Dómur Hæstaréttar Íslands í máli nr. 214/1978 - Ríkissaksóknari

Mercedes Benz, gul að lit og frambyggð. Bifreiðin hafði aðeins framrúður og .glugga á hliðarhurðum.
Eigandi bifreiðarinnar var Jón Þorvaldur Waltersson. Vitnið kannaðist ekkert við Sigurð Óttar
Hreinsson.
Þegar vitnið tók við bifreiðinni, sagði það Jóni, að það vildi ekki, að aðrir ækju bifreiðinni, meðan það
væri með hana, og veit það ekki til þess, að það hafi komið fyrir. A kvöldin og nóttunni og öðrum
tíma, sem það var ekki við akstur bifreiðarinnar, lagði það henni fyrir framan húsið heima hjá sér eða
gegnt því. Það man aldrei eftir því, að nokkur hafi farið fram á það við það að fá bifreiðina lánaða,
nema eigandinn ætlaði einu inni að skipta við það á bifreið, en það þverneitaði. Það sé hugsanlegt, að
bifreiðinni hafi verið stolið fyrir utan heima hjá því og skilað þangað aftur, án þess að það tæki eftir
því, en ekki var hægt að læsa dyrum bifreiðarinnar.
Vitnið neitaði því afdráttarlaust, að það hefði verið á bifreiðinni í Keflavík að kvöldi hins 19. nóvember
1974 eða nóttina á eftir, og var því ekki kunnugt um, að bifreiðin hefði getað verið þar á ferð á þeim
tíma. Hafi bifreiðinni verið ekið til Keflavíkur fyrrnefnt kvöld eða nótt, hafi hún hreinlega verið tekin í
heimildarleysi og algerlega án sinnar vitundar, en það sé afar ólíklegt, að það hefði getað átt sér stað.
Vitnið skýrði frá því í yfirheyrslu hinn 26. október sl., að eftir yfirheyrsluna hinn 14. desember 1976
hefði rifjast upp fyrir sér, að eitt sinn haustið 1974 hafi því fundist sem olía hefði verið tekin af
bifreiðinni, þar sem olíumælir hefði sýnt minna einn morguninn en það -taldi eiga að vera. Ekki var
vein föst regla á því, hvernig vitnið setti olíu á bifreiðina. Það fyllti sjaldnast geyminn og tók olíu á
ýmsum stöðum. Olíumælirinn var í lagi, þannig að það gat fylgst með olíubirgðum bifreiðarinnar. Lok
á olíugeymi var ekki læst, heldur „lúga" yfir því, og var notaður laus húnn með ferköntuðu járni, sem
stungið var í þar til gert gat á lúgunni til að opna. Einnig var hægt að nota skrúfjárn í stað húnsins til
þess.
Dagana 19. og 20. nóvember 1974 var vitnið að aka fyrir Félagsmálastofnun Reykjavíkur. Það getur
ekki fullyrt um, hvenær það fór að heiman hinn 20. nóvember, en telur líklegast, að það hafi verið á
tímanum frá kl. 0800 til 0900. Vitnið telur, að það hefði ekki tekið eftir, þótt bifreiðin væri nýkomin úr
akstri þennan morgun, nema þá að verið hefði því kaldara í veðri.
Lykil þurfti ekki til að gangsetja bifreiðina, en það var gert með því að stinga þar til gerðum lykli í gat,
og síðan var stutt á hnapp til að ræsa hana. Hægt var að nota nagla í þessu skyni. Lykillinn var einnig
notaður til að kveikja ljós á bifreiðinni, en þótt nagli eða eitthvað álíka væri notað til að tengja
rafmagn á kveikjulásinn, var hægt að setja ljós á með því að nota skrúfjárn jafnframt.
Bifreiðin var gul að lit, eins og í fyrri skýrslu vitnisins greinir, með svörtu „grilli" svo og framstuðara og
stuðarahornum að aftan. Fullyrðir vitnið, að hún hafi hvergi verið rauðmáluð.
Á þeim tíma, sem vitnið var með bifreiðina, lagði það henni að kvöldi oft upp á stéttina framan við
Skólavörðustíg 9 eða í stæði við verslun KRON, sem var beint á móti. Það fullyrðir, að það hafi aldrei
skilið bifreiðina eftir í sundinu milli Hegningarhússins og Sparisjóðs Reykjavíkur og nágrennis.
Rannsóknarlögreglan spurðist fyrir um gasolíusölu hjá Bifreiðastöð Íslands í Umferðarmiðstöðinni við
Hringbraut dagana 19. og 20. nóvember 1974. Í svari bifreiðarstöðvarinnar, dags. 20. október sl., segir
svo:
„Á þeim tíma, sem fyrirspurnin snýst um, var hér tvenns konar afgreiðslumáti:
314