Dómur Hæstaréttar Íslands í máli nr. 214/1978 - Ríkissaksóknari

Guðmund hafa kannast við ákærða Kristján Viðar, frá því að þeir voru allir saman í skóla, og taldi, að
þeir Guðmundur hefðu báðir kannast við ákærða Sævar Marinó í sjón.
Vitnin Lára Gylfadóttir, Ásenda 14, Reykjavik, Anna Viðarsdóttir, Flókagötu 62, Reykjavik, og Gunnar
Þór Árnason, Fögrubrekku 21, Kópavogi, kváðust öll hafa séð Guðmund Einarsson á fyrrgreindum
dansleik í Hafnarfirði. Vitnið Anna taldi, að hann hefði verið mikið ölvaður, og vitnið Gunnar Þór
hugði, að hann hefði verið eitthvað við skál. Ekkert vitnanna sá hann, eftir að dansleik lauk.
Einar Baldursson verkamaður, Hraunprýði, Blesugróf, Reykjavik, faðir Guðmundar Einarssonar, kom
fyrir dóm sem vitni hinn 22, mars 1977. Vitnið skýrði frá því, að Guðmundur sonur þess hefði farið að
heiman að kvöldi laugardagsins 26. janúar 1974, um klukkan 2000, og ekki sést síðan. Hefðu þrír piltar
komið að sækja hann og hann farið með þeim. Vitnið sá mönnunum bregða fyrir, er þeir hurfu á
brott, en tók ekki eftir, hverjir þeir voru. Guðmundur og piltar þeir, sem með honum voru, hefðu
neytt áfengis, áður en þeir fóru. Vitnið vissi ekkert, hvert förinni var heitið, og heyrði ekki fyrr en
síðar, að þeir hefðu farið í Alþýðuhúsið í Hafnarfirði. Vitnið vissi ekkert um, hvaða verðmæti
Guðmundur hafði meðferðis. Guðmundur var klæddur í köflóttan jakka, grænleitar buxur og var í
brúnum skóm. Ekki vissi vitnið, í hvernig skyrtu hann var, en hann var ekki í yfirhöfn. Vitnið kvaðst
aldrei hafa heyrt ákærðu Kristján Viðar, Sævar Marinó og Tryggva Rúnar nefnda á nafn fyrir hvarf
Guðmundar, en frétt síðar, að þeir Guðmundur og ákærði Kristján Viðar hefðu verið saman í
barnaskóla. Guðmundur var fæddur og uppalinn í Reykjavik og hafði ætíð búið heima hjá foreldrum
sínum. Bræðurnir hefðu verið fjórir og Guðmundur næst elstur þeirra. Guðmundur var ágætur á
heimili, stilltur og rólegur, hjálpaði til eftir þörfum og var frekar lítið úti við á kvöldin. Þó hefði komið
fyrir, að hann fór í kvikmyndahús og á dansleiki, en vanalega komið fljótlega heim aftur og aldrei
verið næturlangt að heiman, áður en hann hvarf. Guðmundur var að ljúka gagnfræðanámi, en hugur
hans staðið til vélfræðináms og hann verið kominn með bækur þess efnis. Guðmundur hefði verið
heilsuhraustur og ekki notað lyf af nokkru tagi, en bragðaði áfengi með kunningjum sínum, þótt vitnið
hefði aldrei séð hann ölvaðan. Guðmundur var frekar vel að manni og stilltur í skapi. Vitnið kvað
lögreglu ekki hafa leitað í föggum Guðmundar og sjálft hefði það ekkert fundið, svo sem dagbækur
eða annað, sem varpað gæti ljósi á mál þetta.
Að sögn móður Guðmundar var hann yfirhafnarlaus, er hann fór að heiman, og var ekki með hring,
sem hann átti, en hins vegar var hann með armbandsúr og seðlaveski, sem ekki hafa komið í leitirnar.
Vitnin Bjarnfríður Hjördís Guðjónsdóttir, Rjúpufelli 21, Reykjavik, Benedikt Garðar Eyþórsson,
Álfhólsvegi 76, Kópavogi, og Grétar Jóhannes Sigvaldason, D götu 5, Blesugróf, Reykjavik, sem öll
þekktu Guðmund, báru honum vel söguna og fullyrtu, að hann hefði aldrei troðið illsakir við aðra.
Sömuleiðis staðhæfði Pétur Snæland, vinnuveitandi Guðmundar, að hann hefði verið sérstaklega
góður starfsmaður og haft mikið til brunns að bera.
Samkvæmt vottorði sakaskrár ríkisins hefur Guðmundur Einarsson hvorki sætt ákæru né refsingu.
Fram hefur verið lagt í málinu fæðingarvottorð Guðmundar, þar sem hann er talinn fæddur 6. ágúst
1955, og hefur faðir hans staðfest réttmæti þessa. Fæðingarmánuður hans hefur misritast í
ákæruskjali.
B. Erla Bolladóttir var fyrst yfirheyrð um atvik máls þessa hjá rannsóknarlögreglu hinn 20. desember
1975. Tilefni skýrslutökunnar var, „að rannsóknarlögreglunni hefur borist til eyrna, að sambýlismaður
40