Efektywność ochrony korytarzy ekologicznych. Koncepcja ... - WWF
Efektywność ochrony korytarzy ekologicznych. Koncepcja ... - WWF
Efektywność ochrony korytarzy ekologicznych. Koncepcja ... - WWF
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
48<br />
<strong>Efektywność</strong> <strong>ochrony</strong> <strong>korytarzy</strong> <strong>ekologicznych</strong>. <strong>Koncepcja</strong> zmian legislacyjnych<br />
Zapewnienie efektywności prawa UE wymaga<br />
od państw członkowskich dążenia do zmaksymalizowania<br />
skuteczności podejmowanych środków<br />
ochronnych. W tym celu powinny one przyznać<br />
właściwym organom kompetencje do skutecznego<br />
podejmowania takich środków 42 , a także<br />
zapewnić odpowiednie wykonywanie tych<br />
kompetencji. W świetle orzecznictwa ETS, drugi<br />
ze wskazanych obowiązków realizowany jest poprzez<br />
podjęcie wszelkich rozsądnych i możliwych<br />
działań zapobiegających pogorszeniom<br />
i dążących do zachowania właściwego stanu<br />
<strong>ochrony</strong> typów siedlisk oraz gatunków, a w stosunku<br />
do OSOP – utrzymania siedliska gatunku<br />
zgodnie z jego potrzebami ekologicznymi. Działania<br />
te powinny być spójne i ukierunkowane na<br />
konkretny rezultat (zob. wyroki w sprawach<br />
C-6/04 Komisja przeciwko Wielkiej Brytanii 43<br />
oraz C-418/04 Komisja przeciwko Irlandii 44 ), zaś<br />
ich charakter może wynikać z samego tylko spodziewanego<br />
pogorszenia lub zakłócenia i nie jest<br />
ograniczony wyłącznie do samego obszaru<br />
N2000. Co za tym idzie, właściwe organy państwa<br />
członkowskiego obowiązane są podejmować<br />
działania również w stosunku do obszarów<br />
położonych poza granicami obszarów N2000.<br />
Logiczne uzupełnienie reżimu ochronnego<br />
art. 6 ust. 2 Dyrektywy Siedliskowej stanowią<br />
przepisy jej art. 6 ust. 3 i 4. Ustanawiają one procedurę<br />
udzielania zgody na realizację planów lub<br />
przedsięwzięć, które mogą istotnie negatywnie<br />
oddziaływać na obszar N2000, a które nie są bezpośrednio<br />
związane lub konieczne dla zarządzania<br />
obszarem (tzw. procedurę oceny habitatowej).<br />
Zgodnie z art. 7 Dyrektywy Siedliskowej<br />
procedura ta ma zastosowanie również do obszarów<br />
wyznaczonych na podstawie Dyrektywy Ptasiej.<br />
Co istotne, za plany i przedsięwzięcia wymagające<br />
przeprowadzenia procedury oceny habitatowej<br />
uznawane są również plany i przedsięwzięcia<br />
realizowane poza granicami obszaru<br />
N2000, ale mogące na ten obszar oddziaływać 45<br />
– np. poprzez likwidację części żerowisk gatunku<br />
ptaka chronionego na danym obszarze N2000 46 .<br />
Procedura oceny habitatowej składa się z czterech<br />
etapów, których wyniki powinny wskazywać,<br />
że:<br />
1. nie wystąpi znaczące oddziaływanie na obszar<br />
N2000 (etap 1 – z ang. Screening);<br />
2. nie wystąpi negatywny wpływ na integralność<br />
obszaru N2000 (etap 2 – Ocena właściwa);<br />
3. brak jest alternatywnych wariantów przedsięwzięcia<br />
lub planu, który prawdopodobnie<br />
będzie miał negatywny wpływ na integralność<br />
obszaru N2000 (etap 3 – Ocena<br />
rozwiązań alternatywnych);<br />
4. istnieją środki kompensacyjne, które zachowają<br />
lub wzmocnią spójność sieci N2000<br />
(etap 4 – Ocena środków kompensacyjnych) 47 .<br />
Ocena skutków dla danego obszaru powinna<br />
być „odpowiednia”. Prawodawca wspólnotowy<br />
posłużył się tutaj pojęciem niedookreślonym, co<br />
w praktyce spowodowało liczne problemy związane<br />
z właściwą implementacją Dyrektywy przez<br />
państwa członkowskie. Norma ta nie została zatem<br />
przez prawodawcę wspólnotowego sformułowana<br />
w sposób gwarantujący jej należytą efektywność.<br />
Podobna sytuacja ma miejsce w przypadku<br />
pojęcia „braku wariantów alternatywnych”<br />
oraz „nadrzędnych wymogów interesu publicznego”.<br />
Na praktyczną skuteczność procedury<br />
oceny habitatowej wpływa zatem nie sam sposób<br />
jej uregulowania w Dyrektywie Siedliskowej, ale<br />
raczej rozbudowane orzecznictwo. Objęcie <strong>korytarzy</strong><br />
<strong>ekologicznych</strong> reżimem <strong>ochrony</strong> z art. 6 ust.<br />
2 oraz uwzględnianie ich w procedurze oceny habitatowej<br />
ukształtowanej art. 6 ust. 3 i 4 wynika<br />
nie bezpośrednio z samej normy, ale z celu regulacji,<br />
jakim jest utworzenie spójnej europejskiej<br />
sieci obszarów N2000.<br />
W oparciu o cele regulacji orzecznictwo ETS<br />
ukształtował pewne zasady prowadzenia oceny<br />
habitatowej. Wynika z nich przede wszystkim<br />
obowiązek zbadania wszystkich aspektów planu<br />
i przedsięwzięcia oraz ich wpływu na założenia<br />
<strong>ochrony</strong> danego obszaru (tak osobno, jak i w powiązaniu<br />
z innymi planami i przedsięwzięciami)<br />
48 , zgodnie z najlepszą wiedzą naukową w danej<br />
dziedzinie. Zakres badań powinien być na<br />
tyle szeroki, aby pozwolić na zidentyfikowanie<br />
wszystkich potencjalnych istotnych wpływów<br />
przedsięwzięcia. W świetle orzecznictwa ETS założenia<br />
te powinny być ustalone na podstawie