Dómur Hæstaréttar Íslands í máli nr. 214/1978 - Ríkissaksóknari

þurrkað. Þá voru tekin sýni úr hverjum plastpoka og prófað með efnameðferð (benzidin), hvort þau
sýndu blóðsvörun. Kom í ljós við þessa athugun, að sýni úr 6 pokum sýndu blóðsvörun og sýni úr
poka, sem merktur var H.Hl. 1, en það hafði verið skafið upp við hliðarhurð fremst í farangurshúsi
hægra megin, sýnái áberandi mesta blóðsvörun við benzidin prófun þessa.
Allir plastpokarnir 6, sem að ofan getur, voru síðan iokaðir og farið með þá til nánari rannsóknar hjá
fyrrnefndri stofnun í Þýskalandi. Varð niðurstaða rannsóknarinnar sem hér segir:
„Aursýnin sex úr Mercedes Benz bifreiðinni reyndust jákvæð með tilliti til blóðs við
benzidinforprófun. Sterkasta svörun kom fram hj á efninu, sem merkt er HHL 1.
Einnig er það þetta efni, sem sýndi við smásjárskoðun flestar blóðskyldar agnir. Þetta sýni var af
þessum sökum tekið til nánari athugunar. Vegna tímaskorts varð að falla frá að rannsaka hin sýnin.
Niðurstöðurnar sýndu, að hér var án efa um mannsblóð að ræða. Vegna þess hve efnið var
gegnumsýrt af óhreinindum, reyndist ekki unnt að framkvæma frekari rannsóknir á því. Einnig vegna
vöntunar á hlutlausum substratsamanburði".
11. Þau Sævar Marina og Erla eignuðust Land Rover bifreið samkvæmt bifreiðaskrá hinn 14.
nóvember 1974. Á meðan bifreiðin var í eigu þeirra, hafði hún skrásetningarmerkið R 42679. Hinn 7.
júlí 1975 eru þau talin hafa selt bifreiðina, og fékk hún þá skrásetningarmerkið L 1096, sem hún hefur
enn. Bifreiðin er með hurðum á hliðum og að aftan, í framsæti eru 2 sæti fyrir farþega, en aftur í eru
tveir bekkir meðfram hliðum. Rannsóknarlögreglan rannsakaði bifreiðina að innan hinn 9. janúar
1977 með tilliti til hugsanlegra ummerkja eftir blóð. Aftur í bifreiðinni innan á báðum hliðum var rautt
teppi, en gólfið sjálft bert járn. Teppin voru fjarlægð innan af hliðunum og tekin til rannsóknar. Í
skýrslu „Bundes Kriminalamt", sem fékk teppabút til nánari rannsóknar, segir á þessa leið:
„Teppabúturinn úr Land Rover bifreiðinni sýndi marga óhreina bletti. Á nokkrum stöðum komu
einkennin seint fram og sýndu þess vegna ekki ótvíræð viðbrögð gagnvart blóðforprófun. Ekki
reyndist unnt að sanna, að um blóð hafi verið að ræða``.
Fyrri eigandi, sem keypt hafði bifreiðina af Sævari Marinó og Erlu, skýrði frá því, að teppi hefði einnig
verið á gólfinu aftur í bifreiðinni, þegar hann keypti hana. Það hefði verið mjög óþrifalegt. Hefði hann
því fleygt því fyrir löngu og væri ekki unnt að segja um, hvar það kynni að vera niður komið. Hann
sagði,
að á um það bil miðju teppinu hefði verið blettur um 40 cm í þvermál. Hann vissi ekki, hvers konar
blettur þetta var, en hann hefði verið heldur dekkri en teppið sjálft, sem var rautt.
12. Í framburði Guðjóns Skarphéðinssonar kemur fram, að hann hafi í nóvember 1974 fengið lánaðar
skóflur hjá Einari Jónssyni, Grænuhlíð 17. Einar hefur skýrt lögreglu svo frá, að síðari hluta árs 1974
hafi Guðjón fengið lánaða hjá sér eina skóflu. Hann segist minnast þess, að um þetta leyti hafi Guðjón
verið að flytja úr íbúð í Laugarneshverfi í aðra íbúð. Í nýju íbúðinni hefði verið einhvers konar leki og
hafi hann fengið skófluna til að grafa eitthvað í því sambandi. Nokkru seinna hafi hann hitt :Guðjón og
spurt hann um skófluna. Guðjón hafi þá sagt, að hann væri búinn að nota hana. Skóflan hefði verið
hjá honum í um tvær vikur, uns hann skilaði henni aftur. Einar afhenti rannsóknarlögreglunni
skófluna. Þarna var um að ræða skóflu með kúptu blaði og löngu skafti. Einar sagði, að hann hefði
sjálfur notað þessa skóflu talsvert bæði sumarið 1975 og 1976.
339