Dómur Hæstaréttar Íslands í máli nr. 214/1978 - Ríkissaksóknari

Kristján Viðar og Tryggvi Rúnar farið þar út. Var ætlun þeirra að reyna að finna einhverja drukkna
menn til að taka af þeim veski. Þá kvaðst hann hafa ekið áfram, snúið við, ekið aftur upp í brekkuna
og numið staðar við gangstéttarbrún hinum megin á götunni á móts við samkomuhúsið Skiphól.
Þeir Kristján Viðar og Tryggvi Rúnar voru burtu í nokkra stand, 15-20 mínútur að Albert Klahn taldi, og
beið Gunnar hjá honum í bifreiðinni á meðan. Hann hefði ekki veitt þeim Kristjáni Viðari og Tryggva
Rúnari neina athygli, frá því þeir fóru úr bifreiðinni, þar til þeir komu aftur. Þá hefði verið með þeim
maður, sem hann þekkti ekki, en Kristján Viðar virtist þekkja. Maður þessi hefði verið 18-20 ára að
aldri, hár og grannur, með mikið dökkt og sítt, liðað hár. Hann sagðist ekki muna, hvernig hann var
klæddur, en hann var í frekar fínum fötum. Maður þessi hefði verið talsvert drukkinn, en ekki slagað.
Hann hefði verið stilltur og kurteis. Þeir Kristján Viðar og Tryggvi Rúnar hefðu aldrei nefnt manninn
með nafni eða hann myndi ekki til þess. Þeir hefðu spurt sig að því, hvort maðurinn mætti koma með
í bifreiðinni, og hann tekið því vel. Þeir hefðu síðan allir komið upp í bifreiðina og sest í aftursæti.
Albert Klahn hugði, að það hefði verið Kristján Viðar, sem lagði það til, að þeir færu að Hamarsbraut
11 og reyndu að slá þar upp „partíi". Þangað hefði hann ekið, en enginn verið heima og slökkt í íbúð
Sævars Marinós. Kristján Viðar hefði farið fyrst inn, en með hverjum hætti, mundi hann ekki. Hann
hefði opnað húsið og hafi þeir allir farið þangað inn. Myrkur var í íbúðinni. Albert Klahn var kunnugt
um, að þarna bjuggu Erla Bolladóttir og Sævar Marinó. Hann hefði tvisvar sinnum komið þar áður, í
annað skiptið ekið Sævari Marinó þangað, en í hitt skiptið Erlu og fleira fólki.
Þegar inn var komið, hefði verið farið að ræða um að kaupa saman áfengisflösku. Sævar Marinó hefði
komið heim stuttu seinna. Ekki kvaðst Albert Klahn hafa séð, að hann væri undir áhrifum áfengis.
Sævar Marinó hefði virst hissa á veru þeirra þarna og spurt þá, hvað þeir væru að gera. Ekki hefði
hann samt óskað eftir því, að þeir færu í burtu. Síðan hefði einhver meðákærðu spurt manninn, hvort
hann ætti peninga til kaupa á áfengisflösku, en hann eins og færst undan því eða svarað því neitandi.
Voru þeir staddir í fremri stofu í íbúðinni á þessum tíma. Þetta hefði síðan magnast á milli þeirra og
hefðu meðákærðu farið að þreifa fyrir sér hjá manninum, hvort hann væri með veski. Hefði Kristján
Viðar byrjað á því að hrinda manninum og rétt á eftir hefði Tryggvi Rúnar hlaupið að honum og slegið
til hans. Maðurinn hefði reynt að verja sig, eftir því sem hann gat, og slegið á móti, en verið fljótlega
yfirbugaður. Hafði viðureignin þá borist inn í hitt herbergið. Albert Klahn kvað meðákærðu alla þrjá
saman hafa ráðist á manninn og barið hann, uns hann féll á gólfið meðvitundarlaus. Var atlagan að
manninum hrottafengin, en stóð aðeins skamma stand. Ákærði kveðst ekki hafa séð, hver sló
manninn niður, og ekki geta borið um það, en telur, að Kristján Viðar og Tryggvi Rúnar hafi báðir verið
þar að verki. Ekki varð hann var við, að maðurinn reyndi að koma sér út, enda ekki ráðrúm til þess, og
virtist sem maðurinn hefði heldur ekki rænu á því. Albert Klahn sá ekki, hvað gerðist, eftir að
maðurinn var fallinn, og ekki, að meðákærðu tækju veski af honum. Hann sá ekki, að nein vopn eða
barefli væru notuð á manninn, og varð ekki var við, að meðákærðu væru með hníf. Hann sá ekki, að
meðákærðu tækju manninn haustaki eða hann einhvern þeirra.
Í lögregluskýrslu skýrði Albert Klahn frá því, að þegar átökin höfðu borist inn í innra herbergið, hefði
Sævar Marinó farið að skipta sér af þeim, en hann hefði ekki séð Sævar Marinó slá eða sparka til
mannsins.
Maðurinn lá á gólfinu eftir átökin, og hélt Albert Klahn, að hann hefði rotast. Hann sá ekki blóð á
manninum, og ekki sá hann heldur blóð á gólfinu eða annars staðar. Albert Klahn varð aldrei var við,
að nein verðmæti væru tekin af manninum, hvorki veski, úr né aðrir munir. Hann kvað þá Gunnar
88