Droga do Stanu Buddy - Buddyzm w Polsce i na świecie

Czym posłużył się Budda, aby zebrać Sanghę? Nie swoimi własnymi umiejętnościami.
Budda powiedział: „Ja sam nie zbieram ludzi” 10 . Aby stworzyć
Sanghę, polegał raczej na Dharmie. Posługiwał się Dharmą, aby inspirować
ludzi do rozwiązania wielkiej sprawy narodzin i śmierci. Dharma służy też jako
zbiór reguł i zasad, które są zgodne z dyscypliną prawego życia. Opierając
się na tych doskonałych zasadach współżycia, Budda sformalizował reguły
tworzącej się organizacji.
Sangha charakteryzuje się trzema fundamentalnymi cechami – harmonią,
radością i czystością. Pierwszą z nich – harmonię – można odnaleźć zarówno
w sprawach praktycznych, jak i zasadniczych. Harmonia w sprawach praktycznych
dotyczy sześciu sfer i można ją podzielić na tak zwanych sześć harmonii.
(1) Harmonia w zrozumieniu nauk odnosi się do ujednoliconych sposobów
myślenia, co oznacza, że wszyscy członkowie Sanghi podzielają te same
poglądy. (2) Harmonia w przestrzeganiu wskazań oznacza, że wszyscy stosują
się do tych samych reguł. (3) Harmonia w dzieleniu się zasobami oznacza,
że w codziennym życiu obowiązuje równość ekonomiczna. Te trzy harmonie
stanowią istotę buddyjskiej Sanghi. Jeśli Sangha współżyje w taki sposób,
to fizyczne i umysłowe współoddziaływanie pomiędzy jej członkami winno
odznaczać się następującymi trzema cechami: (3) harmonią w obcowaniu fizycznym,
co oznacza spokojne i zgodne życie we wspólnocie; (5) harmonią
w mowie – bez kłótni; i (6) harmonią spokojnych i zrównoważonych umysłów.
Tych sześć harmonii, które razem tworzą harmonię w sprawach praktycznych,
powinno być praktykowanych przez wszystkich członków zakonu.
Jeśli chodzi o harmonię w sprawie zasad, jest to prawda, którą urzeczywistniają
uczniowie Buddy: Dharma lub Nirwana – treść każdej z nich jest
identyczna. Ta harmonia w sprawie zasad nazywana jest też „pełnym spotkaniem
umysłów” lub „wydychaniem przez te same nozdrza, co wszyscy
buddowie”. Cechuje ona mędrców, bez względu na to, czy należą oni do zakonu,
czy też są ludźmi świeckimi. Ktoś, kto osiąga harmonię w sprawach
praktycznych, jest zakonnikiem w zwykłym tego słowa znaczeniu, natomiast
ktoś, kto osiąga harmonię w sprawie zasad, jest zakonnikiem w sensie najwyższym.
W tej pełnej zepsucia epoce pięciu nieczystości Budda Siakjamuni
polegał na Dharmie, aby zebrać Sanghę jako centralną siłę działającą na
rzecz podtrzymywania buddyzmu. Dlatego przedkładał harmonię w sprawach
praktycznych nad harmonię w sprawie zasad.
10 Dirghagama 2, wzięta z Sutry Parinirwany, która mówi: „Tathagata nie mówi – Ja
kontroluję ludzi” ani „Ja zbieram ludzi”. TS 1, str. 15a.
37