Efektywność ochrony korytarzy ekologicznych. Koncepcja ... - WWF

104
Efektywność ochrony korytarzy ekologicznych. Koncepcja zmian legislacyjnych
rych mowa w art. 72 ust. 1 pkt 1, 10, 14 i 18
u.o.o.ś.), jeżeli w toku zasadniczego postępowania
OOŚ zostanie stwierdzone, że: 1) posiadane
na etapie wydawania DŚU dane na temat przedsięwzięcia
nie pozwalają wystarczająco ocenić
jego oddziaływania na środowisko, w tym na
łączność przyrodniczą; 2) ze względu na rodzaj
i charakterystykę przedsięwzięcia oraz jego powiązania
z innymi przedsięwzięciami istnieje
możliwość kumulowania się oddziaływań
przedsięwzięć znajdujących się na obszarze, na
który będzie oddziaływać przedsięwzięcie;
3) istnieje możliwość oddziaływania przedsięwzięcia
na obszary wymagające specjalnej
ochrony ze względu na występowanie gatunków
roślin i zwierząt lub ich siedlisk lub siedlisk
przyrodniczych objętych ochroną, w tym
obszary N2000 oraz pozostałe formy ochrony
przyrody.
121 Art. 88 ust. 1 u.o.o.ś. wymaga, aby ponowna
OOŚ, w ramach postępowania w sprawie wydania
decyzji budowlanych obligatoryjnie została
przeprowadzona wówczas, gdy organ właściwy
do wydania decyzji o których mowa w art. 72
ust. 1 pkt 1, 10, 14 i 18 u.o.o.ś. stwierdzi, że we
wniosku o wydanie takiej decyzji zostały dokonane
zmiany w stosunku do wymagań określonych
w DŚU.
122 Wymagane dokumenty zostały szczegółowo
wymienione art. 96 ust. 3 u.u.o.ś.
123 Uwagi o efektywności tego przepisu z punktu
widzenia ochrony łączności przyrodniczej
w postępowaniu OOŚ dla przedsięwzięć z grupy
I i II pozostają aktualne także na gruncie postępowania
w sprawie oceny habitatowej
przedsięwzięć z grupy III.
124 Zob. przypis nr 135.
125 Skutek taki u.o.o.ś. przewiduje dla każdej oceny
habitatowej prowadzonej w ramach OOŚ (dla
planów i programów – w art. 55 ust. 2 u.o.o.ś.;
dla przedsięwzięć z grup I i II – w art. 81 ust. 2
u.o.o.ś.) oraz przy ocenie habitatowej przedsięwzięć
z grupy III (art. 98 ust. 3 i art. 101 ust. 4
u.o.o.ś. i art. 101 ust. 4 u.o.o.ś.). Zgodnie z art.
34 ust. 1 u.o.p. udzielenie zgody na realizację
PP mogących znacząco negatywnie oddziaływać
na cele ochrony obszaru N2000 lub obszary
znajdujące się na liście, o której mowa w art.
27 ust. 3 pkt 1 u.o.p. wymaga bezwzględnego
spełnienia następujących warunków: 1) za realizacją
PP muszą przemawiać konieczne wymogi
nadrzędnego interesu publicznego, w tym
wymogi o charakterze społecznym lub gospodarczym;
2) na podstawie analizy wariantowej
należy wykazać brak rozwiązań alternatywnych;
3) należy wykonać kompensację przyrodniczą
niezbędną do zapewnienia spójności
i właściwego funkcjonowania sieci obszarów
N2000.
126 Należy pamiętać, że w formule „cele ochrony obszaru
Natura 2000”, zgodnie z art. 34 ust. 1
u.o.p. mieszczą się również „powiązania obszaru
Natura 2000 z innymi obszarami”.
127 Obie reguły zostały bezpośrednio wyrażone
w ustawowej definicji zrównoważonego rozwoju
(art. 3 pkt. 50 p.o.ś.). W praktyce planistycznej
ich realizacja pozostawia wiele do życzenia.
Ponieważ prawo polskie nie definiuje
ani pojęcia równowagi przyrodniczej ani pojęcia
trwałości podstawowych procesów przyrodniczych,
w szeregu przypadków odwołujące
się do nich reguły pozostają „martwą literą prawa”,
obniżając w istotny sposób efektywność
komentowanej regulacji. W literaturze przedmiotu
przyjmuje się, że „równowaga przyrodnicza
w procesie planowania przestrzennego
wiązać się będzie ze spełnieniem warunku stabilności,
czyli niewystępowania nagłych zmian
liczebnościowych, jakościowych i funkcjonalnych
odpowiednio w składnikach przyrody żywej,
jak i nieożywionej”. Szeroko rozumiany
obowiązek zapewnienia trwałości podstawowych
procesów przyrodniczych powinien być
interpretowany jako „konieczność podejmowania
takich działań lub zaniechań, które przy
uwzględnieniu dynamiki liczebności populacji
określonych gatunków, przepływu energii,
obiegu materii oraz zmian struktury układów
przyrodniczych, prowadzić będą do zachowania
równowagi przyrodniczej.” [w:] Pchałek, M.,
Kistowski, M.; Natura 2000 w planowaniu przestrzennym
– rola korytarzy ekologicznych, Wyd.
Ministerstwa Środowiska 2009, str. 10.
128 Obowiązek taki można wyprowadzić z zawartej
w art. 3 pkt. 13 p.o.ś. definicji pojęcia „ochrona
środowiska” oraz zawartej w Dyrektywie Siedliskowej
definicji właściwego stanu ochrony
siedliska przyrodniczego oraz właściwego
stanu ochrony gatunku. Zdaniem M. Pchałka
i M. Kistowskiego, obowiązek wyrażony w art.
1 ust. 2 pkt 3 u.p.z.p., w szczególności w kontekście
ochrony korytarzy ekologicznych istotnych
dla spójności sieci N2000, interpretować należy
„jako podstawę wypracowania specjalnej
polityki planistycznej”, różnej od aktualnie
przyjętej praktyki. „Specjalna polityka planistyczna”
powinna rządzić się „nową filozofią”,