Dómur Hæstaréttar Íslands í máli nr. 214/1978 - Ríkissaksóknari

Þegar komið var á Jófríðarstaðahæð við Hafnarfjörð, hafi Sævar Marinó horft út um rúðu
bifreiðarinnar og spurt, hvort sæist til sendiferðabifreiðarinnar. Hann hafi síðan svarað sjálfum sér og
sagt, að þarna væri hún. Átti hann við einhverja bifreið, sem var fram undan á móts við Álverið.
Ákærði sá ekki sjálfur bifreiðina, enda var hann gleraugnalaus. Ákærði heyrði þá fyrst, að
sendiferðabifreiðin væri í samfloti með þeim.
Sævar Marinó talaði mjög mikið við ákærða á leiðinni, en ákærði man ekki eftir, að farþegarnir í
aftursætinu hafi talað neitt. Ákærði man mjög lítið eftir viðræðum þeirra Sævars Marinós. Sævar
Marinó hafi rætt um mann þann, sem hann ætlaði að hitta, og sagt, að beita ætti fullri hörku, ef með
þyrfti. Sævar Marinó hafði og orð á því að láta manninn hverfa. .4kærði leit á þetta eins og hvern
annan barnaskap og tók það ekki í alvöru. Ákærði man ekki eftir, að hann hafi gert athugasemdir við
þetta, nema til að hæðast að því. Ákærði kannast ekki við að hafa heyrt Sævar Marinó segja, að búíð
væri að bjóða manninum peninga, en hann tæki engum sönsum og því yrði að gera það, sem ákveðið
hefði verið. Ákærða var ekki ljóst, hvaða erindi Sævar Marinó átti við manninn, en allt bendi til þess,
að það hafi verið spíraviðskipti, sbr. það, sem síðar hefur komið fram í málinu.
Ákærði óskaði eftir að gera athugasemd við eftirfarandi setningu í lögregluskýrslunni: „Síðar áttaði ég
mig á, að það, sem Sævar sagði um að sýna manninum fulla hörku og jafnvel að láta hann hverfa,
kunni Sævar að hafa meint í fullri alvöru". Með orðinu síðar hafi hann átt við löngu seinna, þ. e. eftir
að ljóst varð, að hliðstæður atburður hafði átt sér stað hjá ákærðu.
Skömmu áður en komið var til Njarðvíkur, að ákærða var sagt við Fitjanesti, stóð sendibifreið sú, sem
áður greinir. Ákærði nam staðar stutt frá bifreiðinni að fyrirsögn Sævars Marinós. Sævar Marinó fór
út úr bifreiðinni og átti tal við ökumann sendibifreiðarinnar. kærði sá aðeins á höfuð ökumannsins,
þegar hann hallaði því út um hliðargluggann. Ákærði sá strax, að hann þekkti ekki mann þennan.
Maðurinn hafði sérkennilegt hár, liðað og rauðbleikt, og hann var frekar grannleitur. Ákærði kveðst
frekar hallast að því, að maðurinn hafi verið með barta, en getur ekki fullyrt það. Ákærði veit ekki,
hvað þeim Sævari Marinó og manninum fór á milli, og ekki minnist ákærði þess, að Sævar Marinó hafi
nefnt það, eftir að hann kom aftur í bifreiðina.
Ákærði telur, að sendibifreiðin hafi ekki farið á undan þeim, en á mjög líkum tíma. Ekið var rakleitt
gegnum Keflavík og réð Sævar Marinó ferðinni. Ákærði man, að ekið var fram hjá bíóinu, sem er við
aðalgötuna. Þar var eitthvað af fólki á ferli, þar sem hlé var í bíóinu, að því er ákærði telur. Minnir
ákærða, að Sævar Marinó hafi sagt við farþegana í bifreiðinni að beygja sig niður. Ákærði kveðst ekki
geta tímasett þetta, en það gæti hlaupið á klukkutíma til eða frá.
Í lögregluskýrslu segir ákærði, að hann miði við það, að fólkið hafi verið við bíóíð, og einnig hitt, að
tíminn geti komið heim við, að þau hafi verið þarna klukkan rúmlega 2200.
Ákærði tók fram í þessu sambandi, að hann óskaði eftir, að tímasetningar verði látnar óíða þar til
síðar.
Ákærði kveðst vera ókunnugur Keflavík, en man eftir húsi, sem merkt er „Pípugerð Áhaldahús". Ók
hann að því, inn á milli húsa og nam þar staðar. Þar fóru Sævar Marinó og maðurinn, sem ákærði
þekkti ekki, úr bifreiðinni. Ákærði beið einhvern tíana, en sneri svo við og ók nokkurn spöl til baka.
Ákærða rámar í, að hann hafi þá séð sendibifreiðinni ekið meðfram rauðu löngu húsi, sem er á
fjörukantinum, áleiðis inn í Dráttarbrautina, en um hann vissi hann ekki fyrr en síðar.
262