Droga do Stanu Buddy - Buddyzm w Polsce i na świecie

współpracownikami, gdy ludzie ci mają podobne aspiracje i nawzajem sobie
pomagają. Istoty ludzkie są zwierzętami społecznymi. Jeśli rodziny mogą
prowadzić harmonijne życie, a dobrzy przyjaciele zgodnie współdziałać, jest
to stan najbardziej idealny i dogodny. Tym niemniej zdarza się, że najbliżsi
stają się wrogami, a bez względu na to, jak jesteśmy z kimś zżyci, i tak
w końcu musi nastąpić rozstanie. Gdy nadejdzie chwila ostatecznego rozstania,
trzeba opuścić rodziców, współmałżonka i dzieci i pójść swoją drogą.
A wtedy co dzieje się z wzajemną opieką?
4. Samo życie: Doświadczenie uczy, że ci, którzy się narodzili, muszą
umrzeć. Realność śmierci jest niepodważalnym faktem, tymczasem ludzie
myślą o sobie jak o kimś nieśmiertelnym. Znaczenie przypisują tylko życiu.
Dlatego zabiegają o wszystko, włącznie ze sławą i zyskiem. Mogą nawet
mówić o śmierci, ale obcując z innymi i zajmując się sprawami tego świata,
w gruncie rzeczy nie zdają sobie sprawy z jej realności. „Człowiek żyje krócej
niż sto lat, ale zmartwień starcza mu na lat tysiąc”. To przysłowie ilustruje
wypaczone ludzkie poczucie nieśmiertelności i fałszywe wyobrażenia o długim
lub wiecznym życiu. Czy kiedykolwiek słyszeliście o kimś, kto nigdy nie
umarł? (Tu kończy się komentarz na temat cytowanych powyżej czterech
wersów, które stanowią słynne „Strofy o nietrwałości”).
5. Pomyślność kraju, w którym się żyje: Większość ludzi traktuje swój
kraj jak kogoś w rodzaju strażnika, uważając, że jego siła i pomyślność jest
ściśle związana z wygodą i wolnością obywateli. Jeśli kraj jest silny, ludzie
myślą, że to rozwiązuje wszelkie problemy. Ale pomyślność kraju nie gwarantuje
bezpieczeństwa ani nam, ani naszej rodzinie. Partie polityczne dochodzą
do władzy i ją tracą, nie zawsze dochowując wierności krajowi, a sam kraj też
przechodzi okresy zarówno dobrych rządów i porządku, jak i chaosu. Konkretne
przykłady potwierdzające te prawdy widać wszędzie wkoło. A zatem
poleganie jedynie na własnym kraju nie jest ani rozsądne, ani bezpieczne.
6. Postęp społeczny: Niektórym wydaje się, że skoro ludzie to istoty społeczne,
a cywilizacja się rozwija, to właśnie to musi stanowić prawdziwy sens
życia – po cóż więc zadawać sobie trud, aby szukać tylko dla siebie jakiegoś
pustego schronienia? Jest to skrzywienie polegające na widzeniu całości bez
dostrzegania jednostki. Prowizorycznie można by przyjąć, że postęp społeczny
i kulturalny stanowi o prawdziwym sensie życia. Ale społeczne działania
ludzkości oparte są na istnieniu świata, w którym żyjemy (Ziemi) i nie można
ich oddzielić od rodzaju przestrzeni, którą zamieszkujemy (nawet, gdybyśmy
mogli przenieść się do jakiegoś innego świata, nie uległoby to zmianie). Ten
świat przechodzi jednak przez cykliczny proces – od powstania do destrukcji
24