Tutaj - Świat Architektury

• Strefa ekspozycyjna – szyb dźwigu samochodowego
PF: Czy lokalizacja inwestycji, jej sąsiedztwo
oraz miejscowy plan zagospodarowania
terenu były pomocne lub utrudniały przygotowanie
projektu? Może czynniki zewnętrzne
wpłynęły szczególnie na ukształtowanie
budynku?
MO: Budynek od zewnątrz jest wielką
witryną wystawową o długości 140 m,
otwartą na Aleje Jerozolimskie, które w tym
miejscu Warszawy są już podmiejską arterią
komunikacyjną. Na szczęście decyzja o warunkach
zabudowy w oparciu o studium
planu całej Warszawy dopuściła intensywny
i „miejski” typ zabudowy. Kluczowa była
decyzja inwestora o budowie maksymalnie
dużego obiektu, na którą znaczny wpływ
miała konieczność zmieszczenia dużej liczby
miejsc postojowych poza wydzielonym
z działki pasem ulicy serwisowej. Okazało
się, że albo zbudujemy parking, albo duży
budynek z parkingiem na dachu. Takie odważne
decyzje upraszczają projektowanie.
W rezultacie budynek wypełnił całą część
trójkątnej w planie działki. Powstała bryła
o maksymalnej dopuszczonej przepisami
decyzji o warunkach zabudowy kubaturze.
PF: Jak rozwiązano instalację wentylacyjno-klimatyzacyjną?
MO: Przede wszystkim postaraliśmy się,
aby żadne z rozbudowanych dachowych
urządzeń wentylacyjnych nie było widoczne,
nawet w sylwecie budynku. Przestrzeń serwisu
i salonu jest wentylowana i ogrzewana
powietrzem za pomocą niezależnych central,
z recyrkulacją i odzyskiem ciepła. Dodatkowo,
w niektórych miejscach zastosowaliśmy
ogrzewanie podłogowe oraz dogrzewanie
wodnymi grzejnikami konwektorowymi
z eleganckiej linii Terraline firmy Zehnder.
Komfort strefy klienta wspomagają stojące
kolumnowe kurtyny powietrzne firmy Frico.
PF: Czy tego typu obiekty są dostępne
dla osób niepełnosprawnych?
MO: Budynek spełnia wszystkie standardy,
tak jak każdy obiekt użyteczności publicznej
czy handlowy. W tym przypadku dostęp
osób niepełnosprawnych do poziomu salonu
wystawowego i parkingu na dachu zapewnia
dźwig samochodowy, przystosowany do
transportu ludzi.
PF: Jak rozwiązano elewację?
MO: Zastosowaliśmy trzy typy ścian:
całkowicie przeszkloną fasadę frontową,
betonowe ściany i stropy w części technicznej
oraz w końcach fasady, a także ściany
tynkowane w systemie BSO od tyłu. Fasada
frontowa przyciąga wzrok. Uwaga skupia się
na ekspozycji samochodów, a na poziomie
dolnym – na szczelinie okna z widocznymi
pojazdami uniesionymi na podnośnikach.
Ponieważ na szczęście front jest skierowany
na północ i lekko na zachód, nie musieliśmy
stosować żadnych elementów ocieniających.
Zestawy ze szkłem matowym i emaliowanym
w pasach nieprzeziernych stropowych
i podstropowych oraz w strefie roboczej
i instalacyjnej serwisu wraz z pasami dylatacji
ułożyły się w abstrakcyjny wzór podziałów
elewacyjnych. W nałożonej od frontu,
a częściowo jakby uniesionej kurtynie szklanej
wycięliśmy wnęki akcentujące wjazdy,
wejście i podział ekspozycji na dwie części
służące różnym markom. Przeszklony został
też dominujący w sylwecie szyb dźwigu
samochodowego. Szarość betonu i eksponowane
instalacje dźwigowe kontrapunktują
biel wnętrza „salonu”.
Transparentna fasada ukazuje wnętrze
budynku. Wszystkie jego funkcje są widoczne,
ale dzięki materii szkła i zawieszeniu kurtyny
– lekko odrealnione. Dzięki odbiciom światła
szklana osłona nieco przysłania fasadę,
nadając jej spójny wyraz. Ruch ludzi i samochodów,
w poziomie i w pionie, jest istotnym
składnikiem formy bryły oraz elewacji. Działa
to tym lepiej, że wykorzystano możliwości
stopniowania napięć w skali poszczególnych
fragmentów przestrzeni, dzięki różnicowaniu
ich wysokości.
PF: Czy obiekt ze względu na swoją funkcję
wymagał stosowania szczególnego rodzaju
materiałów we wnętrzach?
MO: Musieliśmy zastosować na posadzkach
płytki ceramiczne precyzowane przez
standardy wykończenia wnętrz ekspozycji
marek samochodowych. Podjęliśmy decyzje
o zastosowaniu wyjątkowo trwałych
płytek z kamionki szlachetnej marki Argelith
układanych metodą wibroprasowania.
Główna sala ekspozycji samochodów – jedna
z największych w Polsce – jest jednoprzestrzenna.
Dla stworzenia właściwego
klimatu akustycznego zastosowaliśmy tu
bezspoinowy system sufitu podwieszonego
Rockfon Mono. Ponadto w wystroju istotne
znaczenie mają gipsowe białe ściany oraz
posadzka z dębowego parkietu o powierzchni
ponad 400 m 2 .
PF: Jak rozwiązano kolorystykę wnętrz
i co miało na to decydujący wpływ?
MO: Standardy stworzone w szwedzkim
biurze Gerta Wingardha podyktowały
białą, sterylną kolorystykę. Taka powściągliwość
zbieżna jest z wymaganiami koncernu
Volvo dotyczącymi aranżacji i stylistyki wnętrz
przeznaczonych do ekspozycji i sprzedawania
samochodów.
PF: Ile pojazdów jest w stanie pomieścić
salon?
MO: Cała ekspozycja o powierzchni
około 1200 m 2 ma pomieścić minimum 25
samochodów, co pokazuje wysoki standard
przestrzenny salonu: 45 m 2 na samochód.
PF: Ekspozycja pojazdów jest priorytetem.
Jak zatem rozwiązano projekt odpowiedniego
ich oświetlenia i wyeksponowania?
MO: Istotnym elementem były dwa
świetliki, o których już wspominałem. To
one dostarczały odpowiednią ilość światła
naturalnego. Efektowna okazała się gra
światłem różnego rodzaju i z różnych źródeł:
ciepłe światło słoneczne i rozproszone,
zimne światło północne, otwory okien
i transparentne ściany.
Pojazdy zostały komfortowo oświetlone
silnym światłem naturalnym, wspomaganym
oświetleniem sztucznym. Zamontowane
Rys. archiwum DJiO
• Przekrój przez część budynku przeznaczoną do transportu samochodów
30 • Hala warsztatowa z podnośnikami dwukolumnowymi
31