Dómur Hæstaréttar Íslands í máli nr. 214/1978 - Ríkissaksóknari

héraðsdómi. Gerði það þar m. a. grein fyrir því, hvaða sendi:bifreið það hefði ekið, og lýsti útliti
hennar. Kristján hafi orðað við sig ferðina til Keflavíkur kvöldið áður en hún var farin. Vitnið kvaðst
hafa komið með bifreiðina á Vatnsstig milli kl 2100 og 2130 umrætt kvöld, en það var ekki öruggt um
dagsetningu. Vitnið sagðist ekki hafa orðið vart við bifreið við Dráttarbrautina. Hafi það heyrt
mannamál og fannst eins og rifrildi ætti sér stað. Giskaði vitnið á, að þarna gætu hafa verið eða 6
menn. Hafi þeir verið í 10-20 metra fjarlægð og hafi það :þekkt málróm Kristjáns og .Sævars, en ekki
hafi það séð, hvað fram fór. Það hafi ekki beinlínis orðið vart við átök, en einhvern óróa. Þegar
Kristján kom til vitnisins og sagði því að fara, hefði hann verið móður og virst í æstu skapi. Vitnið
ítrekaði, að það hefði beðið í Dráttarbrautinni um hálfa klukkustund. Vitnið endurtók skýrslu sína um,
að það hefði komið íil Reykjavíkur um kl. 2400 og um viðræðu sína við Kristján næsta morgun svo og
að það hefði ekki orðið vart við, að neitt væri flutt í kjallara hússins Grettisgötu 82 á þessum tíma og
falið þar. Vitnið tók Fram, að því hefði þótt ferðalag þetta grunsamlegt og hafi Kristján aldrei viljað
gefa neina skýringu á því, hvað gerst hefði. Eigi hafi það þó sett ferðina í samband við hvarf Geirfinns
Einarssonar.
Vitnið kvað þá ákærðu Kristján vera systrasyni og þekkjast vel. Það taldi sig þekkja Sævar vel og
kannast við Erlu, en Guðjón væri sér með öllu ókunnugur.
C.6. Svo sem áður greinir, kvað ákærða Erla sig hafa komist frá Keflavík til Hafnarfjarðar „á
puttanum", eins og hún orðaði það. Í héraðsdómi eru raktir framburðir tveggja bifreiðarstjóra, er
kveðast hafa ekið stúlku, morguninn 20. nóvember 1974, annar frá Keflavík að Grindavíkurvegi, en
hinn þaðan til Hafnarfjarðar. Vitnið Guðmund.ar Sigurður Jónsson, sem kvaðst hafa ekið stúlku fyrri
áfangann, miðar daginn 20. nóvember 1974 m. a. við afmæli vandamanns síns. Taldi það stúlkuna
hafa verið kápulausa, svo sem Erla var að eigin sögn og Sævars, og gaf glögga lýsingu á stúlkunni. Við
sakbendingu bend vitnið á Erlu í hópi stúlkna. Var því sýnd mynd af Erlu, og taldi það, að hún væri af
umræddri stúlku, en gat þess, að hún hefði ekki verið með gleraugu.
Vitnið kvað stúlkuna hafa sagst ætla að fara til Grindavíkur og farið úr bifreiðinni við Grindavíkurveg.
Vitnið kvaðst hafa ekið hægt af stað og séð þá vörubifreið, sem sveigt var inn á Grindavikurveg. Vakti
það undrun þess, að stúlkan reyndi ekki að fá far með þessari bifreið. Skömmu síðar kvaðst vitnið
hafa veitt athygli vörubifreið, er ók fram úr bifreið þess. Virtist því stúlka sú, er það ók að Grindavíkurvegi,
sitja við hlið ökumannsins.
Önnur vætti, sem greinir í héraðsdómi og lúta að þessu atriði, styðja mjög frásögn þessa greinargóða
vitnis.
Hinn ökumaðurinn, Ámundi Rögnvaldsson, kvaðst minnast þess að hafa tekið upp í vörubifreið sína í
grennd við Grindavíkurveg dag nokkurn haustið 1974 stúlku, er óskaði eftir fari. Samkvæmt dagbók,
er hann hélt, kvaðst hann hafa farið af stað frá Keflavík kl. 0930 hinn 20. nóvember 1974 áleiðis til
Reykjavíkur, og taldi, að þetta hefði gerst í þeirri ferð. Vitnið minntist þess, að stúlkan hefði verið illa
búin. Ók það henni að ósk hennar til Hafnarfjarðar, og fór hún út úr bifreiðinni rétt á móts við
kirkjuna. Við sakbendingu þekkti vitnið ekki Erlu í hópi fjögurra annarra stúlkna, en kvað stúlkuna þó
geta hafa verið í þessum hópi.
C.7. í héraðsdómi er gerð grein fyrir ýmsum öðrum rannsóknargögnum. Meðal þeirra er álitsgerð dr.
med. Ólafs Bjarnasonar prófessors. Fjallar hún um það, af hverju ráða megi, að maður sé látinn,
hvenær stirðnun líks hefjist og hvort unnt sé að svipta mann lífi með hál taki. Þá eru í dóminum
20