Dómur Hæstaréttar Íslands í máli nr. 214/1978 - Ríkissaksóknari

sinni. Sýndi móðir vitnisins því hníf, sem hún sagði, að Kristján Viðar væri með og hafði áhyggjur af
vegna óreglu á Kristjáni Viðari og fólki, sem vendi komur sínar til hans. Vitnið mundi ekki, hvar móðir
þess náði í hnífinn. Vitnið ræddi mál þetta aldrei við Kristján Viðar sjálfan og sá hann ekki með
hnífinn. Vitnið ráðlagði móður sinni að fleygja hnífnum. Það minnti, að hnífurinn hefði fyrst verið
settur í bréf, en síðan í plastpoka með rusli, og staðhæfði vitnið, að hann hefði verið settur í
ruslatunnu. Vitnið kvaðst hafa flutt að Asparteigi 2 í Mosfellssveit seinast í júlímánuði árið 1973.
Vitnið Helga Gísladóttir, Kelduhvammi 3, Hafnarfirði, kvaðst hafa kynnst Sævari Marinó mjög náið,
eftir að hann kom erlendis frá í janúarmánuði árið 1974, og hafi hann verið tíður gestur hjá því á
Kópavogshæli, þar sem það starfaði. Hefði hann yfirleitt komið á hverri nóttu til vitnisins, á meðan
samband þeirra stóð, eða í viku til tíu daga, en haft stutta viðdvöl.
Vitnið mundi ekki sérstaklega eftir laugardagskvöldinu 26. janúar 1974 eða næstu nótt. Það minntist
þess ekki, að Lilja Hjartardóttir hefði þá komið inn í herbergi þess og verið miður sín af ástarsorg, en
þetta hefði oft komið fyrir. Vit.nið minntist þess heldur ekki, að Sævar Marinó hefði þá verið við
whiskydrykkju og boðið Sæmundi Jóhannssyni í glas. Sævar Marinó hefði á þessu tímabili verið mjög
undarlegur og stundum þegar hann kom til þess, hefði hann ætt um gólf, en síðan horfið á brott.
Vitnið mundi til þess, að Sævar Marinó sagði því í eitt skipti, að hann hefði drepið mann, en þegar
vitnið spurði nánar um það, hefði hann engu svarað, sem mark væri á takandi, en þó tekið fram, að
þetta hefði verið erlendis. Vitnið kvaðst hafa frétt af því, að Sævar Marinó hefði verið að stæra sig af
því, að hann hefði drepið mann, og talað um, að auðvelt væri að láta menn hverfa.
Vitnið skýrði frá því, að einu sinni, þegar Sævar Marinó kom til þess síðla vetrar á þessu tímabili, hefði
hann verið með svarta skyrtu og beðið vitnið um að þvo hana, en síðar sagt því að henda henni.
Vitnið kvaðst hafa skoðað skyrtuna nokkru eftir þetta og séð einhverja dökka bletti á brjóstinu og
annarri erminni, en ekki gat vitnið borið um, hvort um blóðbletti hefði verið að ræða.
Vitnið kvaðst hafa farið með Hinrik Jóni Þórissyni til Erlu Bolladóttur í Hafnarfjörð í febrúar 1974.
Hefðu þau drukkið eitthvað hjá Erlu, sem hún hefði sjálf ekki viljað, þetta verið áfengi eða einhvers
konar vímugjafi og ólystugt, en nánar mundi vitnið ekki eftir því. Síðar hefði Hinrik Jón Þórisson verið
að spyrja það, hvort það myndi ekki eftir blóðinu, og einhver hryllingur verið í honum í þessu
sambandi.
Vitnið Jónína Ingibjörg Gísladóttir, Laugavegi 46 A, Reykja vík, kvaðst hafa starfað á Kópavogshæli frá
ársbyrjun 1974 til 1. maí það ár, en síðan tekið upp sambúð við Albert Klahn Skaftason. Vitnið kvað
Sævar Marinó hafa farið að venja komur sínar til Helgu Gísladóttur, vinkonu vitnisins, eftir áramótin
1973-1974. Vitnið vissi til þess, að þær Erla Bolladóttir og Helga Gísladóttir hefðu gist heima hjá Erlu,
sennilega í febrúar 1974, og síðar hefði Hinrik Jón Þórisson sagt vitninu, að þarna hefði verið drukkið
blóðte. Vitnið tók fram, að það hefði hætt að umgangast Sævar Marinó hinn 5. september 1974, því
að þá hefði hann stolið veski af gesti vitnisins, en að vísu skilað því aftur. Vitnið kvað Helgu
Gísladóttur hafa sagt því, að á því tímabili, sem hann hefði heimsótt Helg á Kópavogshælið, hefði
hann komið með skyrtu, sem í hefðu verið blóðblettir. Vitnið vissi til þess, að Albert Klahn slasaðist
illa á fæti, sennilega í nóvember 1973, í átökum við mann nokkurn á Kópavogshæli.
Vitnið Lilja Hjartardóttir, Æsufelli 2, Reykjavík, kvaðst ekki muna eftir laugardagskvöldinu 26. janúar
1974 né næstu nótt, en það hefði á þessum tíma búið með Helgu Gísladóttur á Kópavogshæli og þá
orðið vart við náinn kunningsskap þeirra Helgu og Sævars Marinós. Vitnið kvaðst í nokkra mánuði
106