Dómur Hæstaréttar Íslands í máli nr. 214/1978 - Ríkissaksóknari

Annars vegar var notuð sérstök mynt, sem sett var í dælurnar, og var sú aðferð í gangi allan
sólarhringinn. Jafnframt var á kvöldin, þegar ös var mest, maður á vakt, sem afgreiddi á venjulegan
hátt, og var það á tímabilinu kl. 21--12. Ég læt fylgja hér með ljósrit af söluskýrslum dagana 19. og 20.
nóv. 1974, og kemur þar fram, að sala á gasolíu hefur aðeins verið 53 1. þann 19. en 16 1. þann 20.
Ekki verður séð, hvort sú sala fer fram gegn mynt eða með venjulegri dælingu."
Sigurður Óttar Hreinsson er fæddur 25. mars 1956. Samkvæmt vottorði frá sakaskrá hefur hann
hvorki sætt ákæru né refsingu, svo að kunnugt sé.
I,
Vitnið Guðmundur Magnússon matsveinn, Laugarnesvegi 61, hefur skýrt frá því, að það hafi hafið
störf hjá bifreiðaleigunni Geysi vorið 1973 og unnið þar til um áramótin 1975-1976. Vitnið var
framkvæmdastjóri bifreiðaleigumar. Þegar vitnið hóf störf, voru þar 34 Volkswagen bifreiðar, og vorið
1974 bættust 15 bifreiðar við af sömu tegund. Bifreiðar þessar voru altar ljósbláar að lit. Bifreiðarnar
voru kaskótryggðar hjá Samvinnutryggingum þar til vorið 1975, en þá var hætt að -kaskótryggja þær.
Vitninu voru sýndar myndir af ákærðu í máli þessu, og kvaðst það kannast við þau. Vitnið kveðst
minnast þess, að þau hafi komið á bílaleiguna, sérstaklega Sævar Marinó og Erla Bolladóttir, sem voru
þar oft. Erla skipti töluvert við bílaleiguna, og eins man vitnið eftir því, að Guðjón Skarphéðinsson fékk
þar bifreið á leigu. Þeir Sævar Marinó og Kristján Viðar fengu ekki bifreið á leigu, enda munu þeir ekki
hafa haft ökuréttindi.
Í lögregluskýrslu segir vitnið, að það muni fyrst eftir Sævari Marinó, þegar hann kom á bifreiðaleiguna
snemma sumars 1974 með Guðjóni Skarphéðinssyni og bróður Guðjóns. Fékk Guðjón þá leigða
bifreið. Þegar samningurinn var gerður, kom í ljós, að vitnið þekkti föður Guðjóns af afspurn. Sævar
Marinó kom eftir þetta, og þá fyrst .man vitnið eftir Erlu, en hún var í fylgd með honum. Vitnið man
ekki, hvenær það var, sem það sá Erlu fyrst, en það man vel eftir henni sumarið 1975, og var hún þá
ófrísk. Leigði hún nokkrar bifreiðar hjá vitninu. Vitnið kveður stundum hafa komið fyrir, að Erla þreif
rúður á bifreið fyrir það, og eins kom það fyrir, að hún fór heim í íbúð þess og tak þar til. Vitnið man t.
d. eftir því, að sumarið 1975 þreif hún fyrir það íbúðina og var ein við það. Var hún þá á einhverjum
flótta undan Sævari Marinó eða sagði vitninu, að hún væri hrædd við hann og ekki mætti segja
honum, að hún væri á bifreið frá bifreiðaleigunni. Það kom fyrir í að minnsta kosti eitt sinn, að vitnið
gaf Erlu 1:000 krónur, þegar hún þreif heima hjá því, en ekki man það þó, hvenær það var. Vitnið vill
ekki neita, að það geti hafa komið fyrir, að það hafi lánað Erlu bifreið, þegar hún þreif heima hjá því,
en það man þó ekki eftir tilteknu skipti. Hún geti þá hafa haft bifreiðina þann dag allan og skilað henni
daginn eftir. Vitnið vill geta þess, að það hafi komið fyrir, að fólk, sem starfsfólkið þekkti, skilaði
bifreiðum eftir lokun. Var þá hafður sá háttur á, að kveikjuláslyklar voru settir í :hanskahólf,
bifreiðunum lokað og þær skildar eftir á bifreiðastæðinu við bifreiðaleiguna. Erla kynni að hafa skilað
bifreið á þennan hátt, en um það getur vitnið ekkert fullyrt.
Síðan segir í dómskýrslunni, að vitnið minnist þess ekki, að þau Erla og -Guðjón hafi fengið bifreiðar á
leigu á árinu 1974, án þess að um það væri gerður skriflegur samningur. Hins vegar man vitnið eftir
því, að Erla fékk bifreiðar að láni án endurgjalds á árinu 1975, eftir að hætt var að kaskótryggja þær,
og gerði vitnið þetta í greiðaskyni við hana.
315