Dómur Hæstaréttar Íslands í máli nr. 214/1978 - Ríkissaksóknari

sendibifreiðinni. Ákærði kveðst ekki hafa rætt ferðalag þetta við neinn þátttakanda í því frá því það
var farið, ekki einu sinni við þau Sævar Marinó og Erlu, enda hafi hann haft mjög lítil samskipti við þau
síðan.
Í yfirheyrslu hjá rannsóknarlögreglunni hinn 10. febrúar voru ákærða sýndar ljósmyndir af 16
mönnum, sem rannsóknarlögreglan taldi hugsanlegt, að komið gætu við sögu varðandi förina í
Dráttarbraut Keflavíkur og bátsferð þaðan hinn 19. nóvember 1974.
Ákærði telur sig þekkja fyrir víst 5 af þeim mönnum, sem myndir voru af, það er Valdimar Olsen, Einar
Bollason, .Sigurbjörn Eiríksson og maður að auki, er ákærði nafngreindi. Hinn fimmta þekkti ákærði
ekki með nafni, en honum vat sagt, að það væri Geirfinnur Einarsson. Ákærði sagði sem áður, að þeir
Valdimar, Einar, Sigurbjörn og Geirfinnur hefðu allir verið í tengslum við ferðina til Keflavíkur og
bátsferðina. Geirfinnur hafi farið í bátsferðina og einnig Sigurbjörn, en ákærði er ekki alveg eins viss
um, hvar þeir Einar og Valdimar voru, en er þó viss um, að þeir voru í Keflavík þennan dag.
Í yfirheyrslu hjá rannsóknarlögreglunni hinn 2. mars kvaðst ákærði vilja breyta öllum fyrri
framburðum sínum í máli þessu. Lýsi hann því yfir, að þar hafi ,hann farið með algerlega rangt mál.
Hann hafi aldrei farið í þessa Keflavíkurferð og ekki í nokkra bátsferð þaðan. Ákærði tók heldur aldrei
þátt í því að flytja nokkurt áfengi þaðan eða annars staðar að hingað til borgarinnar eða varð
sjónarvottur að nokkrum átökum, sem hugsanlega gætu verið tengd hvarfi Geirfinns Einarssonar.
Ákærði kveðst því í rauninni enga hugmynd hafa um, hvernig hvarf Geirfinns hafi borið að höndum,
og sér vitanlega hafi hann aldrei augum litið þann mann. Vitneskja sín um hvarf hans sé eingöngu
fengin úr fjölmiðlum frá þeim tíma, sem Geirfinns var saknað, og svo hafi hann vafalaust ekki komist
hjá því að heyra kjaftasögur eins og aðrir.
Ákærði kvaðst litlar skýringar geta gefið á því, hvers vegna hann hefði sagt það, sem eftir sér er haft í
fyrri framburðum sínum í máli þessu: Þegar hann var spurður um, hvort hann vissi eitthvað um
Geirfinnsmálið og hvort hann hefði farið til Keflavíkur, hafði hann verið töluvert miður sín, slappur á
taugum, eins og það er kallað, því að allt umtalið um atburðinn í Hafnarfirði varðandi Guðmund
Einarsson hefði fengið töluvert á sig. Ákærði kveðst hreinlega hafa búið til í huga sér algerlega söguna
um það, hvernig hann hafi farið til Keflavíkur og hvernig „staðháttum þar hefði verið hagað". Þetta
hafi hann gert algerlega á eigin spýtur, en geti ekki, eins og hann hefur fyrr sagt, gert sér grein fyrir
hvers vegna. Ákærði kveðst aðeins í upphafi hafa verið spurður um vitneskju sína varðandi
,;Geirfinnsmálið" og ferð til Keflavíkur. Ferðinni og staðháttum hafi hann lýst sjálfstætt.
Næst þegar skrifleg skýrsla hafi verið tekin af sér, hafi hann skýrt nánar frá atburðum og nefnt ýmis
mannanöfn. Þá hefði honum verið sagt, að fleiri hefðu skýrt frá þessari Keflavíkurferð og hann hefði
heyrt ýmis nöfn, án þess þó að þau hefðu „við mig verið sett í samband við þessa ferð". Ákærði
heldur, að það hafi verið ástæðan fyrir því, að hann kom með þessi mannanöfn, en hann þekkti
reyndar alla eða flesta þá menn í sjón eða nánar. Ákærði getur ekki frekar gert grein fyrir því, hvaða
hvatir lágu að baki því, að hann gaf þessar röngu upplýsingar.
Í þriðja sinn, sem skrifleg skýrsla var tekin af honum, hafi honum verið sýndar ljósmyndir af nokkrum
karlmönnum. Á.kærði þekkti þar „myndir af 4 mönnum með nafni". Hann taldi sig þekkja þann
fimmta, en þó ekki vita, hvað hann héti. Það sé rétt, að þessa fjóra þekki hann að minnsta kosti í sjón
og hafi gert rétta grein fyrir, hvernig hann þekkti þá. Ákærði hafði aldrei séð mann þann, sem fimmta
myndin var af, og kveðst hann enga grein geta gert fyrir, hvers vegna hann þóttist þekkja hann, þótt
206