Dómur Hæstaréttar Íslands í máli nr. 214/1978 - Ríkissaksóknari

gólfinu meðvitundarlaus, og sneru fætur hans í átt að dyrum milli stofu og svefnherbergis. Ákærði
taldi, að Guðmundur hefði verið rotaður. Ákærði sá ekki blóð á Guðmundi, en mundi eftir, að hann
var með sprungna vör. Þeir reyndu að fá Guðmund til að ranka við sér, en komust að raun um, að
hann var látinn, er þeir athuguðu hann nánar. Ákærði kvaðst aldrei hafa séð Guðmund rísa upp, eftir
að hann var fallinn.
Ákærða var kynntur framburður hans í sakadómi 11. janúar 1976. Ákærði kvað framburðinn eftir sér
hafðan, en hann væri rangur. Hann kvaðst nú aldrei hafa sparkað í kjálka Guðmundar, þar sem hann
lá á gólfinu. Ekki kvaðst ákærði heldur hafa séð Guðmund velta sér við, svo sem í framburði hans
greindi, og hann hefði ekki reynt að standa upp. Sérstaklega aðspurður neitaði ákærði að hafa
sparkað í höfuð Guðmundar, þegar hann var að reyna að standa upp.
Þegar hér var komið sögu, óskaði ákærði, að eftirfarandi væri bókað orðrétt eftir sér: „Ég var ekki að
Hamarsbraut 11 þessa nótt. Ég var hjá Helgu Gísladóttur í starfsmannabústað Kópavogshælis alla
þessa nótt, ræddi við hana um morguninn um að fara að Gljúfurholti í Ölfusi. Ég hitti Erlu einhvern
tíma á sunnudagskvöldið 27. janúar 1974 og var þá með Viggó Guðmundssyni. Ég var að hugsa um að
fara austur í Gljúfurholt, en hætti við það vegna Erlu. Ég var upphaflega látinn játa á mig sakir, beittur
líkamlegu ofbeldi af rannsóknarmönnum, einnig af fangavörðum, hótað af Tryggva Rúnari og Kristjáni
Viðari. Erla hótaði að fremja sjálfsmorð í júlímánuði 1976 við samprófun í fangelsinu við Síðumúla.
Samprófunin stóð öðru hverju í 8 daga, og lengst í 6 tíma í einu. Var Erla höfð þar til að koma vitinu
fyrir mig. Sigurbjörn sagði við mig, að ef ég játaði ekki að hafa verið á Hamarsbraut 11 þessa nótt,
myndi ég fá lífstíðaröryggisgæslu. Sigurbjörn Víðir sagði það vera orð „nafngreinds manns, og lét sá
maður" orð falla í maímánuði og sagðist lofa mér því, að ég fengi að týnast í amerísku fangelsi, ef ég
játaði ekki á mig sakir í „Guðmundar- og Geirfinnsmáli". Daginn eftir að ég fór í samprófun með
Tryggva Rúnari og Kristjáni Viðari, var höfð samprófun, þar sem Sigurbjörn Víðir lét Tryggva Rúnar
Leifsson ráðast á mig, og barði hann mig svolítið til. Síðan, er ég átti að fara inn í fangaklefa, réðst
Sigurbjörn Víðir á mig, sló mig í andlitið í viðurvist Ara Ingimundarsonar, fangavarðar, tók mig á loft
og fleygði mér í stól í yfirheyrsluherbergi. Í júlímánuði, júlílok, kom fangavörður, Skúli Steinsson að
nafni, og biður mig að koma fram með sér. Ég spurði, hvað það væri, og sagði hann mig mundu
komast að því og ef ég kæmi ekki með góðu, yrði ég beittur ofbeldi, en það var ávallt þeirra
orðatiltæki, þegar ég var látinn fara í yfirheyrslur. Gekk ég fram, og þegar ég kem að sturtuherbergi,
segir hann mér að bíða aðeins, tekur mig síðan hálstaki og dregur mig inn í sturtuherbergið og lætur
renna í vask og gólfklút í vaskinn, Reyndi hann að dýfa mér ofan í, en tókst það ekki í fyrstu, en fékk
þá Jóhann, fyrrverandi lögreglumann, til að aðstoða sig. Skúli spurði, með hverjum ég hefði farið til
Keflavíkur og hvert ég hefði farið með Guðmund Einarsson út í hraun. Eftir altar vatnsdýfingarnar var
ég orðinn þjakaður og var farinn að hljóða. Þá hætta þeir og fleygja mér inn í klefa, en þetta hafði þá
staðið í góða stund. Ekki hafði ég lengi verið í klefanum, er Skúli Steinsson kemur á ný, tekur mig með
ofbeldi og heldur áfram lama leiknum og áður; þar til ég var allur orðinn blautur og farinn að hljóða.
Ekki veit ég, hversu lengi þetta stóð, en loks kom varðstjóri, Guðjón að nafni, og kvað þetta gott í bili.
Var ég síðan látinn inn í klefa.
Daginn, sem fjórmenningarnir voru handteknir í Geirfinnsmálinu, sagði ég við einn
rannsóknarmannanna, „að ég gæti ekki sagt, að ég hefði farið út á bát og ekki heldur, að ég hefði
farið með þessum mönnum til Keflavíkur." Hann „sagði þá við mig: „Farðu inn í klefa og hengdu þig".
Við Gunnar Marinósson sagði" hann: „Lánaðu honum reipi, svo hann geti hengt sig"."
73