Dómur Hæstaréttar Íslands í máli nr. 214/1978 - Ríkissaksóknari

Verjandi ákærða Tryggva Rúnars óskaði þess, að ákærði Sævar Marinó væri spurður um, hvort hann
hefði séð ákærða Tryggva Rúnar í bifreið Alberts Klahn fyrir utan starfsmannahús Kópavogshælis
umrædda nótt. Ákærði Sævar Marinó svaraði því til, að hann minntist þess ekki að hafa séð hann, en
hefði talið það, svo sem fyrr segir.
Frekara samræmi náðist ekki í framburðum "ákærðu.
F. Albert Klahn Skaftason var fyrst yfirheyrður hjá rannsóknarlögreglu hinn 23. desember 1975 og þá
sem vitni. Var Albert Klahn gert ljóst, að tilefni yfirheyrslunnar væri hvarf á ungum manni í Hafnarfirði
aðfaranótt 27. janúar 1974, og jafnframt var honum tjáð, að ákærði Sævar Marinó hefði skýrt rannsóknarlögreglunni
frá því, að á þeim tíma hefði maður verið laminn á heimili ákærða að Hamarsbraut
11. Albert Klahn sagðist á þessum tíma hafa verið töluvert mikið í félagsskap þeirra Sævars Marinós,
Kristjáns Viðars og Tryggva Rúnars og oftlega ekið þeim í bifreið föður síns, gulri Toyota fólksbifreið.
Albert Klahn kvað það hafa gerst eitt sinn að nóttu til, og gæti það hafa verið aðfaranótt 27. janúar
1974, að hann hefði komið á bifreið föður síns að heimili Sævars Marinós í Hafnarfirði. Ekki mundi
Albert Klahn gerla, hvernig á komu hans stóð, hvort hann hefði ekið einhverjum þeirra félaga þangað
eða þeir hringt heim til hans og beðið hann um að koma. Hann mundi ekki tímamörk, en verið gæti,
að það hefði verið einhvern tíma á milli klukkan 2400 og 0500. Albert Klahn kvaðst muna, að hann
hefði setið í bifreiðinni á bifreiðastæðinu Suðurgötumegin við húsið, Sævar Marinó komið frá húsinu
að bifreiðinni og beðið sig að opna farangursgeymsluna. Hann hefði orðið við því, en Sævar Marinó
horfið aftur inn í húsið. Eftir nokkra bið hefðu þeir Sævar Marinó, Kristján Viðar og Tryggvi Rúnar
komið að bifreiðinni. Hefði afturendi hennar snúið að húsinu, en götulýsing verið bágborin, og hann
því aðeins getað fylgst með ferðum þeirra í vinstri baksýnisspegli bifreiðarinnar. Þeir hefðu borið á
milli sín poka, einn eða fleiri, eða eitthvað pokalaga. Frekar kvaðst Albert Klahn ekki geta borið um,
hvers kyns byrði þeirra var, en þeir hefðu komið henni fyrir í farangursgeymslu bifreiðarinnar, sem við
það hefði ruggað dálítið til og honum virst það benda til þess, að eitthvað þungt hefði verið sett í
farangursgeymsluna. Kristján Viðar og Tryggvi Rúnar hefðu sest í aftursætið, en Sævar Marinó ekki
komið strax inn í bifreiðina. Hugði Albert Klahn, að hann hefði farið aftur heim að húsinu, en síðan
hefði hann komið og tekið sér sæti við hlið hans. Að fyrirlagi Sævars Marinós kvaðst Albert Klahn hafa
ekið suður fyrir Alverið í Straumsvík, þeir hinir farið þar úr bifreiðinni, Sævar Marinó beðið um lykilinn
að farangursgeymslunni og opnað hana, en síðan látið sig fá lykilinn aftur. Albert Klahn sagðist ekki
hafa farið út sjálfur, en þremenningarnir hefðu staðið nokkra stund aftan við bifreiðina og virst eiga í
einhverjum erfiðleikum með að ná einhverju út úr farangursgeymslunni. Hann hefði ekki séð, hvað
það var, þótt hann hefði ekki slökkt ljós bifreiðarinnar, en þó sýnst þeir bera á milli sín einn poka, er
þeir gengu frá bifreiðinni og hurfu út í myrkrið. Þeir hefðu komið aftur um 15-30 mínútum síðar og þá
ekki verið með neitt meðferðis. Albert Klahn áleit, að hann hefði ekið þeim heim til Kristjáns Viðars að
Grettisgötu 82. Á leiðinni hefði borist í tal á milli þeirra Sævars Marinós, hvað í pokanum hefði verið,
og Sævar Marinó sagt berum orðum, að það hefði verið lík. Kvað Albert Klahn sér hafa fundist þetta
svo fjarstæðukennt, að hann hefði ekkert mark tekið -á því og ekki frekar um það hugsað. Hann hefði
hitt þremenningana oftar en einu sinni eftir þetta, en aldrei verið á ferðina minnst.
Hinn 23. desember 1975 var Albert Klahn Skaftason yfirheyrður í dómi sem kærði. Staðfesti hann
skýrslu þá, sem hann haf`ói gefið fyrr um daginn hjá rannsóknarlögreglu, og kannaðist við að hafa
ekið þeim Sævari Marinó, Kristjáni Viðari og Tryggva Rúnari suður fyrir Hafnarfjörð umrætt sinn. Þeir
hefðu verið með eitthvað, sem þeir hefðu sett í farangursgeymslu bifreiðar hans, og hann ekki vitað,
79