Dómur Hæstaréttar Íslands í máli nr. 214/1978 - Ríkissaksóknari

Við þetta hefði gripið hann svo óstjórnleg hræðsla, að hann hefði þrifið til hnífs, sem hann hefði borið
í slíðrum við belti sér hægra megin, dregið hann úr slíðrum með hægri hendi, rekið hann aftur fyrir sig
og fundið, að hann lenti í Guðmundi, sem hljóðað hefði upp og losað svo mikið um tökin, að ákærði
gat slitið sig lausan.
Þegar þetta átti sér stað, hefðu þeir verið við norðurvegg stofunnar, ákærði stokkið í átt að
svefnherbergisdyrunum, um leið og hann losnaði, Guðmundur fylgt á eftir, náð taki á tölu á frakka,
sem ákærði var í, en um leið fallið á gólfið. Við það hefði talan slitnað af frakkanum og Guðmundur
haldið henni í krepptum hnefanum. Ákærði kvaðst hafa áttað sig á því, hvernig komið var, og hnigið
niður á stól í mikilli geðshræringu, en Guðmundur legið hreyfingarlaus á gólfinu. Ákærði kvaðst þá
hafa séð, að skyrta Guðmundar var blóðug ofan við beltisstað, og fundið einhvern vondan þef, sem
líkst hefði einna helst saurlykt, en verið sterkari. Einnig hefði hann; heyrt hljóð koma frá Guðmundi,
sem mjög erfitt væri að lýsa, einna líkast garnagauli eða „prumphljóði" og minnti ákærða á það, þegar
loftbólur koma upp úr vatni, en þó verið hærra og öðru vísi. Þegar allt þetta gerðist, hefðu hvorki
Sævar Marinó né Tryggvi Rúnar verið í stofunni, en sá síðarnefndi í þessu komið þangað inn og ákærði
farið fram að leita Sævars Marinós. Hefði hann í þessu skyni meðal annars farið út á
kjallaratröppurnar og gáð upp í stigann, sem lá upp á efri hæðina, heyrt þrusk úr snyrtiherberginu, en
hurðin þangað inn hefði verið læst, og hann sagt Sævari Marinó að koma út og sjá, hvað gerst hefði.
Þeir hefðu farið inn í stofuna, Tryggvi Rúnar staðið þar við skrifborð og starað á Guðmund, og gat
ákærði ekki merkt, að hann hefði nokkuð hreyft sig.
Þeir félagar hefðu ræðst við um, hvað til ráða væri, ákærði spurt, hvort ekki væri best að hringja á
lögreglu. Tryggvi Rúnar jánkað því, en Sævar Marinó engu svarað. Fallið var frá þessu ráði, en ákærði
fullyrti, að Tryggvi Rúnar hefði stungið upp á því að skilja lík Guðmundar eftir á nærliggjandi
húströppum, ákærði sjálfur lagt til að flytja líkið í Hellisgerði, en Sævar Marinó talið af mikla hættu á,
að til þeirra sæist, ef þeir gerðu eitthvað slíkt. Þegar hér var komið, hefði óþefurinn verið orðinn svo
sterkur, að þeir hefðu tekið Guðmund, borið hann fram í geymsluna og hagrætt honum í sitjandi
stellingu í eitt hornið, þannig að hann hefði setið flötum beinum með bakið inn í hornið. Ákærði
staðhæfði, að þeim hefði ekki lengur fundist vært í íbúðinni vegna þefsins og því farið út um stund, en
þegar þeir komu aftur, óðara tekið til við að búa um Guðmund í ljósu rúmlaki eða voð, sem Sævar
Marinó hefði útvegað, og hefði Guðmundur ekkert hreyfst í millitíðinni. Ákærði kvaðst muna, að þeir
hefðu orðið að kreppa Guðmund saman til þess, að auðveldara væri að setja voðina utan um hann,
og hefði hann þá heyrt, að brakaði í baki Guðmundar. Ákærði kvaðst hafa sagt Erlu, sem komið hafði
heim, á meðan þeir ;skutust frá, hvað gerst hefði. Hún hefði hlustað þegjandi á og hann sagt, að ef
hún vildi, skyldi hann hringja á lögreglu, en hún ekki sagst skipta sér af þessu og gengið inn í
svefnherbergið.
Eftir að Albert Klahn kom, hefði Sævar Marinó farið út til að tala við hann, en komið inn aftur nokkru
síðar og sagt, að allt væri í lagi. Ákærði fullyrti, að hann hefði þá sjálfur farið og talað við Albert Klahn
og spurt hann, hvort hann vissi, hvað hann væri að ganga út í. Hann hefði sagt það vera, en ekki
kvaðst ákærði hafa vitað, hvað þeim Sævari Marinó og Albert Klahn hafði farið á milli. Síðan sagðist
ákærði hafa farið inn og hjálpað þeim Sævari Marinó og Tryggva Rúnari að ganga frá Guðmundi. Hefði
Sævar Marinó þá rétt honum veski Guðmundar og ákærði ekki getað betur séð en Sævar Marinó
hefði verið með veskið á sér. Kvaðst ákærði fyrir sitt leyti Sannfærður um, að Sævar Marinó hefði
verið að leita í veskinu, á meðan hann læsti sig inni á salerninu. Einnig var ákærði viss um, að Sævar
49