rozstąpione morze zakorzeniony w panoramie ... - Świat Architektury

PF: Czy kształtowali Państwo wnętrza
ogólnodostępne?
MF: Aranżacja holu głównego to nasz
projekt. Hol przechodzi w przestrzeń wystawy
w taki sposób, że kamień z parteru jest
powtórzony w pierwszej galerii, do której
wchodzą zwiedzający.
PF: Jak powstał rysunek żłobień na
ścianach holu?
MF: W koncepcji konkursowej ściany
miały rytm ukośnych linii, które podkreślały
ich kształt. Oku łatwiej zinterpretować
kształt przestrzeni, gdy istnieją na niej
punkty czy linie odniesienia. Gdy doszliśmy
do etapu nowego opracowania ściany, do
technologii betonu natryskiwanego, pojawił
się problem dylatacji materiałowych. Z jednej
strony mieliśmy dylatacje konstrukcji
głównej (musiały występować co kilkanaście
metrów), z drugiej – pola natrysku
nie mogły być zbyt duże, bo popękałyby.
Ponieważ mieliśmy już zaplanowany rytm
podziałów ukośnych, koordynowaliśmy je
z podziałami pionowymi i poziomymi, które
w większości wynikały z potrzeb konstrukcji
materiału. Złożenie tego wszystkiego
otworzyło dość skomplikowany rysunek,
który teraz oglądamy na ścianach.
PF: Z czego wynika ich kolorystyka?
MF: W koncepcji ściany miały kolor
piaskowca, co wynikało ze skojarzeń z wąwozem
skalnym, ale też z tego, że Rainer
Mahlamäki nie chciał kształtować tej przestrzeni
jak betonowego bunkra.
PF: Jesteśmy już przyzwyczajeni, że
beton w muzeum żydowskim symbolizuje
Holokaust. Tyle że to nie jest muzeum
Holokaustu, ale całej historii Żydów na
ziemiach polskich.
MF: Dlatego z jednej strony wybrano
formę przywodzącą na myśl naturalne ściany
kamienne, a z drugiej zastosowano ciepły,
pogodny odcień betonu, by uciec od najpopularniejszych
skojarzeń. Gdy doszliśmy do
momentu testowania powierzchni betonu
natryskiwanego i sprawdzania mieszanki,
która nadaje kolor, najbardziej byliśmy zadowoleni
z barwy piaskowca.
PF: Ściany nie mają jednak jednolitego
koloru.
MF: Nie sposób w ramach natrysku ściany
o powierzchni 6000 m 2 utrzymać ten sam kolor.
Nawet jeśli utrzyma się identyczny skład mieszanki,
to zmiana temperatury czy wilgotności
skutkuje innym kolorem gotowej powierzchni.
W utrzymaniu spójności pomagają dylatacje.
Poszczególne pola natrysku powstawały podczas
realizacji kolejnych pól dylatacji, więc
nie następowało zakłócenie ciągłości koloru.
Jednak tak naprawdę nie zależało nam, żeby
ta ściana była jednolita. Gdyby natryskiwany
beton był wszędzie identyczny, wyglądałby
jak tynk. Oczywiście czasem coś się nie udawało
i trzeba było powierzchnię poprawiać,
nakładać jeszcze raz. Tam, gdzie pojawiały
się uszkodzenia punktowe, w celu zniwelowania
rażących kontrastów, podmalowywano
wierzchnią warstwę. W całej realizacji były to
jednak pojedyncze miejsca.
• Biel – dominująca barwa wnętrz muzeum
26