Dómur Hæstaréttar Íslands í máli nr. 214/1978 - Ríkissaksóknari

manni, sem horfið hefði í Hafnarfirði í janúarmánuði árið 1974. Hefði hann þekkt mann þennan, sem
verið hefði Guðmundur Einarsson, fyrrverandi skólabróðir sinn. Ákærði staðhæfði, að hann hefði
enga minnstu hugmynd um, á hvern hátt Guðmundur hefði horfið eða hvað kynni að hafa orðið af
honum.
Síðar þennan lama dag, 23. desember 1975, kom ákærði Kristján Viðar fyrir dóm og neitaði allri
vitneskju um afdrif Guðmundar Einarssonar. Taldi hann sig hafa verið að vinna í Vestmannaeyjum á
þeim tíma, sem Guðmundur hvarf, annað hvort hjá Ísfélaginu eða Herjólfi. Ákærði var úrskurðaður í
gæsluvarðhald, og óskaði hann þess, að Páll A. Pálsson héraðsdómslögmaður yrði skipaður
réttargæslumaður sinn.
Við yfirheyrslu, sem hófst klukkan 1945 hinn 28. desember 1975 og lauk klukkan 0142 næsta dag,
skýrði ákærði Kristján Viðar rannsóknarlögreglu frá því, að hann hefði að nóttu til um helgi, sennilega
aðfaranótt sunnudags, seinast í janúarmánuði árið 1974 komið heim til þeirra Erlu og Sævars Marinós
að Hamarsbraut 11 í Hafnarfirði og hefði Sævar Marinó þá verið nýkominn erlendis frá. Ákærði kvaðst
umrætt sinn hafa verið í för með Tryggva Rúnari, Sævari Marinó og einhverjum þriðja manni, sem
hann gæti ómögulega munað, hver verið hefði. Þeir hefðu allir farið inn í íbúðina, sem ákærði lýsti
rækilega og réttilega, og Erla ekki verið heima. Átök hefðu orðið í íbúðinni. Ekki vissi ákærði um
tildrögin til þeirra, en þau hefðu hafist inni í svefnherberginu, borist fram í fremri stofuna og loks
fram í ganginn. Ákærði kvaðst vera viss um, að hann hefði ekki tekið þátt í átökunum og þau hefðu
ekki verið á milli þeirra Sævars Marinós og Tryggva Rúnars. Taldi hann því sennilegast, að Tryggvi
Rúnar og ókunni maðurinn hefðu ást við, þar sem Sævar Marinó væri ekki til stórræðanna. Ekki gat
ákærði sagt um, hvernig viðureigninni lyktaði, en þeir félagar þrír hefðu farið að aka um Hafnarfjörð
nokkra stund og ókunni maðurinn þá örugglega ekki verið með þeim. Síðan hefðu þeir farið að
Hamarsbraut 11 aftur, þeir Sævar Marinó og Tryggvi Rúnar eitthvað verið að bjástra inni í
þvottaherberginu eða geymslunni. Hann hefði ekki séð, hvað þeir höfðust að, en fundist þeir þó vera
með einhvern poka, sem gæti hafa verið sjópoki. Erla hefði komið þarna að og virst vera „mjög hissa
og skrítin", Sævar Marinó sagt sér að tala við hana og fara með hana inn. Hefði hann orðið við því, en
ekki mundi hann, hvað hann sagði við hana. Næst kvaðst ákærði muna til þess, að bifreið Alberts
Klahn, sem var gel lítil fólksbifreið af japanskri gerð, var komin að húsinu. Ákærði mundi ekki, hvort
hann hefði verið samferða hinum tveimur út úr húsinu. Hann sagðist hafa Best í aftursæti, ökumannsmegin,
þeir Sævar Marinó og Tryggvi Rúnar komið einhverju þungu fyrir í
farangursgeymslunni, þannig að bifreiðin vaggaði til, Tryggvi Rúnar sest við hlið hans í aftursætið, en
Sævar Marinó brugðið sér inn í húsið aftur og síðan Best við hlið ökumanns, Alberts Klahn. Ákærði
staðhæfði, að ekið hefði verið eitthvað suður fyrir Hafnarfjörð, einhvers staðar í námunda við Álverið,
þar numið staðar, þeir Sævar Marinó og Tryggvi Rúnar stigið út, tekið eitthvað úr
farangursgeymslunni og horfið á brott í um 15 mínútur. Frekar gat ákærði, sem kvaðst hafa verið
undir áhrifum áfengis, ekki borið um ferðir þeirra um nóttina, en hann kvaðst hafa vaknað heima hjá
;sér daginn eftir. Einhverjum dögum síðar hefði hann tekið eftir því í fjöl:riðlum, að lýst var eftir
Guðmundi Einarssyni, en ekki sett það í samband við atburðina að Hamarsbraut 11 og aldrei hefðu
þau ákærðu rætt þá sín á milli.
Við yfirheyrslu hjá rannsóknarlögreglu hinn 3. janúar 1976 staðhæfði ákærði Kristján Viðar, að Sævar
Marinó hefði verið orðinn undir í handalögmálunum við hinn ókunna mann í stofunni að
Hamarsbraut 11, kallað á hjálp og þeir Tryggvi Rúnar komið honum til fulltingis. Sjálfur hefði hann þó
aðeins togað í einhvern útlim mannsins, annan fótinn, að því er hann minnti. Átökin á milli mannsins
44