Dómur Hæstaréttar Íslands í máli nr. 214/1978 - Ríkissaksóknari

verbúð, en er nú notað sem geymsla á ýmsu tilheyrandi útgerð. Haukur sagði, að hús þetta mundi
hafa verið ólæst og mannlaust á þeim tíma, sem Geirfinnur hvarf. Farið var með Erlu í þetta hús, og
kvaðst hún vera þess fullviss, að hún hefði falið sig í því umrædda nótt. Benti hún á herbergi, sem er
fjærst inngöngudyrunum til hægri og innst í húsinu.
Þau ákærðu Erla, Sævar Marinó og Kristján Viðar voru öll látin lýsa sjálfstætt staðháttum á þeim stað,
sem þau sögðust hafa farið á og töldu vera í Keflavík. Lýsingar þeirra allra komu heim við staðhætti í
og við Dráttarbraut Keflavíkur. Var þetta gert, áður en farið var með hvert þeirra fyrir sig til Keflavíkur
og án þess að þeim hefði verið sagt fyrirfram, hvernig lýsing hinna hefði verið.
Rannsókn málsins hélt áfram allt árið 1976. Seinni part sumars það ár var þýski
rannsóknarlögreglumaðurinn Karl Schiitz fenginn til aðstoðar við rannsóknina, og vann hann að henni
með íslenskum lögreglumönnum, uns henni lauk snemma á þessu ári.
Vegna framburða ákærðu Sævars Marinós og Kristjáns Viðars fyrir dómi síðar við meðferð málsins
þykir nauðsyn til bera að rekja framburði ákærðu hjá rannsóknarlögreglu, áður en að
dómsframburðum kemur, en framburðirnir hafa verið mjög breytilegir, svo sem þeir bera með sér.
C. Ákærði Sævar Marinó skýrði frá því í yfirheyrslu hinn 22. janúar 1976, að sér væri kunnugt um
hvarf Geirfinns Einarssonar. Hann hafi verið á gangi einn á Laugavegi milli kl. 2200 og 2300 að kvöldi,
nokkrum dögum áður en Geirfinnur hvarf, þegar bifreið hafi verið stöðvuð hjá sér og kallað til sín
með nafni. Hafi þetta verið Einar Bollason, bróðir Erlu, sambýliskonu hans. Undir stýri bifreiðarinnar
hafi setið Magnús Leópoldsson og við hlið hans maður, sem þeir kölluðu Geirfinn. Ákærði þekkti ekki
þá Magnús og Geirfinn. Komst hann að því, er hann sá myndir af Geirfinni í fjölmiðlum eftir hvarf
hans, að um sama mann var að ræða og hann sá í bifreiðinni. Ákærði fór upp í bifreiðina til þeirra.
Þeir Einar og Magnús fóru þess á leit við hann, að hann tæki að sér dreifingu á áfengi, sem verið væri
að smygla hingað til lands. Ákærði kveðst hafa tekið vel í þetta og lofað að karma það.
Nokkrum dögum síðar hringdi Einar í ákærða að Grýtubakka 10 að kvöldlagi, og var Erla þá þar stödd.
Sagðist Einar ætla að koma og ræða við ákærða. Korn hann skömmu síðar á rauðri Fiat bifreið, og
voru með honum þeir Magnús Leópoldsson og Valdimar Olsen. Sögðust þeir vera á leið til Keflavíkur
til að sækja áfengissendingu og spurðu ákærða, hvort hann vildi koma með. Féllst ákærði á það. Á
leiðinni suður eftir var haldið áfram viðræðum við ákærða .um sölu áfengisins. Þegar til Keflavíkur
kom, töluðu þeir um að hitta Geirfinn. Skildist ákærða, að hann ætti að taka þátt í að nálgast áfengið,
sem sækja þyrfti út á sjó. Staðnæmst var nálægt höfninni í Keflavík. Fóru þeir Magnús og Valdimar
þar úr bifreiðinni, en ákærði og Einar urðu eftir, og var talað um að sækja þá Magnús og Valdimar
eftir ákveðinn tíma. Sá ákærði þá halda í átt að höfninni. Ákærði og Einar óku því næst á brott.
Ákærða skildist, að önnur bifreið hefði og farið til Keflavíkur. Þeir Einar og ákærði óku um í nágrenni
Keflavíkur í 1-2 klukkustundir, en héldu síðan aftur inn í Keflavík. Hittu þeir þar Magnús, en Valdimar
var ekki með honum. Kom Magnús upp í bifreiðina og sagði, að þetta hefði „reddast", og átti þá við,
að þeir hefðu getað nálgast áfengið, en slys hefði orðið. Hefði Geirfinnur fallið útbyrðis og drukknað.
Magnús ræddi þetta ekki nánar, en sagði, að hollara væri fyrir ákærða að nefna þetta ekki við
nokkurn mann. Því næst var ekið aftur til Reykjavíkur, og fór ákærði úr bifreiðinni heima hjá móður
sinni að Grýtubakka 10. Sögðust þeir Einar og Magnús mundu hafa samband bráðlega við ákærða
varðandi áfengisdreifinguna.
171