Dómur Hæstaréttar Íslands í máli nr. 214/1978 - Ríkissaksóknari

að fangavörður hafi lostið ákærða Sævar, var greiddur honum 5. maí 1976 við samprófun, alllöngu
eftir að þessi ákærði játaði atferli sitt að Hamarsbraut 11.
Játningar hinna ákærðu komu fram í skýrslum þeirra í janúar 1976 og voru endurteknar síðar bæði
fyrir rannsóknarlögreglu og á dómþingum að viðstöddum verjendum þeirra Kristjáns og Tryggva.
Breyttu þeir ákærðu Sævar og Tryggvi eigi þessum játningum fyrr en í lak mars 1977, eins og að
framan greinir. Ákærði Kristján hélt fast við játningu sína, þegar hann var samprófaður við ákærða
Sævar og ákærða Tryggva 29. og 30. mars 1977, og hvarf eigi frá fenni fyrr en 7. september s. á. Með
vísun til þess, sem að framan er ritað, ber að leggja játningar þeirra ákærðu Kristján;s, Sævars og
Tryggva til grundvallar dómi í málinu, enda þykir ekki mark takandi á afturköllunum þeirra. Fá
játningar þeirra stað í framburðum ákærða Alberts, vitnisins Gunnars Jóns sonar og ákærðu Erlu svo
og öðrum gögnum, sem drepið er á hér að framan og í héraðsdómi greinir. Samkvæmt þessu þykir
;sannað, að ákærðu Kristján, Sævar og Tryggvi hafi í félagi átt í átökum við Guðmund Einarsson að
Hamarsbraut 11 og misþyrmt honum svo, að til bana hafi dregið. Af gögnum máls verðu r ekkert
fullyrt um, að hverju marki þáttur hvers einstaks hinna ákærðu Kristjáns, Sævars og Tryggva réð hér
sköpum, en allir áttu þeir sameiginlega þátt í aðförinni að Guðmundi og voru samvaldir að því að
veita honum slíka áverka, að bani hlaust af. Byggja verður því, að Guðmundur Einarsson hafi látist að
Hamarsbraut 11.
Af rannsókn málsins verður ekki ráðíð, að það hafi verið ætlun ákærðu Kristjáns og Tryggva að bana
Guðmundi, er þeir þrír héldu að Hamarsbraut 11. Varhugavert þykir að fullyrða, sbr. 108. ;gr. laga nr.
74/1974, að slíkur ásetningur hafi myndast hjá þessum ákærðu og ákærða Sævari, eftir að til
átakanna kom eða meðan á þeim stóð. Verður brot ákærðu því eigi fært til 211. gr. almennra
hegningarlaga. Árásin á Guðmund Einarsson var hrottafen:gin. Hún var þeim viljaverk, og mátti þeim
vera ljóst, að af þessari slórfelldu líkamsárás gæti hlotist líftjón þess, er fyrir henni varð. Varða brot
þeirra því við 218. gr, og 2.15. gr. almennra hegningarlaga, en heimilt er að beita þeim refsiákvæðum
hér, þótt eigi séu þau greind í ákæru, sbr. 3. málsgr. 118. gr. laga nr. 74/1974, enda var mál reifað á
þeim grundvelli fyrir Hæstarétti, svo sem áður greinir.
III.2.
I. kafli, 2. töluliður, ákæru 8. desember 197.
Ákæra á hendur Albert Klahn Skaftasyni.
Svo sem í héraðsdómi greinir og í ákæru getur, fluttu ákærðu lík Guðmundar Einarssonar írá
Hamarsbraut 11 með aðstoð ákærða Alberts Klahn Skaftasonar. Verður ákærðu Sævari, Kristjáni og
Tryggva ekki gerð refsing vegna líkflutnings þessa.
Ekki hefur tekist að leiða í ljós,.hvert lík Guðmundar var flutt eða hvar líkamsleifar hans eru.
Ákærði Albert Klahn Skaftason hefur viðurkennt, að hann hafi í bifreið flutt lík Guðmundar
Einarssonar frá Hamarsbraut 11 í Hafnarfirði út í Hafnarfjarðarhraun og síðar síðla sumars 1974 flutt
það aftur þaðan í bifreið, en hvert, er ekki upplýst. Framburðir ákærðu Sævars, Kristjáns og Tryggva
eru mjög á reiki um flutning þennan, en leggja verður til grundvallar þessu ákæruatriði, að ákærði
Albert Klahn hafi tvívegis, svo sem hann heldur fram, átt þátt í flutningi á líki Guðmundar.
7