í Serbíu Handbók - Land og saga

EM í Serbíu 2012 EM í Serbíu 2012
Rétta hugarfarið og fítonskrafturinn er til staðar
EM viðtal við Aron Pálmarsson
Þetta er þriðja mótið sem Aron Pálmarsson
er að fara á. En fólki finnst
eins og hann hafi alltaf verið með
liðinu og þá sérstaklega í gegnum
sigurtíðina sem byrjaði í Peking.
„Já, ég er náttúrulega búinn að vera í landsliðinu
í þrjú og hálft ár og um leið og ég kom
inn í hópinn var mér tekið mjög vel. Ég náði
öllum hlutum mjög fljótt sem landsliðið var
að gera og komst þannig inn í leikstílinn, skildi
hvað dæmið gekk út á. Þekkti kerfin fljótlega
mjög vel og vissi um hvað hlutirnir snérust. Ég
veit ekki af hverju fólki finnst að ég hafi verið
svo lengi, en er það ekki bara jákvætt?“ segir
Aron Pálmarsson fullur eftirvæntingar fyrir því
að fara á sitt þriðja stórmót með landsliðinu og
hefur aldrei verið í betra formi.
-Fólk hefur oft verið að undrast yfir því
að þú varst ekki með á Ólympíuleikunum
2008?
„Já, ég hef oft verið kallaður einn af silfurdrengjunum,
en ég minni oft fólk á það að þá var ég
bara nýorðinn 18 ára gamall og ekki alveg
kominn inn í þennan klassa sem A-landsliðið
er,“ segir Aron.
-Fólk hefur tekið eftir miklum farmförum
hjá þér frá því að þú byrjaðir með landsliðinu.
Ef þú berð saman, þetta fyrsta mót
þitt á EM 2010 og mótið nú, er þetta ekki
allt öðruvísi fyrir þig?
„Ég hef þroskast mjög mikið síðustu tvö árin,
það er ekki hægt að neita því, bæði persónulega
og handboltalega séð. Ég hafði að vísu
reynt það að fara á stórmót með unglingalandsliðinu,
en þetta er svoleiðis allt, allt öðruvísi.
Áður en ég fór á EM 2010 var ég búinn að
vera úti í hálft ár í atvinnumennskunni og hafði
spilað með heimsklassa leikmönnum, þannig
að það sem slíkt kom mér kannski ekki á óvart,
en stemningin í kringum svona stórmót, bæði
hérna heima og svo úti, er alveg ótrúleg. Núna
er maður auðvitað reynslunni ríkari og á leiðinni
á sitt þriðja stórmót. Það hefur í för með
sér meiri pressu og það má ætla að það séu
gerðar meiri væntingar til manns. Maður verður
að standa undir nafni og standa fyrir sínu.“
-Hefurðu orðið var við meiri væntingar til
þín fyrir þetta mót en áður?
„Já, ég hef heyrt svona aðeins um það. Mér
hefur vegnað mjög vel í Þýskalandi síðustu
tvö árin, þar sem ég spila með heimsklassaliði.
Maður hefur fundið fyrir því að fólk lítur ekki
lengur á mig sem unga og efnilega strákinn
í liðinu, heldur er farið að reikna með miklu
meira af manni og gerir kröfur og væntingar.
Það er náttúrulega klárlega eitt af mínum
markmiðum að standa mig vel og stíga fram
og gera það sem af manni er krafist og ætlast.
Maður verður ekki bara efnilegur alveg til
þrítugs! Það kemur ávallt að þeim tímapunkti
að menn verða stíga fram í ábyrgð og gera sér
grein fyrir því hvað sé manns hlutverk og framkvæma
það. Ég ætla einmitt að ná því sem
fyrst út og gera allt sem ég get til þess að liðinu
gangi vel og ekkert að vera að bíða með
það,“ segir Aron og má skynja eldmóðinn hjá
honum.
-Þú hoppaðir út í djúpu laugina mjög ungur
árið 2009 og byrjaðir að spila með einu
af bestu handboltaliðum heims, þar sem
voru troðfullar hallir og mikil stemning.
Hefur þetta ekki gefið þér alveg geysilega
mikið, bæði í þroska og auknu sjálfstrausti?
„Jú, algjörlega, þetta er búinn að vera mikil
og góður reynslutími og hef ég lært alveg
afskaplega mikið til þess að verða betri handboltamaður
á þessum tíma. Þá bæði varðandi
skilninginn á leiknum og hvað þarf að gera til
þess að dæmið gangi upp. Ég er að spila með
þannig liði í Þýskalandi sem hefur gefið mér
alveg geysilega mikið. Það eru mikil forréttindi
að fá að spila með svona liði eins og Kiel
með öllum þessum frábæru, reynslumiklu leikmönnum.
Það eru miklar kröfur gerðar til okkar
og þegar við göngum til leiks, þá er ekki farið
fram á annað en sigur. Þetta hefur skilað okkur
miklu og erum við t.a.m. að spila um alla helstu
titla, bæði í Þýskalandi og á Evrópumótunum.
Ég hef fengið það innstimplað inn í hugarfarið
hvernig það er að spila með liði sem ætlar
sér ekkert annað en að sigra og vinna alla þá
titla sem í boði eru. Þannig hugarfar er mjög
mikilvægt að hafa og ég tala nú ekki um að
hafa reynt og upplifað það í eigin persónu. Svo
þegar að landsliðinu er komið, þar sem saman
koma bestu leikmenn landsins, þá er það
mjög mikilvægt að vera með þannig hugarfar
og við getum uppörvað hver annan og smitað
út frá okkur sigurhugarfarinu. Ég finn fyrir
þessu hugarfari hjá okkur í íslenska landsliðinu
og flestir okkar þekkja það af eigin raun,“ segir
Aron.
Á öllum sínum ferli þá hefur Aron tekið út
meiri þroska á þessum tíma og eflst mjög
mikið sem handboltamaður síðan hann
fór til Kiel.
„Ég var mjög ungur þegar ég fór út og vissi
í rauninni ekkert hvað ég var að fara út í. Ég
flutti einn þarna út 19 ára og kunni ekkert
í tungumálinu og svo þekkti ég fáa. Þetta
var alveg nýtt fyrir mér og allt öðruvísi, bæði
félagslega og andlega. Þetta getur verið erfitt
að fara svona ómótaður og ungur út í svona
mikla hluti og „feisa“ alvöruna eins og hún er í
atvinnumennskunni í handboltanum. Það tók
svolítið á fyrsta árið, sérstaklega andlega, en
svo þegar maður fór að venjast þessu og stilla
sig inn á þetta, þá kom þetta allt saman. Handboltinn
sem slíkur kom mér kannski ekkert svo
á óvart. En maður þurfti að hafa sig allan við.
Þetta gengur svo mikið út á það að vera klár
og tilbúinn og vera á tánum allan tímann. Það
er ekki hægt að leyfa sér að slaka á eða taka
því rólega, maður verður að vera vel einbeittur
allan tímann. Þetta eru allt saman toppklassa
alvöru leikir sem við erum að spila, með öllu
sínu álagi. En umfram allt, þá er þetta bara svo
skemmtilegt og er ég mjög þakklátur fyrir það
að fá að ganga í gegnum þennan skóla að spila
með slíku klassaliði,“ segir Aron þegar hann rifjar
upp fyrstu árin sín í atvinnumennskunni.
-Alfreð Gíslason er nú að þjálfa liðið. Hefur
hann ekki reynst þér vel?
„Jú, vissulega, þó ég geti alveg sagt að hann
hafi ekkert verið að hlífa manni með einhverjum
bómulli, var jafnvel harðastur við mig af
öllum. Nei, nei, ég segi bara svona. Auðvitað
var afskaplega gott að eiga hann að og þegar
hugsa til baka þá hefði ég kannski ekki haft
það af fyrsta árið ef að hann hefði ekki verið
þarna. Kara, kona Alfreð, er ein yndislegasta
kona sem ég hef kynnst og hefur hjálpað mér
með allt og verið mér innan handar, hvort sem
er innan vallar eða utan. Þannig að bæði Alfreð
og Klara hafa reynst mér alveg ákaflega vel og
ég væri örugglega ekki það sem ég er í dag ef
þeirra hefði ekki notið við,“ segir Aron.
-Nú er hópurinn góði að fara saman á enn
eitt stórmótið. Hvernig finnst þér þetta
hafa gengið í undirbúningnum og finnurðu
fyrir sama gamla góða neistanum í
liðinu?
„Já, ég finn fyrir neistanum í liðinu. Það hefur
ekkert breyst og það er sami eldmóðurinn í
okkur strákunum sem við smitum hvern annan
af. Það er alltaf mikil uppörvun að koma hérna
heim, hitta strákana og gíra sig inn fyrir mótið,
og svo hitta fjölskylduna, vini og vandamenn
og vera í snertingu við þjóðina. Ég finn alltaf
strax á fyrstu æfingunni með liðinu fyrir metnaðinum
og kraftinum, það er svo mikill keppnisandi
í hópnum. Það langar öllum svo innilega
að gera það gott og ná árangri og stefna einbeittir
að því. Þá hjálpar það mikið til hvað við
finnum fyrir miklum væntingum og vonum
frá nær allri þjóðinni, sem setur aukna pressu
á okkur og kveikir í okkur. Það virkar sem stöðug
hvatning á okkur til þess að ná góðum árangri
og ekkert annað. Við finnum svo berlega
hvernig þjóðin styður við bakið á okkur og allan
meðbyrinn sem því fylgir. Það er um 90%
áhorf á þessa leiki okkar á stórmótunum og
við finnum það svo sterkt og meðtökum það
í hópnum sem heild og mér finnst það alveg
gríðarlega spennandi. Þetta eru svo skemmtilegir
strákar í hópnum og alltaf jafn gaman
þegar við hittumst og keppum allir sem einn
að sama markinu. Guðmundur þjálfari nær að
halda svo vel utan um þetta, ásamt þeim sem
eru honum til aðstoðar. Þannig að neistinn er
alltaf til staðar og það þarf ekki mikið til, þegar
hópurinn hittist hér á Íslandi, til þess að hann
geri vart við sig og fari að virka. Það að fara að
taka þátt í erfiðu móti með öllum sínum undirbúningi
virkar ekki endilega á okkur sem eitthvert
erfitt verkefni sem við þurfum að leysa
af hendi, heldur brýst miklu frekar fram sem
einhver ákefð sem leysir út þennan fítonskraft.
Það er því mjög svo gaman að þessu og mikil
tilhlökkun. Eftir að við fórum að sjá að það væri
virkilega mögulegt fyrir okkur að ná árangri á
stórmótum, þá breyttist eitthvað innra með
okkur og hefur haldist síðan. Það segir margt
um þetta að við sögðum hver við annan að
við hefðum BARA náð 6. sætinu á HM, eins og
við gerðum í fyrra, og vorum drullufúlir yfir því
að komast ekki í undanúrslit. Ég sé þetta alla
vega þannig fyrir mér að það sé enginn efi í
mínum huga og þá skiptir engu máli á móti
hverjum við erum að fara að spila, við ætlum
bara sigra leikinn. Ég er ekkert að vekja upp
einhverja tilfinningu eða hugsun um að það sé
bölvað að þurfa að mæta Spánverjum, Frökkum
eða Dönum. Þótt fjölmiðlar og alls konar
handboltaspekingar séu að spá í það hvaða
möguleika við eigum og hverja við komum til
með að spila við í milliriðli og þess háttar, þá
hugsum við ekki þannig. Við horfum til dæmis
riðilinn okkar á EM í ár sem flottan sterkan riðil
með góðum liðum og hlökkum mikið til þess
að takast á við þessa áskorun. Það er hugsun
okkar númer eitt. Svo þegar í milliriðil er komið,
þá tekur bara næsta áskorun við og við eflumst
í tilhlökkuninni um það að takast á við
jafnvel enn betri lið. Við ögrum okkur sjálfum
með því sama í tilhlökkuninni um það hvað
það verði nú gaman að eiga við þessi lið og
sigra þau. Við sjáum þessi lið sem hafa þessum
frábæru leikmönnum á að skipa og segjum
bara; gott mál. Við erum líka með svo góða
leikmenn og góðan þjálfara og leikskipulagið
á hreinu og förum með það markmið í hvern
einasta leik að sigra hann. Þetta er hugarfarið
og andinn. Svo verður útkoman bara að koma
í ljós. Við höfum trú á því að við getum sigrað
hvaða lið sem er og höfum reynslu af því, þótt
það komi á móti að við getum líka tapað fyrir
hvaða liði sem er á svona stórmóti eins og EM,
því þar spila aðeins góðar þjóðir í handbolta.
Maður hefur heyrt það að mörgum þjóðum
finnist ekkert skemmtilegt að þurfa að spila
við okkur á stórmóti og vilja helst sleppa við
það. Það er svo mikið keppniskap hjá okkur og
þjóðerniskennd. Við erum að spila fyrir þjóðarstoltið.
Það er ólíkt því sem er hjá sumum
þjóðunum þar sem leikmenn eru að fá miklar
fúlgur fyrir að spila á stórmóti og það á að vera
hvatningin til þess að ná árangri. Það er ekkert
svoleiðis hjá okkur. Það er óviðjafnanlegt að fá
að spila með íslenska landsliðinu í handbolta.
Sem dæmi má nefna að ég er að spila um
hverja helgi í Þýskalandi í troðfullum höllum
sem taka hátt í 10.000 manns. Þegar ég kem
hérna heim í Laugardalshöllina og spila fyrir
3.500 manns, þá fæ ég hundrað sinnum meiri
gæsahúð þegar ég geng inn á völlinn þar en
þegar ég geng inn á völlin úti í höllum þar sem
eru allt að 10.000 manns. Þjóðarstoltið er mikill
drifkraftur hjá okkur, enda er svo mikil ástríða
fyrir handboltanum og landsliðinu hér á landi
sem á sér vart sinn líka innan handboltans,“
segir Aron.
Það er stundum talað um það að handboltinn
sé eitt helsta sameiningarafl íslensku
þjóðarinnar og þegar vel gengur
þá ríkur hamingjuvísitala þjóðarsálarinnar
upp úr öllu valdi.
„Það að vera með sigurhugarfarið og tilfinninguna
skiptir gríðarlega miklu máli og gerir
þetta svo miklu skemmtilegra. Það þýðir ekkert
að hittast og undirbúa sig fyrir mót með
það hugarfar hvort að við eigum einhverja
möguleika gegn þessu og þessu liði, eða hvort
við getum komist áfram, eða eigum möguleika
á að komast á eitthvert mót. Þannig hugarfar
er niðurdrepandi og bara leiðinlegt. Við höfum
svo mikla ástríðu fyrir því að gera vel fyrir landsliðið
okkar og það kemst enginn upp með það
að vera að dóla eitthvað og hugsa um eitthvað
annað en að mæta til þess að sigra. Við gerum
okkur alveg grein fyrir því að við þurfum að
vera gríðarlega vel einbeittir og leggja okkur
meira en 100% fram. Það getur enginn leyft
sér að vera að þessu með hangandi hendi eða
leggja sig bara 70-80% fram. Það verða allir að
standa saman og skila sínu hlutverki alveg í
botni. Það þarf að vera með hugarfarið og einbeitinguna
í lagi, annars getur illa farið,“ segir
Aron Pálmarsson sem ætlar svo sannarlega að
standa fyrir sínu á EM og það er ekki laust við
það að maður smitist af fítonskraftinum sem
geislar af honum.
Alltaf ódýrara
á netinu
GRÆNLAND
ÍSAFJÖRÐUR
REYKJAVÍK
GRÍMSEY
AKUREYRI
ÞÓRSHÖFN
VOPNAFJÖRÐUR
EGILSSTAÐIR
FÆREYJAR
flugfelag.is
Aðeins nokkur skref á netinu og þú ferð á loft
Það getur ekki verið auðveldara.
Þú bókar flugið á flugfelag.is þar sem
þú finnur ódýrustu fargjöldin og að
auki frábær tilboð.
Smelltu þér á flugfelag.is,
taktu flugið og njóttu dagsins.
ÍSLENSKA SIA.IS FLU 57822 01.2012