swiat 21 - Świat Architektury

GG HOUSE
INSPIRACJE
ALIPLASTU
Koncepcje architektoniczne
w świecie aluminium
Projekt: 2007 r. Budowa: 2011 r.
Zdecydowanie jednak największą zaletą pracy nad projektem było...
nastawienie inwestora, który zdał się całkowicie na architekta, w jego
ręce składając wizję swojego domu.
• Apartamenty pod Zamkiem
• Biurowiec przy ul. Bonarka w Krakowie
• GG House
Wspólnym mianownikiem wszystkich przedstawionych
w artykule obiektów jest nowoczesność
ich form, podejście do projektowania, charakteryzujące
sposób pracy ich architekta, Tadeusza
Lemańskiego, oraz zastosowanie systemów aluminiowych
Aliplast.
WYWIAD Z ARCHITEKTEM
Ewa Ciołek: Wszystkie trzy Pańskie projekty zaskakują
oryginalnością formy. Skąd czerpał Pan inspiracje?
Tadeusz Lemański: Inspiracja to ulubione słowo każdego architekta,
za którym kryje się przeglądanie dziesiątek albumów, gazet, śledzenie
projektów konkurencji. Myślę, że – jak każdego architekta – cechuje mnie
chęć ubrania doskonałej funkcjonalności w tzw. niepowtarzalność. Te dwie,
często wykluczające się, cechy należy wpisać w kontekst danej realizacji:
ograniczenia projektowe wynikające z zapisów decyzji o warunkach
zabudowy, wymagania inwestora, potrzeba minimalizowania kosztów
materiałów budowlanych. Pokonując jednak ten tor przeszkód i będąc
optymistycznym idealistą, odpowiem, że najlepszą metodą pracy nad
każdym projektem jest poświęcenie mu jak najwięcej czasu.
EC: Co uważa Pan za największe wyzwanie przy projektowaniu
tych obiektów?
TL: W przypadku GG House – bardzo trudny teren, który jednocześnie
“odwdzięczył się” samemu obiektowi, podkreślając jego wszystkie zalety.
Praca nad Apartamentami pod Zamkiem szła gładko w trakcie całego
procesu projektowego i wykonawczego. Trudności pojawiły się na etapie
realizacji, gdy musieliśmy pogodzić dążenie do utrzymania szlachetnej
formy aluminiowej elewacji z koniecznością montażu mało estetycznych
instalacji, m.in. alarmowej. A Bonarka – to było jedno wielkie wyzwanie…
zdecydowanie dla prawnika, który stał się tak obyty z działaniami naszych
organów administracji, że zwolnił się z kiepsko płatnej pracy w biurze
architektonicznym i znalazł zatrudnienie w ministerstwie. I jak się okazało,
nie było to jego ostatnie słowo!
EC: Co ma Pan w najbliższych planach zawodowych?
TL: Stoję przed trudnym wyzwaniem, zapewne najtrudniejszym
w życiu, mianowicie projektem własnego domu. To niełatwe: nie ulec
pompatyczności, chęci stworzenia „dzieła życia”, aby przypadkiem nie
powstał nigdy niekończący się projekt, przerysowany złudnym uczuciem
chęci udowodnienia – trudno powiedzieć, tak naprawdę komu – że
jest się bardzo twórczym. Tak więc im dłużej o nim śnię, tym staje się
mniejszy, cieplejszy i wiem, że musi być w nim jedno – małe drzwi dla
mojego psa, który jest niemożliwym indywidualistą i nie ma zamiaru
przestrzegać narzucanych mu pór wychodzenia z domu i powrotu...
Projekt powstał na działce, która wyjątkowo nie nadawała się pod
budowę domu. Nie sprzyjał temu zarówno jej kształt, jak i fakt, że między
jej południowym a północnym krańcem była prawie 40-metrowa różnica
wysokości. Od strony zachodniej natomiast działka graniczy z rezerwatem
Skał Przegorzalskich, fragmentem lasku Wolskiego – bardzo cennego
i lubianego obszaru zieleni w Krakowie – ale przy braku planu zagospodarowania
przestrzennego terenu ta niewątpliwa zaleta lokalizacyjna i tak
nie zwiększała szans na to, że inwestycję uda się zrealizować. Tym bardziej
że po wykonaniu badań geologicznych okazało się, że „czyhają” na nas
osuwisko i dolomit, który nie chciał ulec nawet ciężkiemu sprzętowi.
Jeśli dodać do tego wszystkiego brak dojazdu do górnej części działki
(co sprawiło, że budowa przebiegała jak na dachu 4-piętrowej kamienicy)
– wyzwanie dla architekta było naprawdę z „najwyższej półki”.
Trzeba dodać, że są i mocne punkty lokalizacji rzeczonej działki –
to że jest tak wyraźnie wyeksponowana (ciekawostką jest to, że leży
u stóp willi, której twórcą był znakomity przedwojenny architekt Adolf
Szyszko-Bohusz) oraz że ekspozycja południowa zapewnia latem klimat
niczym ze słonecznej Toskanii. Z tarasu powstałego domu rozciąga się
nadto przepiękny widok na zakole Wisły – budynek stał się dominantą,
królującą nad rzeką.
Budynek został zaprojektowany w formie dwóch prostych, minimalistycznych
brył, pozbawionych okapów, ale prostopadle nawzajem
się przenikających. Najbardziej charakterystyczne dla tego obiektu stało
się „wtłoczenie” ściany elewacji południowej na blisko 3 metry w głąb
budynku i wycięcie w dosyć swobodnie powstałym w ten sposób okapie
otworów. Zabieg ten sprawił, że latem domownicy mają zapewniony
upragniony cień, zimą zaś, gdy słońce obniża się nad horyzontem, zagląda
jednocześnie do wnętrza domu.
Drugim istotnym elementem są nacięcia w bryle, wypełnione szkłem,
przebiegające od połaci dachowych po dolne krawędzie budynku. Okna,
zlicowane z elewacją i połacią dachu, ze swoją białą, czystą kolorystyką
stanowią mocny pionowy akcent całego budynku.
Lekkości tej dosyć dużej bryle nadają cztery smukłe słupy-kolumny,
na których opiera się cała konstrukcja domu. Kolumny nikną w skarpie,
w której zaprojektowano duży przestronny garaż, całkowicie przysypany
ziemią, połączony z parterem panoramiczną windą. Nadaje to budynkowi
niezwykłej, „filmowej” tajemniczości.
Główna konstrukcja domu – czyli: słupy, fragmenty ścian i podstawowe
wiązary dachu – wykonana jest z żelbetu. Szyb windy jest skonstruowany
ze stali. Dom przekryto dachem, wykonanym z blachy tytanowo-cynkowej.
Wszystkie szklenia oprawiono w aluminium o odpowiedniej kolorystyce.
• Panoramiczna winda GG House