Dómur Hæstaréttar Íslands í máli nr. 214/1978 - Ríkissaksóknari

í stofuna, hefði Guðmundur legið á bakinu á .gólfinu í fremra herberginu og Albert Klahn verið yfir
Guðmundi að athuga hann. Ákærði mundi ekki glöggt, hvar Gunnar var á þessum tíma, en hélt, að
hann hefði verið hjá Albert Klahn að huga að Guðmundi.
Ákærði kvaðst hafa álitið, að Guðmundur hefði verið sleginn niður, en ekki gert sér ljóst, að það væri
alvarlegs eðlis. Hann sagðist hafa séð Tryggva Rúnar og Kristján Viðar frammi á ganginum og þeir enn
verið að ræða um peningamál og viljað kaupa flösku. Ákærði kvaðst hafa ætlað að leggja til peninga
til áfengiskaupanna og þeir fallist á að vera ekki í íbúðinni við drykkjuna.
Þessu næst kvað ákærði, að reynt hefði verið að vekja Guðmund, fyrst hefði Tryggvi Rúnar beygt sig
niður að honum og Kristján Viðar líka, þeir þá uppgötvað, að Guðmundur var látinn. Sjálfur sagðist
ákærði hafa beygt sig niður að Guðmundi og komist að sömu niðurstöðu, að hann væri látinn. Ákærði
sagðist hafa tekið eftir því, að eitthvað blóð var í munnvikum Guðmundar.
Ákærði kvaðst ekki hafa séð Kristján Viðar beita hníf eða eggvopni og ekki heldur hafa orðið var við,
að notað væri barefli. Ákærði óskaði eftir að taka það Fram, að við samprófun í maí 1976 við Kristján
Viðar í Síðumúlafangelsi hefði Kristján Viðar haldið því fram, að hann hefði orðið Guðmundi Einarssyni
að bana með hnífsstungu. Þetta sagðist ákærði ekki hafa fallist á, enda hafi það ekki við rök að
styðjast.
Ákærði staðhæfði, að í upphafi rannsóknar þessa máls hefði sér verið sýnt hnífsblað, er fengið var hjá
Helgu Gísladóttur, og látið að því liggja, að því hafi verið beitt í umræddum átökum, en þetta ætti
ekki skylt við raunveruleikann. Honum var sýnd mynd af byssusting þeim, sem áður hefur verið vikið
að. Kannaðist hann við að hafa séð slíkan grip hjá Kristjáni Viðari, en kvaðst ekki hafa séð Kristján
Viðar með byssustinginn þetta umrædda kvöld eða nótt. Ákærði vildi geta þess, að í maímánuði 1976
hefði Kristján Viðar tjáð ákærða, að hann hefði verið með byssustinginn á sér og orðið Guðmundi að
bana með honum. Ákærði kvaðst þora að fullyrða, að þessi saga Kristjáns Viðars væri hreinn
uppspuni, og kenndi því um, hvernig staðið hefði verið að fyrri rannsókn í málinu. Ákærði sagðist ekki
hafa neina hugmynd um, hvað orðið hefði af þessum byssusting, sem Kristján Viðar hafði undir
höndum, hann hefði einhvern tíma orðið var við hann í herbergi Kristjáns Viðars.
Ákærði sagði, að þegar ljóst var orðið, að Guðmundur Einarsson var látinn, hefðu þeir orðið mjög
óttaslegnir. Í fyrstu hefði verið rætt um að kalla á lögreglu eða sjúkrabíl, en af ótta við afleiðingarnar
hefði verið horfið frá því. Líka hefði komið til álita að koma líkinu út og skilja það eftir, svo að það
fyndist, en ekki hefði verið fallist á það vegna þess, að böndin mundu berast að þeim félögum, sem
síðast voru með honum um kvöldið, einhver gæti hafa þekkt þá.
Þá sagði ákærði, að komið hefði upp tillaga um að koma líkinu fyrir á öruggum stað, svo að það
fyndist ekki. Ekki kvaðst ákærði vilja eða geta sagt, hver stungið hefði upp á þessu, en þetta hefði
orðið að samkomulagi á milli þeirra allra og hefði Gunnar einnig verið með í ráðum.
Ákærði staðhæfði, að tekin hefði verið ákvörðun um að koma líkinu fyrir einhvers staðar fjarri
mannabyggðum, en ekki verið nefndur neinn ákveðinn staður. Það væri rangt, að þeir hefðu tekið
lakið úr rúmi þeirra Erlu og vafið utan um líkið. Sannleikurinn væri sá, að þeir hefðu borið líkið á milli
sín, eins og það lá á gólfinu. Hann kvað enn fremur rangt, að þeir hefðu borið það fyrst inn í
geymsluherbergið, því að farið hefði verið með það beint út í bíl Alberts Klahn. Fyrst hefði verið reynt
69