Tutaj - Świat Architektury

• Widok na kompleks. Integracja obiektu z krajobrazem
MJ: Projekt powstawał na bazie pracy konkursowej,
do której program funkcjonalny został
określony przez inwestora. Ze względu na
charakter zamówień publicznych ściśle się go
trzymaliśmy. Główne punkty programu były
efektem wspólnych przemyśleń inwestora,
Polskiego Związku Pływackiego i zapewne
również Miejskiego Ośrodka Sportu w Olsztynie.
Nieznacznie go modyfikowaliśmy, ale
wszystko zostało utrzymane w pierwotnie
wytyczonych ramach. Obiekt składa się
z trzech funkcjonalnie powiązanych stref:
olimpijskiego basenu sportowego, basenów
rekreacyjnych oraz odnowy biologicznej.
Część sportowa składa się z basenu typu
olimpijskiego (50x25 m), basenu do rozgrzewki
i nauki pływania (25x8,5 m), widowni
na 1514 osób (w tym ośmiu niepełnosprawnych)
oraz dodatkowej widowni z trybuną
na 146 zawodników. Zaprojektowaliśmy dla
tej części oddzielne przebieralnie z częścią
sanitarną, z aneksem dla niepełnosprawnych
oraz zaplecze dla sędziów i instruktorów.
Część rekreacyjna składa się z basenu
rekreacyjnego o zróżnicowanych kształtach
i ma takie atrakcje, jak sztuczna rzeka, leżanki
z masażem podwodnym, masaże podwodne
w ścianach bocznych, bicze wodne, kaskada.
Jest również brodzik dla dzieci, whirpoole
oraz dwie zjeżdżalnie po około 100 metrów.
Dla części rekreacyjno-zabawowej powstały
oddzielne przebieralnie z częścią sanitarną
i oddzielnym aneksem dla niepełnosprawnych.
Podczas zwykłej eksploatacji obiektu
część sportowa i rekreacyjna stanowią funkcjonalną
całość. W czasie zawodów istnieje
możliwość niezależnego funkcjonowania
części rekreacyjno-zabawowej.
PF: W jaki sposób powiązano ze sobą
poszczególne strefy?
MJ: Baseny są powiązane ze sobą funkcjonalnie
i nie są oddzielone ścianą, natomiast
zróżnicowanie brył wyraźnie określa przestrzeń
basenu sportowego i rekreacyjnego.
Pomimo że baseny funkcjonują integralnie,
zastosowany czytelny podział przestrzeni
daje możliwość ich wydzielenia i użytkowania
dwóch hal basenowych w pewnym stopniu
niezależnie. Z basenów można przejść bezpośrednio
do części odnowy biologicznej
z centrum saunowym. Służy do tego komunikacja
pionowa z wydzieloną klatką schodową.
Część z odnową biologiczną jest autonomiczną
strefą, która służy użytkownikom
z zewnątrz oraz stanowi zaplecze rehabilitacyjno-wypoczynkowe
dla zawodników
i innych użytkowników. Składa się z części A,
gdzie znajdują się gabinety odnowy biologicznej,
oraz części B z salami sportowo-
-rekreacyjnymi.
PF: Jak rozwiązano komunikację w obiekcie
oraz obsługę komunikacyjną zewnętrzną?
MJ: W podziemiach obiektu zaprojektowaliśmy
dwupoziomowy parking na 224
samochody oraz pomieszczenia techniczne.
Rozwiązanie to umożliwia przejście „suchą
stopą” z domu czy pracy na basen, co w odczuciu
mieszkańców Olsztyna jest dużym
udogodnieniem.
PF: Czy podczas projektowania pojawiła
się konieczność rezygnacji z jakiegoś elementu
programu? Czy trzeba było zastosować
zamienniki materiałowe?
MJ: Oprócz tego, że program funkcjonalny
był z góry ustalony, realizacja miała
się zmieścić w określonym przez inwestora
budżecie. Z perspektywy czasu wydaje się
jednak, że część rekreacyjna powinna być
bardziej rozbudowana. Wówczas było to
niewykonalne, ale projekt daje możliwość powiększenia
tej części w przyszłości. Kompromisy
są odwiecznym problemem, najczęściej
dotyczą pogodzenia nowoczesnych, często
drogich technologii z budżetem.
PF: Co w kształtowaniu bryły było dla
Państwa najważniejsze? Co miało istotny
wpływ na ostateczną formę?
MJ: Z jednej strony wspomniana integracja
z parkiem, z drugiej – istniejące ukształtowanie
terenu, relacja bryły z rzeźbą, zręczne
wpisanie obiektu w klimat miejsca. Trzeba
było rozwiązać dylemat, na ile obiekt zagłębić,
na ile wykorzystać istniejącą skarpę.
Nie chcieliśmy, żeby kompleks górował nad
otoczeniem. Zgodnie z założeniem udało
nam się stworzyć obiekt odpowiednio niski
• Przeszklona fasada głównej hali basenowej
Niezwykle zręczne wkomponowanie bryły
budynku w naturalne ukształtowanie terenu
oraz „otwarcie” głównej hali basenowej
na zielone tereny parkowe przyniosło efekt
przenikania się wnętrza z zewnętrznym krajobrazem.
Użytkownicy kompleksu mają niemal
poczucie pływania w naturalnym środowisku
parku, a nie w zamkniętej hali basenowej.
Różnorodne funkcje obiektu WCRS
wzajemnie się przenikają, relacje widokowe
pomiędzy halami basenowymi a głównym
holem i restauracją zostały z dbałością zaplanowane.
Budynek jest przeciwieństwem labiryntu,
konsekwentnie odsłania swoje atrakcje
potencjalnemu użytkownikowi. Mamy możliwość
obserwowania basenu olimpijskiego,
basenów rekreacyjnych i części odnowy biologicznej
ze stref ogólnodostępnych.
O rozwiązaniach, ideach i zmaganiach
z projektem opowiada architekt obiektu
Maciej Jacaszek z pracowni Restudio Architektury.
Patrycja Fabiańska: Jakie były główne
założenia projektu?
Maciej Jacaszek: Ideą przewodnią była
próba zintegrowania obiektu z otaczającym
terenem, a w szczególności z sąsiadującym
parkiem. W związku z tym dążyliśmy do tego,
aby jak najbardziej otworzyć go na przestrzeń
parkową i zatrzeć granice między wnętrzem
a zewnętrzem. W efekcie, pływając w niecce
głównego basenu, ma się odczucie, jakby się
było w parku, a nie w zamkniętej hali. Ten
element projektu oceniamy za najciekawszy.
PF: W jaki sposób rozwiązano komunikację
w programie funkcjonalno-przestrzennym
obiektu?
MJ: Zadaniem, jakie sobie postawiliśmy,
było stworzenie wzajemnych, mocno czytelnych
relacji pomiędzy poszczególnymi
funkcjami. Obiekt miał nie być „labiryntem”,
co niestety cechuje wiele obiektów
użyteczności publicznej. Chcąc zapobiec
uciążliwemu kluczeniu użytkowników po
budynku, stworzyliśmy szereg otwarć widokowych.
Zależało nam na tym, by ze
stref ogólnodostępnych był wgląd na różne
funkcje obiektu i tym samym, aby obiekt
konsekwentnie ujawniał i odsłaniał przed
użytkownikiem swój charakter i atrakcje.
Miał zachęcać do uczestniczenia w swojej
przestrzeni.
PF: Czy się udało?
MJ: Tak, już od momentu wejścia do
głównego holu widać całą ofertę kompleksu:
halę basenów rekreacyjnych, restaurację,
basen sportowy, imponujące trybuny na
1500 osób, strefę odnowy biologicznej z siłownią
itd. Wszystkie elementy programu
funkcjonalno-przestrzennego przenikają
się, otwierają dla użytkownika, zachęcają
do korzystania. Nie dotyczy to zresztą tylko
strefy wejściowej – cały obiekt jest podporządkowany
tej idei.
PF: Czy uczytelnienie przestrzeni było
trudne do zrealizowania w projekcie?
MJ: Wielofunkcyjność obiektu implikowała
tę trudność. Różnorodność programu funkcjonalnego
powodowała, że aby zrealizować
zamierzony charakter otwarć widokowych,
należało konsekwentnie i rygorystycznie tę
przestrzeń kształtować. Zrealizowanie tego
w projekcie było wyzwaniem.
PF: Obiekt jest płynnie wpisany w krajobraz
parku. Jak ta integracja przebiegała?
MJ: Trudnością natury technicznej był
projekt przeszklonej fasady. Cała przeszklona
ściana głównej hali basenowej, wykonana
w systemie Schueco FW 50+S na podkonstrukcji
z drewna klejonego, zaciera granicę
pomiędzy parkiem a basenem. Podkonstrukcja
drewniana zintegrowana jest z nośnymi
dźwigarami. Z uwagi na charakter pracy
drewna sposób zaprojektowania całego
układu był technicznym wyzwaniem. Udało
się i teraz północna elewacja stanowi
o atrakcyjności bryły.
PF: Co zawiera zrealizowany program
funkcjonalny. Udało się zawrzeć wszystkie
jego pierwotnie założone elementy?
44 45