Dómur Hæstaréttar Íslands í máli nr. 214/1978 - Ríkissaksóknari

Í skýrslu ákærða Guðjóns 1. desember 1976 viðurkennir hann að vera samsekur þeim ákærðu Sævari
og Kristjáni um dauða Geirfinns Einarssonar. Megi vel vera, að hann hafi vent Geirfinni höfuðhögg
með spýtu eða öðru barefli, en um það geti hann ekki sagt.
Hinn 25. janúar 1977 gaf ákærði Guðjón heildarskýrslu hjá rannsóknarlögreglu og staðfesti hana hjá
dómara 31. s, m. Þá kom ákærði fyrir dóm 29. og 30. júní s. á. og staðfesti lögregluskýrsluna að nýju.
Var ákærða kynnt ;sakarefnið, en hann kvaðst ekki vilja „viðurkenna það að svo stöddu". Hann greindi
frá því m. a., að tímasetningar væru eigi öruggar á skýrslum sínum og þær gloppóttar. Kvaðst hann í
upphafi ekki muna eftir að hafa lent í tuski við Geirfinn eða tekið hann hálstaki né heldur að hafa fellt
hann til jarðar. Ekki treysti t hann til að lýsa þætti ákærðu Kristjáns og Sævars í átökunum. Hann
kvaðst muna eftir því augnabliki, þegar Geirfinnur féll til jarðar, en með hverjum hætti það gerðist,
viti hann ekki. Hann kvað sér hafa verið ljóst, að Geirfinnur væri látinn. Ekki viti hann um dánar orsök
Geirfinns og geti ekki sagt um, „ hvort hann hafi beðið bana á átökum við þá þrjá". Hann viðurkenndi
þó að hafa ætlað að stöðva Geirfinn, en þá lent í tuski við hann og náð á honum hálstaki. Verið geti,
að hann hafi skellt honum til jarðar. Hann minnist þess ekki, að barefli hafi verið bent, en skynjaði, að
Geirfinnur lá hreyfingarlaus á jörðinni, og taldi hann látinn. Ákærði taldi sig „ekki geta sagt til um
dánarorsök, en honum er ljóst, að hann lét lífið í átökum við þá þrjá". Ákærði bar og um það, er hann
varð áskynja um sendibifreið í námunda við vettvang brotsins svo og um flutning líksins. Þá staðfesti
hann, að ákærði Sævar hefði sagt við sig á leiðinni til Reykjavíkur, að hann hefði orðið samsekur um
morð. Ákærði Guðjón neitaði að hafa átt þátt í að flytja lík Geirfinns frá Grettisgötu 82.
Í samprófun þeirra ákærðu Sævars og Guðjóns 11. júlí 1977 kvað Guðjón Sævar hafa haft orð á því í
bifreiðinni, að beita þyrfti „fullri hörku", ef á reyndi, og kannaðist ákærði Sævar við að hafa kveðið
svo að orði. Þá kvað Guðjón Sævar hafa talað um „að láta manninn hverfa", en Sævar andmælti að
hafa borið sér þau orð í munn.
Á dómþingi 27. september 1977 hélt ákærði Guðjón fast við framburð sinn, .en þá var hann
samprófaður við ákærða Kristján.
C.4. Ákærða Erla Bolladóttir bar í skýrslum sínum í janúar 1976 og fram á vor það ár sakir m. a. á fjóra
nafngreinda menn um að vera valdir að andláti Geirfinns Einarssonar, svo sem rakið er hér að framan.
Hinn 4. maí 1976 skýrði hún svo frá fyrir rannsóknarlögreglu, að hún hefði sakotið á Geirfinn úr byssu,
er ákærði Sævar hefði fengið henni í hendur. Staðfesti hún þann framburð samdægurs í dómi. Var
hún mí úrskurðuð í gæsluvarðhald.
Hinn 1. september 1976 skýrði ákærða Erla svo frá, að hún atti engan þátt í því, að Geirfinnur
Einarsson beið bana. Kvað hún Sævar, Kristján, sig og ökumann, er hún nafngreindi, hafa ekið til
Keflavíkur. Hefði ákærði Sævar og síðastgreindi maðurinn rætt um, að maður sá, er hitta ætti, væri
með „stæla" og „yrði þetta bara að vera svona, eins og búið væri að ákveða". Ekið hafi verið í
0ráttarbratttina í Keflavík og hafi þar verið fyrir tvær bifreiðar, og var önnur sendibifreið. Lýsti hún
síðan átökum við mann, er hún telur hafa verið Geirfinn, og dreifði við þau ýmsum mönnum,
nafngreindum og ónafngreindum. Hafi nafngreindur maður tekið í handlegg Geirfinns, en ákærði
Sævar gengið í veg fyrir Geirfinn og af þessu hafi orðið stimpingar. Ónafngreindur maður hafi lamið
hann, en ákærði Sævar barið hann með spýtu, „þar til hann seig saman". Eftir að Geirfinnur féll til
jarðar, hafi Sævar komið til hennar og sagt, að hún skildi fara. Hafi hún síðan falið sig í „einhverju
húsi" í Keflavík og komist með bifreið til Reykjavíkur næsta dag.
16