-serbia.org

Każdy z wymienionych filmów był poprzedzony filmem krótkometrażowym,
którego polscy twórcy - jak napisano w programie
– są mistrzami w randze światowej. I tak były to:
ESTERHAZY – Izabela Plucińska 2009 r.: Zabawna satyra na
arystokratyczne problemy w związku z podtrzymaniem dynastii,
przy zetknięciu z realiami politycznymi. Temat nam nie znany,ale w
zainteresowanych środowiskach bardzo istotny problem zapewnienia
dopływu „świeżej krwi”.
DANNY BOY – Marek Skrobecki 2010 r.: Bardzo nagradzany
na festiwalach film o alienacji „innego”, dla mnie nie do końca zrozumiały,
wybaczcie.
D.I.M. - Marek Skrobecki 1992 r.: Piękny kolorystycznie, renesansowe
światlo, nagradzany na festiwalach obraz bezsensu w samotności.
KATEDRA –Tomasz Bagiński 2007 r.: Konfrontacja realnego
świata z mistycznym, trudny, ale piękny obraz o zagadnieniu dobrze
nam znanym. Nominacja
do Oskara.
SZTUKA SPADA-
NIA – Tomasz Bagiński
2004 r.: Satyra na stosunki
panujące (nieoficjalnie)
w wojsku, zlokalizowany
moim zdaniem gdzieś na
Bałkanach (komentator
programu sugeruje rejon
Pacyfiku), co w końcu
jest nieistotne, wojsko jest
wojskiem z całym bezsensem
swojego istnienia.
Doskonala muzyka, balkańska!
ŚWITEŹ – Kamil Polak
2011 r.: Nawiązuje do
ballady A. Mickiewicza,
piękny obraz z niewyraźną fabulą, (szkoda, bo produkcja trwała 7
lat). Ogromny nabój dramatyczny. Przejmująca muzyka Iriny Bogdanovich,
nawiązująca do prawosławnej liturgii. Uważam ten film
za najlepszy z przedstawionych na przeglądzie.
ŚCIANY – Piotr Dumała 1988 r.: Trudny i smutny obraz beznadzieji
w sytuacji bez wyjścia, tragika bezkoloru. Codzenność,
niestety wielu z nas zagubionych w bezsensie. Film nagradzany na
wielu festiwalach.
No, to byłoby tyle, aby Was nie zanudzać. Przeżyłam tę dozę
dokulturalniania z poczuciem jak zwykle niedosytu, ale też trzeba
mieć kondycję, aby co wieczora biegać do miasta, gdzie koszawa
przeszywa zimnem, ale na prawdę, po tych słodko naiwnych „papkach”
TV, warto było się postarać, aby zobaczyć coś, o czym już prawie
zapominamy.
Jolanta Tančić
25
56. Sajam knjiga - Targi książki w Belgradzie
W
dniach 23-30 października 2011 r. doroczna wystawa
książki, jak zawsze zrobiona ze swoistym rozmachem,
tym razem zmieniła nieco profil. Dotychczasowe wyróżnianie
poszczególnych państw jako gości honorowych, zastąpiło
uhonorowanie języka. Po raz pierwszy zaszczyt ten przypadł językowi
portugalskiemu. Okazuje się, że tym językiem nie tylko posługują
się na codzień, ale jest on również językiem urzędowym w
następujących krajach: Portugalia, Angola, Brazylia, Mozambik,
Wschodni Timor i Gwinea. W programie Targów było przedstawianie
20 autorów piszących w tym języku. Jako pierwszy przedstawił
się, otwierając uroczyście SAJAM, Mija Kato, pisarz z Mozambiku.
Pomocy udzieliły w organizowaniu tego obszernego tematu Kamoes
Instytut przy Centrum języka portugalskiego, Ambasada Angoli,
Ambasada Brazylii, Ambasada Portugalii, jak i liczni fundatorzy zainteresowani
propagowaniem tego języka.
Serbia i Portugalia: dwa kraje, które w zasadzie poza podobnym
klimatem nic nie łączy, znalazły jednak paralele. Przedstawił je dość
ciekawie na swojej fotograficznej wystawie Dragoljub Zamurowić.
Hasło przewodnie i tytuł wystawy «Podróż przez Portugalię, ziemię
zieloną» to konfrontacja dwu tytułów: Ivo Andrića «Portugalia,ziemia
zielona» i Zoze Samarago «Podróż przez Portugalię». Andrić
i Samarago są jedynymi laureatami Nobla w swoich krajach. Wystawę
tą zobaczyłam u wylotu ul.Knez Michajlovej, potem została
przeniesiona do hali 4 Beogradskog sajma. Piękne fotografie opatrzone
cytatami z wspomnianych książek.
Tegoroczne Targi, poza standardem wystawowym, miały bardzo
bogaty towarzyszący program propagandowo-edukacyjny, łącznie
z przedstawieniami dla dzieci.
Parę lat temu pisałam o Sajmu Knjiga i pamiętam że strasznie
narzekałam na to jak bardzo ta wystawa uległa zmianom, zmianom
które normalnie towarzyszą zazwyczaj kryzysom, przez które było
Wystawa poświęcona Ivo Andriciowi na Targach Książki w Belgradzie.
Foto J. Tančić